Geplaatst Het was zomerdag.
De doodstille straat lag
te blakeren in de zon.
Een man kwam de hoek om.
Er speelde in de verte op de stoep
een groep kinderen, maar die groep
betekende niet veel,
maakte, integendeel,
dat de straat nog verlatener scheen.
De zon had het rijk alleen.
Zelfs zij, wier tweede natuur
hen bestemde, hier, op dit uur,
te wandelen: de student,
de dame die niemand kent,
de leraar met pensioen,
waren van hun gewone doen
afgeweken vandaag;
men miste, men miste hen vaag.
Sterker: de werkman die
nog tot een uur of drie
voor bomen uit ’t middenpad
de kuilen gegraven had,
had zijn schop laten staan
en was elders heen gegaan.
Maar vreemder, ja inderdaad
veel vreemder dan dat de straat
leeg was, was het feit
der volstrekte geluidloosheid,
en dat de stap van de man
die zojuist de hoek om kwam
de stilte liet als zij was,
ja, dat zijn gestrekte pas
naarmate hij verder liep
steeds dieper stilte schiep.
Geen dief overtrof, geen spion,
hetgeen hij moeiteloos kon;
en het gevederd leder waarop
de God Hermes van zijn bergtop
neer te dalen placht
doorkruiste het ruim niet zo zacht
als hij op straat kon gaan,
gewoon lopend, met schoenen aan.
Hij maakte op het trottoir
het onheilspellende maar
onhoorbare gerucht
van het hoog in de lucht
verschoten vliegerbericht:
in een wolkje ploft licht
tot een blinkende ster uiteen,
en langs heel de vuurlinie heen
weet men: dit meldt het uur u,
nu gaat het beginnen, nu
verdwijnt de onzekerheid
van de mij gegunde tijd,
nu is het voor alles te laat.
Martinus Nijhoff'
Dat is het gedicht. Of een deel ervan? (Ik moet hem helemaal hebben, misschien iemand die het eventueel ontbrekende deel weet?). Maargoed, ik moet het gedicht dus interpreteren en dat moet morgen, tijdens mijn mondeling
Het thema is volgens mijn lerares de confrontatie van verloren idealen.Ik heb op internet gevonden dat je de wandelaar kunt zien als Jezus, maar dat snap ik dus niet. Wat heeft Jezus nu weer met dit gedicht te maken?
Is er iemand die poëtisch is aangelegd en me een beetje op weg wil helpen?
