Dit zijn altijd moeilijke dingen, iedereen reageert anders op het overlijden van een dier.
1 september is mijn hond overleden (ingeslapen) na 11 jaar en 10 maanden bij mij geweest te zijn hij had leukemie, ik ging was 18 ging op mezelf wonen en had hem uit het asiel gehaald (pup).
Hij liep altijd achter me aan, sliep op bed of naast het bed, ging mee als ik naar mijn ouders of vriendin in het noorden ging, lekker met de trein en heel braaf, cursussen gedaan met hem, kortom een wereld hond met alles en iedereen.
Gelukkig voor hem is het vrij snel gegaan (met een 2 weken), voor mij is het een ander verhaal, vooral de laatste week met uitlaten na 10 meter liggen en toch voor mij proberen op te staan zodat ik hem maar optilde met tranen in mijn ogen.
Voor mij was hij meer dan een hond hij was mijn maatje.
Nu zijn er momenten dat ik een boterham eet en het laatste stukje niet meer wil en dan denk ik “oh dat geef ik wel aan Bas’ of dat ik ga slapen en denk “oh ik moet Bas nog uitlaten’
Ik kan je zeggen dat ik erg emotioneel was en heb veel steun gehad van familie en vrienden degene die wisten wat deze hond voor mij betekende.
Of ik nu nog een hond neem, op het moment is dat nee, misschien ooit in de toekomst.