Gisteravond is mijn lieve cavia overleden op vijf jarige leeftijd. Ik had niet verwacht haar al te moeten laten gaan. Ze was weer ziek, maar ik had goede hoop dat ze er wel weer bovenop zou komen, dat deed ze de vorige keer ook. Helaas mocht het niet zo zijn. Gisteravond is ze in mijn armen overleden. Ik heb haar een laatste kus gegeven en voelde haar langzaam wegglijden. Ze was er niet meer.
Mijn kleine knuffeltje is er niet meer, het doet echt pijn. De dierenarts vond het ook al een geweldig dier, hij stond vanmorgen toen ik belde ook verbaasd dat ze overleden was, ook hij dacht dat ze het halen zou.
Ze heeft een mooie leeftijd bereikt en een leuk leventje gehad bij mij, maar toch. De gedachte dat zij er niet meer is als ik het moeilijk heb en even een knuffel nodig heb.
Voor mij was zij niet 'maar' een cavia, ze was mijn maatje.
Jup zal het dus verder alleen moeten doen. Ik ga zo met Jup nog wel even langs de DA om te kijken of zij niets mankeert. Ik zag gister ineens dat Winnie weer wat vlooien had, maar volgens de DA is dat niet de doodsoorzaak geweest, waarschijnlijk waren het haar nieren.
Winnie is begraven onder een boom in onze tuin, we hebben er een wild viooltje bovenop gepoot. Winnie, ik zal je missen!
De laatste tijd gaat het wel hard. Ik verloor mijn konijn (mijn eerste van de hele stapel die ik er heb gehad, is goed oud geworden, zusje ervan leeft nog wel en is nu nog mijn enige konijn, de rest is allemaal al weg) aan baarmoederkanker, mijn parkiet was versleten en verlamd, ook zij ging onlangs en nu dus Winnie. Ik troost mezelf maar met de gedachte dat ze allemaal flink oud bij me zijn geworden en ik veel van ze heb mogen genieten. Nu dus alleen nog maar een konijn en een cavia en natuurlijk de honden en paarden.
Ik voeg later vandaag nog wat foto's bij, de uploadserver ligt er nu uit. (van Winnie, de konijnen en Tweety)
