ook gewoon in omgang, reacties, etc vond ik je heel erg normaal, net zoals de rest, en het was omdat ik het wist, dat ik het zag. anders niet.
ik ken nu je verleden en problemen niet, maar misschien (moet je zelf uitmaken, of dat in jouw geval past), zou ik helemaal stoppen met therapie en gewoon eens bij mezelf zeggen, ik ben normaal. misschien zit er wat niet helemaal correct in m'n hoofd, een paar functies, maar daar kan ik mee leven. er zijn mensen die het erger hebben. ik ben zoals iedereen en kan normaal communiceren, of iig niet storend, ik ga gewoon om met mensen en ook dieren, ik kan heel goed paardrijden
!! zoals ik je zag, ik meen het, leek je me zo normaal, vriendelijk... het zou heel goed kunnen dat je thuis anders bent, maar als je je op meeting zo kan gedragen, kan het anders vast ook. je wordt er vast gelukkiger door, als je je gelukkiger kan voordoen. ik denk niet dat er iets mis met je is.
en ik kan het nu allemaal zo wel zeggen, en het is niet anders, en ik weet niet wat je doorgemaakt hebt... maar misschien kan je op een bepaald moment in je leven zeggen, het is genoeg. ik kan het aan. er is niks mis, anderen vinden me normaal dus dan ben ik dat. het is een hele denkommeslag, en praktische dingen belemmeren je misschien deels in je 'doen en laten'. maar ik heb je echt leren kennen als een heel leuk en 'gewoon' iemand! dat meen ik!!!
