Ik ben 18 en kan me binnenkort dus eindelijk laten registreren! Ik ben donor, heb al vanaf mijn tiende een donorcodicil in mijn portemonnee. Ik heb er eigenlijk ook nooit over na hoeven denken, voor mij is het vanzelfsprekend.

Ook tijdens mijn leven wil ik donor zijn. Niet bloeddonor, want ik ben heel bang voor alles wat met naalden te maken heeft. Het lijkt bijna wel een fobie, dus dat is niet verstandig. Maar andere 'dingen' die ik kan missen tijdens mijn leven mogen ze zo hebben.

Komt misschien ook door mijn broertje. Toen hij net geboren was ontdekten ze dat zijn ene nier heel ziek was. Als het iets later was ontdekt had hij het waarschijnlijk niet eens overleefd. Die nier is toen verwijderd en hij leeft dus al die tijd (hij is nu 15) al met één nier. Wat ook makkelijk kan. Maar mocht er ooit iets met die nier aan de hand zijn, heeft hij dus heel snel een nieuwe nodig. En dan sta ik vooraan om te laten onderzoeken of die van mij geschikt is. Maar ook voor onbekenden zou ik dat doen.

Natuurlijk vind ik (net als veel mensen) het ook een beetje een raar idee dat ze vanalles bij me weg kunnen halen als ik dood ben. Maar het idee dat ik mensenlevens kan redden met mijn organen, of huid of wat dan ook, dat vind ik geweldig. Zelf heb je het echt niet meer nodig als je overleden bent. En je hoeft ook niet bang te zijn dat je er niet uit ziet tijdens je begrafenis, want huid bijvoorbeeld halen ze echt niet van je gezicht, maar van je billen, buik, benen, waar dus kleren zitten. Er wordt voor gezorgd dat je er toonbaar uitziet, dus daar zie ik echt geen probleem.

Ik kan zelf ook echt geen reden bedenken om na je dood geen donor te zijn. Je kan mensen helpen! En als ikzelf ziek word, hoop ik dat er mensen zijn die er net zo over denken als ik. Geef toe, iedereen (donor of niet) hoopt dat.