Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-09-03 13:57

Angst voor de dood?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-09-03 13:57

Ik vraag mij af hoe men aankijkt tegen de dood.

Zoals al eerder in een oud topic omschreven heb ik de laatste jaren veel kennissen en vrienden verloren. Plotseling maar ook heel langzaam.

Een goede vriend van mij is enige tijd geleden overleden aan kanker. Van een gezonde vrij volle negroïde man veranderde hij in een zak botten dat nog een keer extra geaccentueerd werd door die grote witte ogen van hem.
Hij heeft tot op het laatste moment een enorme angst voor de dood gehad. Zo erg zelfs dat hij de laatste 24 uur constant gesedeerd werd. Eerst dmv pilletjes, dat zo gauw z'n mond openging er een pil in werd geschoven, totdat hij niet meer in staat was om te slikken werd er extra morfine toegediend.

Nu is mijn vader sinds een goede maand opgegeven. In maag en slokdarm tumoren en uitzaaiingen in de lever. Niet operabel, niet behandelbaar.
Hij ondergaat echter alles met een grote gelatenheid. Hij blijft nog steeds doen wat hij altijd deed (tot zover mogelijk) en heeft zich helemaal met zijn lot verenigd. "Het is niet anders" zo zegt hij. Hij heeft er vrede mee maar zijn enige zorg is hoe het nu met mijn (dementerende) moeder verder moet. Deze zorg wordt hem door regelmatig familieberaad zoveel mogelijk ontnomen. Er zijn afspraken gemaakt zodat hij zijn einde wat rustiger tegemoet kan zien. Neemt niet weg dat dit hele ingrijpende tijden zijn.
Hij heeft in aller rust en bij z'n volle verstand z'n crematie geregeld, hoe hij het wil, wat hij wil en hoe alles straks zonder hem geregeld moet worden.

Het voordeel van zo'n dood die je aan ziet komen is dat iedereen zich kan voorbereiden maar ook dat alle problemen, moeilijkheden en stekeligheden uit het verleden (ver en recent) uitgesproken kunnen worden en men straks in vrede uiteen kan gaan.
Dit in tegenstelling tot een plotseling overlijden waarbij eigenlijk niets meer rechtgezet of uitgesproken kan worden.

Ik heb zo'n enorm respect voor die man, voor de kalmte die hij bewaart, voor de manier waarop hij z'n lot tegemoet treedt.

Ik kan mij geen voorstelling maken hoe ik zo'n lot lot tegemoet zou treden.

Jullie??

**Geplaatst**: 03-09-03 14:03

Geplaatst: 03-09-03 14:03

Nee, daar kan ik me ook geen voorstelling van maken. Dat is nu typisch zo iets waarvan je gewoonweg niet kan weten hoe je daar op gaat reageren.

Ik ben vrij rationeel, ga er dan ook vanuit dat ik redelijk rationeel zal reageren maar zeker weten doe ik het niet.

Mijn vader is het tot op het laatst blijven ontkennen dat hij dood ging, dat was voor ons best moeilijk omdat daardoor veel onbespreekbaar bleef. Dat wil ik in elk geval niet.

**Geplaatst**: 03-09-03 14:09

Geplaatst: 03-09-03 14:09

Jeetje Eyes, dat brengt een moeilijke tijd met zich mee voor jou.......

Ik heb een verschrikkelijke angst voor de dood. Zou echt niet weten hoe ik zou reageren als het mij zou overkomen. Weet wel dat ik zo bang ben dat ik er maar moeilijk over kan praten. Af en toe denk ik aan de mensen die ik ooit om me heen heb gehad en die inmiddels zijn overleden (ziekte, ouderdom maar ook verkeersongeval) en het maakt me inmens verdrietig. Laatst reed ik nog langs de begraafplaats waar een leraar maar tevens ook goede kennis is begraven, het maakte me zo verdrietig en het gaf me een heel angstig gevoel. Een gevoel van het niet willen doodgaan......

Ik denk dat ik o.a. bang ben dat ik "te vroeg" ga, dat ik nog niet alles heb gedaan wat ik wilde doen, dat ik dus bepaalde doelen niet zal hebben bereikt als het mijn tijd is.

Veel sterkte in de tijd die je nog hebt met je vader, ik hoop dat het ondanks ale verdrietige momenten een hele mooie tijd word waarin je samen nog vele gelukkige momenten zult hebben!

**Geplaatst**: 03-09-03 14:13

Geplaatst: 03-09-03 14:13

Hoe ik tegen zo`n naderend einde aan zou kijken kan ik me op dit moment ook niet voorstellen.

En angst voor de dood? Die heb ik ja, grote angst zelfs. Het is zelfs iets wat ik zo nu en dan heel bewust van me af probeer te zetten, maar de dood en vooral de angst voor het einde houd me op gezette tijden behoorlijk bezig.
Ben eigenlijk ook wel heel benieuwd hoe anderen daarmee omgaan, als ik er in mijn omgeving al eens over probeer te beginnen (wat ik eigenlijk niet vaak doe) word er meestal wat lacherig gezegt dat ik me daar op mijn 21e echt nog niet mee bezig moet houden.
Maar het lijkt me dat we daar allemaal toch regelmatig bij stil staan?

**Geplaatst**: 03-09-03 14:15

Geplaatst: 03-09-03 14:15

Percy schreef:
Mijn vader is het tot op het laatst blijven ontkennen dat hij dood ging, dat was voor ons best moeilijk omdat daardoor veel onbespreekbaar bleef.

Dat komt me bekend voor, mijn stiefvader deed hetzelfde. Hij heeft echt heel erg lang geloof gehouden dat hij zou genezen, zelfs toen hij niet meer kon zitten, staan of lopen; tot een gebedsgenezeres aan toe. Hij zat op een vrij hoge dosering morfine, waardoor hij nogal onberekenbaar werd zeg maar, het werd nogal vaag wat je wel en wat je niet moest geloven. Hij was extreem bang voor de dood en dat ging pas weg op de dag dat hij overleed. Zijn angst verdween en zodoende is hij later die dag heel rustig ingeslapen. Maar ik herinner me nog wel hoe hij nog tegen me zei dat het wat tegenzat en dat het allemaal wel over zou gaan; het praten alleen al maakte hem bijna bewusteloos, maar hij geloofde.

**Geplaatst**: 03-09-03 14:40

Geplaatst: 03-09-03 14:40

Ik ben niet zozeer bang voor de dood. Maar bijvoorbeeld wel om jong te sterven. Dat ik dood zal gaan voordat ik bereikt heb wat ik heb willen bereiken...
Maar hoe ik zou reageren als ik te horen zou krijgen dat ik niet lang te leven heb? Geen idee, dat is iets waarvan denk ik niemand een voorspelling kan maken.

**Geplaatst**: 03-09-03 15:20

Geplaatst: 03-09-03 15:20

eyes, ik denk dat als je tijd daar is, je altijd als voorbeeld je ouders zal hebben. Jij bent iemand die goed en verstandig kan nadenken en ook situaties kan beredeneren. Wellicht als je tijd er is, lijk je wellicht meer op je vader dan je denkt.

Ik kijk erg op tegen de dood. Met name de momenten voor de dood; veel pijn en ellende en verdriet angst en paniek wellicht. Soms denk ik heel weemoedig/down over het leven en zie het als een grote lijdensweg met alleen maar verliezen van geliefden en mensen om je heen die wegvallen; een soort van 1 grote flauwe grap van God. Vaak ook weer zie ik juist de dingen weer heel nuchter en geniet ik van veel kleine dingen en juist door het feit dat je dingen kan relatieveren, ga ik heel makkelijk om met negatieve gebeurtenissen en draai ik alles om in het positieve.

**Geplaatst**: 03-09-03 15:24

Geplaatst: 03-09-03 15:24

Ik heb geen angst voor de dood
wel angst voor de manier waarop.

Eyes sterkte

**Geplaatst**: 03-09-03 16:01

Geplaatst: 03-09-03 16:01

Ik ben heel erg bang voor de dood, omdat ik me niet kan voorstellen hoe dat is... Maar nog banger ben ik om de mensen en dieren waar ik van hou kwijt te raken.

Eyes, heel veel sterkte...

**Geplaatst**: 03-09-03 16:02

Geplaatst: 03-09-03 16:02

i'm not afraid of dying , i yust dont want to....

dit* zingt Robby Wiliams in 1 van zijn liedjes.... dat is presies zo als ik er over denk...

( *alleen dan zonder schrijffouten natuurlijk Haha!

)

sterkte !

**Geplaatst**: 03-09-03 16:20

Geplaatst: 03-09-03 16:20

Come undone...
Die zin viel mij ook meteen op!

**Geplaatst**: 03-09-03 16:33

Geplaatst: 03-09-03 16:33

Ik denk dat dat gewoon iets is dat je af moet wachten, ik dacht er zelf vandaag toevallig nog over na, maar dan op een wat andere manier.
Maargoed, het hangt natuurlijk van de situatie af, zoals het voorbeeld van je vader, het beste is om het te accepteren al zal dat moeilijk zijn, je kan er toch niet tegen vechten, dan kan je van je laatste tijd het beste een fijne tijd maken in plaats van er tegenop te hikken, zo denk ik, maar wie weet ben ik ook wel net zo bang als die goede vriend van je als die tijd gekomen is.

Jura schreef:
Maar nog banger ben ik om de mensen en dieren waar ik van hou kwijt te raken.

En persoonlijk zal ik denken dat ik dit nog wel het ergste zal vinden, alles achter moeten laten, te bedenken wat je nog had kunnen en willen doen...

Hey, maar in ieder geval, heel erg veel sterkte he!

**Geplaatst**: 03-09-03 16:45

Geplaatst: 03-09-03 16:45

Voor de dood ben ik totaal niet bang. Maar vroeg van te voren weten dat ik dood ga, zou ik erg moeilijk vinden. Je kan wel alles goed regelen en afscheid nemen van iedereen, maar je leeft naar de dood toe en dat lijkt me wel eng.

**Geplaatst**: 03-09-03 16:47

Geplaatst: 03-09-03 16:47

Ik ben niet bang voor de dood.. Totaal niet eigenlijk. Ik heb ontdekt dat ik bang ben voor pijn...

**Geplaatst**: 03-09-03 16:49

Geplaatst: 03-09-03 16:49

Ik ben helemaal niet bang voor de dood. Zal het wel verschrikkelijk jammer vinden om dood te gaan, ik zou niet dood willen ofzo. Maar het doodgaan op zichzelf of om dood te zijn lijkt me helemaal niet eng, volgens mij ben je dan gewoon..ja dood. Dus je weet het niet eens dat je dood bent. Je bent gewoon weg. Dat lijkt me vervelender voor de mensen om mij heen dan voor mijzelf.

Mijn opa reageerd net als jouw vader op zijn komende dood. Ook hij is ernstig ziek en weet dat hij dood gaat. Hij is daar heel relaxed onder. Sterkte ermee in ieder geval.. dit is niet niks.

**Geplaatst**: 03-09-03 16:56

Geplaatst: 03-09-03 16:56

Tja angst voor de dood, denk het niet, ga er sinds het overlijden van mijn vader heel rationeel mee om, denk ik

Heb dus een codicil gemaakt, naast mijn testament, waarin ik mijn dieren goed heb ondergebracht, want dat is mijn enige zorg

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-09-03 17:18

Geplaatst door de TopicStarter : 03-09-03 17:18

Bedankt voor alle steunbetuigingen.

Gelukkig is het nog niet zo ver en wordt mij de gelegenheid geboden om toch e.e.a. recht te kunnen zetten t.o.v. mijn vader.

Mijn vader en ik hebben altijd (vanaf m'n 12e) een heel moeilijke relatie gehad met elkaar.
Hij is zo'n ontzettend gesloten persoon wat emoties betreft (behalve in het negatieve want wat dat betreft kreeg ik zeer vaak de wind van voren), kan zichzelf erg moeilijk uiten. Op m'n 12e is m'n broertje van 4 overleden en hij heeft het daar erg moeilijk mee gehad. Ik was 12, was er kapot van maar kon ook weer als eerste plezier hebben. Dat heeft hij waarsch. moeilijk kunnen begrijpen en ik werd zo'n beetje het punt van ontlading. Natuurlijk zat ik ook in een heel vervelende puberale fase en ik begon mij steeds meer af te zetten en rebels te worden want ik pikte dat niet. Al met al geen fijne tijd voor beiden.

Nu kan ik dat veel beter op een rijtje zetten en begrijp ik ook zijn standpunten en zorgen wat beter.
Ik was(ben) geen makkelijke. Toen niet en later ook niet. Werd in m'n jeugd van diverse scholen afgetrapt vanwege mijn rebelse karakter, naderhand toen ik mij wel serieus op studies stortte en daaruitvolgend goede tot zeer goede betrekkingen bekleedde, kon ik zo maar van de ene op de andere dag ermee stoppen, gewoon.. omdat ik er geen zin meer in had. Ging ik heel andere dingen doen, weliswaar veel minder goed betaald maar waar ik mij wel gelukkig bij voelde. De goede man werd af en toe gek van mij! En toch was hij heel trots op mij (hoorde ik van anderen) dat ik, wat ik ook aanpakte, dit toch tot een redelijk succes wist te brengen. Hij liet het alleen nooit merken!! Toen niet en daarvoor ook niet! Nooit gedaan!
Ik heb de man daarvoor wat vervloekt hoor!
Naderhand zijn de scherpe kantjes er wat afgesleten en leefden wij op een redelijke voet met elkaar, meer gebaseerd op respect maar zonder uitingen van gevoelens naar elkaar.

Met het verstijken van de jaren komt het verstand ook wat meer naar boven en zag ik ook mijn fouten in ipv eerst naar anderen te kijken. Immers.. ook ik heb nooit enig gevoel van affectie naar hem getoond? Ja, ik deed weleens wat voor hem maar sloeg nooit spontaan een arm om hem heen of zei tegen hem dat ik van hem hield. Ik maakte mij net zo schuldig als waarvoor ik hem weleens kon vervloeken.
Mijn ogen zijn zich meer gaan openen en ik zag ook de manieren waarop hij wel zijn liefde voor mij probeerde te tonen. Iedere week een tas vol met boodschappen op de stoep omdat ik daar gewoonweg niet aan toe kwam en alles op het laatste nippertje moest doen. 2x in de week 2 pakjes sigaretten in de brievenbus. Zijn manier om te laten zien dat ie van mij houdt.

In zijn wilsbeschikking las ik dat hij graag heeft dat één van de kinderen een toespraak houdt. Dat word ik dus (zoals gewoonlijk want ik heb gelukkig geen sprekersangst).
Het mooie (maar ook bizarre) van alles is dat ik nu alle tijd heb om deze te schrijven. Ik moet mij er nog toe zetten want ik vind het toch ontzettend moeilijk maar ik wil het ab-so-luut zeer spoedig doen want ik wil dat hij leest wat er over hem gezegd zal worden voordat hij sterft. Dat lijkt mij wel zo aangenaam en eerlijk tegenover hem.
En in die brief/toespraak zal hij dan ook van mij voor het eerst te horen/lezen krijgen dat ik echt heel erg veel van hem hou.

**Geplaatst**: 03-09-03 17:25

Geplaatst: 03-09-03 17:25

Eyes, misschien moet je dit topic ook gewoon uitprinten en aan hem geven. Je zet heel simpel neer wat je straks probeert te zeggen. Mooi hoor.

**Geplaatst**: 03-09-03 17:26

Geplaatst: 03-09-03 17:26

Eyes, ik krijg spontaan de tranen in mijn ogen als ik dat laatste stuk van je lees.
Ik denk dat jullie op een hele mooie manier zo afscheid van elkaar kunnen gaan nemen en dat is heel wat waard.

Heel veel sterkte de komende tijd.

**Geplaatst**: 03-09-03 18:06

Geplaatst: 03-09-03 18:06

Sterkte Eyes, ik zou nu niet graag in jouw schoenen staan.

En over angst voor de dood. Nee, die heb ik (volgens mij) niet. Maar als je hem echt in de ogen kijkt weet ik natuurlijk ook niet hoe het voelt.

Ik ben me er wel vaak van bewust dat je ervoor moet zorgen dat je volmondig kan zeggen "ik heb een mooi leven gehad" als dit je laatste dag zou zijn.

**Geplaatst**: 03-09-03 21:28

Geplaatst: 03-09-03 21:28

Ik heb geen angst voor de dood, wel voor de manier waarop.

Eyes heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, ik weet zeker dat je ineens gaat schrijven en dat er dan ook iets vreselijks moois uit je pen zal vloeien, want dan geef je je ware gedachten weer. Je vader weet net zo goed wat jij voor hem voelt als jij weer wat hij voor jou voelt, daar zijn geen woorden voor nodig.
Ik heb je toespraak voor je vriend mogen lezen en was daar al vreselijk door ontroerd, deze voor je vader zal nog veel mooier worden. Neem de tijd, het komt vanzelf. Dwing jezelf niet.
Denk ook aan jezelf!
En indien nodig, je weet me te vinden.

**Geplaatst**: 03-09-03 21:50

Geplaatst: 03-09-03 21:50

Ik ben een tijd echt bang geweest voor "de dood" maar dat is nu gelukkig wel over. Maar wat ik wel angstig vind is dat bijv mn oma een tijdje geleden overleden is, op de dag voelde ze zich goed savonds was ze dood! Het kan zo snel gaan en dat vind ik soms eng

**Geplaatst**: 03-09-03 22:09

Geplaatst: 03-09-03 22:09

Zo ken ik iemand die was bij mijn oma, heel gezellig, heel uitbundig gesprek, nou, blabla, tot volgende week enz. Nou, die vrouw wordt thuis gebracht door een vriendin van haar, in de auto valt die vroew in slaap, degene die haar thuis bracht wilt haar wakker maken, maar ze is nooit meer wakker geworden

**Geplaatst**: 03-09-03 22:14

Geplaatst: 03-09-03 22:14

Jura schreef:
Ik ben heel erg bang voor de dood, omdat ik me niet kan voorstellen hoe dat is...

Dat heb ik dus ook, ik ben er niet ontzettend bang voor, maar krijg gewoon een raar gevoel bij het idee dat ik ooit dood ga. Soms probeer ik me te bedenken hoe het zou kunnen zijn als je dood bent, maar dat weet je gewoon niet en je kan het ook nooit te weten komen en dat vind ik een eng idee..

**Geplaatst**: 03-09-03 23:02

Geplaatst: 03-09-03 23:02

Angst voor de dood? Meestal niet,soms wel...net hoe ik me voel...
Mijn broer is drie jaar geleden overleden aan kanker...
En m,n hartsvriendin heb ik verloren door een verkeers ongeval,ze was nog maar 23...mijn broer 28 jaar.
Ik mis ze enorm Verdrietig

verdriet,pijn,boosheid,onmacht etc gaat er door je heen.De mooie herinneringen koester ik.Ze zijn voor altijd in m,n hart.

Zelf geloof ik in een leven na de dood,dat je ziel verder gaat.

Eyes, ik wens je veel kracht en liefde in deze moeilijke tijd...