Sinds gisteren ben ik terug uit zuid-afrika. Naast de mooie dingen die ik van het land gezien heb, heb ik ook in en in trieste dingen gezien. Ik heb bijvoorbeeld Soweto bezocht, het zuidelijk deel van johannesburg en ik kon niet geloven wat ik daar zag. Hoe die mensen leefden, in een soort van dozen, opgepropt. Geen water, toilet of enige electriciteit. Vreselijk gewoon. Dan voel je je als toerist erg ongmakkelijk. Maar mijn ontroerendste en ook triestste ervaring was in een weeshuis. Wij gingen daar heen en wat we zagen waren allemaal kinderen die aids hadden of hiv besmet waren. Toen ik langs één van de bedjes liep stak een kindje van 2 jaar z'n armpjes naar me uit. Dus ik pakte hem op om hem even te knuffelen. Echt zo'n lief ventje! Hij begon helemaal te kroelen, want veel tijd voor de kleintjes was daar niet. Hij was heel ziek (aids) en had dan ook niet meer lang te leven. Omdat we weer weg gingen moest ik hem terugzetten, helaas want ik had hem zo mee willen nemen! (alle kinderen trouwens) Hij begon heel erg te huilen en bleef z'n armpjes naar mij uitsteken. Dit vond ik zo erg! 
Ook ik kon mijn tranen niet bedwingen maar ik moest mee. Buiten hoorde ik hem nog huilen.
Ik moet zeggen dat dit ondanks de triestheid een verrijkende ervaring is geweest. Ik besef maar weer hoe bevoorrecht ik ben. Op de tv lijkt alles zo ver weg. Daarom is het goed om het eens echt te zien. Ik heb nu wel een machteloos gevoel, vind het onbegrijpelijk dat dit bestaat. Voor mij dus een reden om mij volledig in te gaan zetten voor de verpleging van de kindjes met aids.
Mirte
Geplaatst 