Bij mijn eerste merrie heb ik veel gehuild (1997). Toch ging het vrij snel over. Ik kan er nu gewoon over praten. Maar ben er de laatste wel weer mee bezig. Ik doe nu weleens een poging om een gedicht te maken terwijl ik niet kan dichten.
Vorig jaar overleed het hondje van mijn kennis. Ik kon er echt goed mee opeschieten. En ik schrok ook verschrikkelijk toen ik hoorde dat ze er niet meer was. Ik ben gaan rijden op mijn verzorgmerrie, want dat was ik al van plan. Maar heb tijdens het rijden ook wel een traantje laten vallen. Daarna naar huis. Toen het moeilijkste, het vertellen, want mijn ouders wisten het nog niet. Heb in de dagen toch wel veel gehuild. Maar ben daar wel weer aardig overheen.
Ik hecht me eigen ontzettend aan dieren, en kan zulke verliezen ook slecht hebben.

Even nog een toevoeging:
Ik doe ook weinig bijzonders. Praat er niet teveel over op het moment zelf. Dat komt pas veel later. Ik denk er zelf wel veel aan terug, het liefst helemaal alleen. Af en toe lekker bij mijn pony op stal eraan denken. Maar niet bij mensen, ik houd niet van de vragen etc die je dan krijgt.