Nou, ik had dus een kaartje neergelegd..maar die hebben ze niet direct bij binnenkomst gezien. Ze hebben nog om poes gezocht, moeder had het doosje nog wel zien staan maar heeft er (gelukkig) niet ingekeken om te zien wat het was....
Moeder en de oudste dochter (18)moeten even weg en laten de jongste dochter (12) alleen thuis. Raad eens wie het kaartje vind....
Welnu, kort nadat ze het kaartje had gelezen stap ik binnen om te kijken hoe het gaat. Arme meid helemaal in tranen, heel verdrietig. Ze had haar moeder net gebeld over het kaartje, die kwamen ook heel vlot terug. Het was de lievelingskat van de oudste, maar die hield zich wel heel flink (te flink, naar mijn smaak....). Ach, ze hadden dus al een hele nare terugreis gehad, dus dit was wel allemaal heel veel ineen keer...dus er was veel verdriet.
Niet een die mij een verwijt maakte ondanks het verdriet en de vermoeidheid (ik kon er dan ook werkelijk niets aan doen, maar als je zo overbelast bent als zij waren, zeggen de meeste mensen wel iets waar ze rationeel niet helemaal achter staan... het had me dus niets verbaasd...)
Ze waren (geloof ik) toch wel blij dat ik niet had gebeld, dat was nog veel naarder geweest omdat ze daar ook al zaten met dat onvermijdelijke afscheid van dat familielid....
Welnu, geen van de drie vrouwen kon het aan om poes werkelijk te zien, laat staan over te leggen in het grafje. ik ben gebleven om dat voor ze te doen, voor mij was het toch minder emotioneel, en als het mijn kat betrof zou ik ook graag willen dat iemand dat voor me zou doen...
Het was een triest moment, er was geen positieve manier om die mensen te vertellen dat hun kat dood was gereden. Ze hadden achteraf al heel vaak gedacht dat juist die kat eerdaags onder de auto zou komen...maar dat is een schrale troost. Het was een hele zware dag voor hen, heel sneu....
Wat als.... de wetenschap wel gelijk heeft?