Geplaatst In het ziekenhuis had ik nog een hele lange brief geschreven voor jullie, om die aan mijn zus mee te geven, zodat ze die hier op bokt kon zetten. Helaas heb ik die helemaal vergeten om mee te geven aan haar, vandaar dat ik hem toch nog even hier neer zet. Die brief heb ik trouwens vrijdag ochtend geschreven.
Hey Lieve Bokkers,
Allereerst wil ik jullie even bedanken voor alle lieve reacties in het topic en de kaartjes en smsjes.
Het is nu vrijdag ochtend en sinds dinsdag avond lig ik hier in het ziekenhuis.
Ik zat dinsdag nog gewoon lekker te bokken totdat ik wel heel erg last van mijn buik kreeg en besloot naar bed te gaan. Mijn ouders dachten daar toch wel anders over. Om half 12 's avonds waren we bij de huisartsenpost van het ziekenhuis. Ik werd daar onderzocht en gelijk doorgestuurd naar de EHBO met waarschijnlijk een blinde darm ontsteking.
Daar werd ik ook weer onderzocht en werd er bloed afgenomen en urine onderzocht. Omdat het laat was werd ik opgenomen en geobserveerd die nacht, de volgende ochtend zou de chirurg me onderzoeken en beslissen of ik werd geopereert. Ik zou een infuus krijgen omdat ik de hele nacht nuchter moest blijven voor de eventuele operatie. Het infuus zou gewoon in mn arm komen. De broeder prikte het infuus en het deed best wel zeer. Toen werd mijn warm ineens ontzettend dik en begon heel erg zeer te doen.. Hij zat langs mijn ader, en al het vocht liep zo mijn arm in. Weer eruit gehaald, en opnieuw op mn hand.. "Doet dat niet meer pijn?" vroeg ik, maar ik kreeg geen antwoord.. Weer prikte hij het infuus, in mijn hand, en ik begon te schreeuwen, het deed echt zéér!!!! Weer werd het dik, en weer zat het langs mijn ader.. Weer eruit. Fijn hoor, ik was al zo bang voor naalden... Toen zou hij het toch maar zo laten, als ik geopereert werd dan zouden ze wel opnieuw proberen. Ik werd naar mijn kamer gereden op de kinderafdeling, moest nog wat vragen beantwoorden en eindelijk kon ik gaan slapen.. want moe was ik wel! Slecht geslapen die nacht.. werd telkens wakker, veel tv gekeken, weinig geslapen..
De volgende ochtend kwam gelukkig mijn moeder al vroeg, want ik was toch wel aardig zenuwachtig voor de operatie enzo.. Toen mijn moeder net weg was (werken) kwam de chirurg. Het enigste wat hij deed was vragen stellen.. Wat voel je als... En 1 keer duwen op de plek waar ik zeer had, het duwen deed niet zo zeer, maar het loslaten onwijs.. Hij wist het al snel, ik moest geopereert worden. Mijn moeder kwam toen ook weer gelukkig en ik werd klaar gemaakt voor de operatie. Helaas moest mn moeder al best snel weer afscheid nemen want ze mocht niet verder mee naar de operatie kamer enzo.. Ook de superlieve zuster moest al snel weer weg, maar al snel werd ik opgehaald door een hele aardige meneer. Hij ging opnieuw proberen het infuus te zetten. Eerst weer in mijn arm, maar ook toen zat hij langs mn ader.. Toen probeerde hij het op mijn hand, en omdat het de vorige keer zo'n zeer deed, verwachte ik dat nu weer, maar gelukkig voelde ik nu alleen een klein prikje. Al snel daarna kwamen ze me halen. Ik had mijn knuffeltje mee genomen, een super lief beertje dat ik van mijn vriend heb gehad een hele tijd terug en voor mijn gevoel geluk geeft.. Ze reden me de operatie kamer in en ik werd overgetilt op de operatietafel. Het eerste wat ik vroeg was "Mag mn knuffeltje mee?" het was een dood normalevraag van mij.. Oke, misschien verwachten ze dat niet van een 16-jarig meisje, maar toch.. 1 van de mensen zei ook "Ondanks de pijn heb je toch nog humor" Tja, ik bedoelde het serieus.. maargoed..
Iedereen stelde zich voor en ik begon me aardig op mijn gemak te voelen, echt zenuwachtig was ik niet meer.. Ik was in goede handen en zou er toch niets van merken.
Toen werd de narcose-vloeistof in mijn infuus gespoten. Ik voelde het zo door mijn hand en arm lopen, branden dat het deed! Ik kneep mijn ogen dicht van de pijn, en zei dat het zeer deed.. Op een gegeven moment kwam er gewoon geen geluid meer uit mijn mond, ik deed mn ogen open en alles draaide. Dat moment was echt zo eng, ik had zelfs het gevoel dat ik niet meer kon ademen.
Het volgende moment deed ik mijn ogen open en draaide alles, ik zag overal mensen in blauwe pakken lopen, maar deed snel mn ogen weer dicht. Toen ben ik weer in slaap gevallen, want het volgende moment wat ik me herinner is dat ik op mijn kamer lag. De hele dag ben ik ontzettend moe en duf geweest. En onwijs last van mijn buik. 's Avonds nog geprobeert slokjes water te drinken, maar dat kwam er allemaal weer uit. Ook als ik maar een klein beetje mijn hoofd omhoog deed werd ik gelijk misselijk. Die avond heb ik in totaal 9 keer gebraakt. Ook kreeg ik 's avonds een spuit tegen trombose, fijn.. weer een spuit. De volgende ochtend voelde ik me wel iets minder misselijk, en ik moest perse proberen te drinken. Gelukkig ging water al wat beter, en toen moest ik overgaan naar limonade.
Ik heb heel wat tranen gelaten die middag. De zuster die dienst had was niet al te aardig tegen me."Denk eraan hè, voor 3 uur is dat glas leeg!!" Gelukkig kwam mijn moeder al snel en werd de zuster ook wat aardiger. Ik heb voor 3 uur een glas leeg gedronken, maar dan wel een glas water. Gelukkig was om 3 uur de dienst van die zuster afgelopen en begon mijn favoriete zuster weer. 
Die dag kon ik gelukkig ook naar de WC. Dat gebeurde eerst gewoon in mijn bed, maar dat is nogal onhandig! 's Avonds kreeg ik een beetje honger, en kreeg ik wat soepstengels. Dat was echt heerlijk, weer wat eten. Normaal vind ik dat er aan die dingen amper smaak zat, maar nu smaakte het echt heerlijk! Weer kreeg ik zo'n spuit tegen trombose, vreemd genoeg deed ie nu meer zeer als de avond ervoor. Het was mn andere been nu, misschien lag het daar aan.
Ik heb die avond nog wat rondgelopen op de afdeling, dat scheen goed te zijn. Wel werd ik daar heel erg moe van, maar gelukkig was er aan het eind van de gang een bank waar ik dan even kon rusten. Toen was al het bezoek weg en voelde ik me steeds slechter. De pijnstillers hielpen niet meer, en ik had het ontzettend warm. Ik had 39,7 koorts, en een te lage bloeddruk. De lieve zuster die nachtdienst had heeft toen alle lucht met een slangetje uit mijn darmen gehaald, gelijk voelde ik me een stuk beter en was mijn koorts ook weer snel weg. Toen weer gaan slapen, en net zoals elke nacht, weer erg slecht geslapen. Ik heb telkens echt geen zin in de nachten, vanavond is het weer zo ver. Maar nu is het gelukkig pas 12.00 uur, dus heb nog even te gaan. Ik ben vanochtend ook onder de douche geweest. De zuster moest me wel helpen, maar ik vond het heerlijk om weer lekker schoon te zijn. Onhandig was het wel, met dat infuus. Gelukkig kon ik wel lekker zitten. Daarna kwam mijn zus op bezoek, die is net weg. Samen met haar en mijn nichtje zijn we nogeven in de speelkamer geweest, dat was ook wel even leuk. Ik heb trouwens ook een playstation op mijn kamer. Ik lig met nog 1 jongen op de hele afdeling, verder is er niemand, maar hij gaat morgen alweer naar huis. Hij word op dit moment geopereert. Hij heeft wat aan zijn been. Ik ga nu weer stoppen, want meer heb ik niet te vertellen.
Ik weet niet hoe lang ik hiernog lig, maar ik zal morgen nog wel een (kortere) brief schrijven, deze is wel erg lang geworden.
Groetjes Nathalie
Hij is erg lang, maargoed..
Ik heb thuis ook nog een brief geschreven. Ik had niet verwacht dat ik al op de computer kon, dus ik wilde weer aan mn zus vragen of ze hem erop wilde zetten. Maar gelukkig kan ik dat nu zelf!
Hallo lieve bokkers!!
Gelukkig ben ik weer thuis! Omdat ik nog niet op de computer kan hier nog een brief van mij, zodat jullie weer weten hoe het met me gaat, en ik me niet zo erg verveel, haha!
Vannacht heb ik iets beter geslapen. Gister avond heb ik helaas te horen gekregen dat mijn hond waarschijnlijk maandag ingeslapen word.. Dat was wel even slikken, en proberen mijn tranen in te houden, want er was bezoek. Vannacht ben ik een paar keer wakker geweest, en ik kon dan niet meer slapen, moest telkens aan mijn arme hondje denken. Hij is al oud, en niet alles werkt meer. Zijn hart is erg slecht, en hij eet niet meer en heeft veel pijn.. Mijn arme Maxje. Gelukkig ben ik nu weer dicht bij hem.
Gister avond heb ik nog zo'n leuke spuit tegen trombose gehad, op verzoek van mij weer in mn arme been, omdat het daar minder pijn deed de 1e keer. Maar nu deed het nog meer pijn! Mijn been is nu nog steeds stijf. Maargoed, liever 3 van die gemene spuiten, dan trombose.
Ik had vannacht samen met Sam, de jongen die in de kamer langs me ligt, mijn schoen gezet. En sinterklaas was langs geweest! We hadden allebei een grote zak pepernoten in onze schoen. Helaas kan ik het nog niet opeten, maar ik bewaar het gewoon. Sam was vanochtend vroeg al snel naar huis, dus ik lag helemaal alleen op de afdeling. Mijn infuus is er gister avond uit gehaald, gelukkig! Ik kon weer eten, en dronk goed. Vanochtend heb ik me helemaal zelf en alleen gedoucht. Ik heb bijna een uur onder de douche gestaan,dat vonden de zusters wat minder, maar ik genoot er echt van! Ik heb het bijna de hele tijd volgehouden om te staan. Terug op mn kamer was ik wel heel erg moe daarvan en heb ik mooi een uurtje liggen slapen. Daarna ben ik lekker gaan playstationen en eindelijk had ik het spel door. Ik was nu echt ver! Volgens de zuster mocht ik morgen wel naar huis. Nog even afkijken hoehet vandaag zou gaan zonder infuus enzo. Gister avond heb ik heel erg veel gelopen, telkens maar de afdeling op en neer. Dat vond ik wel fijn.
Mijn moeder kwam vanochtend gelukkig al best vroeg, en toen ze er net was kwam ook de chirurg even controleren hoe het met me ging, zoals elke ochtend. En eindelijk! Ik mocht naar huis!! Net toen ik dat hoorde kwam er een zwarte piet binnen lopen met een hele camera ploeg. Van welke zender weet ik helaas niet. Ik was natuurlijk op dat moment heel erg vrolijk omdat ik net te horen had gekregen dat ik naar huis mocht. Zwarte piet vroeg aan mij of ik een pepernoot lustte. Tuurlijk.. Hoeveel? 1?2?3? Ik zei "Doe de hele zak maar!" En hij zette de hele zak op mijn benen en liep aan. "Zo, dus jij neemt dat zware werk van me over, Doei!" En hij liep weg. Gelukkig kwam hij wel weer terug zonder camera om zijn zak toch weer op te halen. Pepernoten zijn lekker, maar wat ik met een hele zak moet....
Daarna ben ik lekker naar huis gegaan. En nu lig ik lekker met mijn dekbedje op de bank. Ik kan alleen maar appelsap drinken. Vreemd genoeg vond ik dat nooit lekker, maar nu ik niets anders kan drinken vind ik het heerlijk.
Het eerste wat ik deed toen ik thuis was, was naar Camilla. Heb haar heerlijk geknuffelt en een appeltje gegeven. Wat heb ik haar gemist zeg!
Ik moet nu 1,5 week thuis blijven, mag ook niet rijden, gelukkig wel soms eventjes langs om te kijken. Helaas kan ik mijn laatste selectiewedstrijd ook niet rijden, daar baal ik wel van. En natuurlijk heb ik het concert van Justin Timberlake gemist, waar ik ook erg van baal. Maargoed, daar is niets meer aan te doen. Over 1,5 week moet ik weer op controle.
Ik heb nu 3 kleine wondjes op mijn buik. 1 boven mijn navel, daar is de "camera" ingegaan. En 1tje in mijn zij, en 1 net boven mijn schaambeen. Het zijn gelukkig kleine sneetjes, die hopelijk niet een al te groot litteken geven.
Nu ga ik maar weer stoppen, want ook deze brief wordt weer zo lang!
Groetjes Nathalie
Nou, dit waren mn uberlange brieven...
Nu ga ik maar snel weer op de bank liggen, want ben nogal dizzy van zolang achter de pc zitten!
Ik wil nog even in het speciaal E_l_m_o, Gera en Jamy bedanken voor de super lieve kaartjes!
. 
* ben de hele stad voor je af gerent hoor 
* 
Heel veel beterschap en hopelijk kom je er snel weer bovenop! 
En ik mag nu natuurlijk geen tampons in... En die broekjes komen dus tegen dat sneetje aan.. best pijnlijk. Maar gelukkig kan ik ze een beetje oprollen naar beneden zeg maar, zodat ze er niet tegenaan komen.
