Geplaatst Ik begin bij het begin..
Vorig jaar begin December vertelde mijn moeder zomaar plots ineens kaboem: Je vader en ik gaan scheiden.
Voor mij was het een gigantische klap, groter dan dat ik uitte.
Tot dat moment had ik eigelijk een mooi leven: ik zou een paardje krijgen, had school aardig mee en tja ik was gelukkig.
Ik ben ik tranen naar toen een goeie vriendin geweest.
Haar vader deed de deur open en zei: Ja je kan niet la te lang blijven we gaan zo eten, ik stond daar helemaal in tranen te beven. Nogal een domme reactie maar ja.
Die vriendin ving me goed op en na een half uurtje ging het al weer, ik ging naar huis om te slapen.
Het leven ging verder en ik woonde met mijn grote zus bij mijn moeder thuis.
Mijn moeder en zus konden nooit zo goed met elkaar opschieten, dat was ook wel logisch want mijn zus had telefoonrekeningen van meer dan 1000 guldens en stal alles wat los en vast zat. Van mijn ouders of van mij dat maakte haar niks uit..
Ik zat er altijd tussenin en ik moest altijd partij kiezen, nou ik was 12 of 13 toen, je kan je denk ik wel voorstellen dat ik dat niet kon en nog steeds niet kan.
Op een gegeven moment ging ik in protest naar vele gebeurtenissen die ik hier niet wil opschrijven. Ik vertrouw de bokkers wel maar mezelf niet.
Ik ging fel tegen mijn moeders ideen in en moest dat betalen met een chagarijnig en fel wijf.
Ik deed alles verkeerd en ze heeft met 3 keer in elkaar geslagen.
Ik ging naar mijn vader en alles ging goed, ik wou mijn moeder alleen niet zien.
Mijn gevoelens kropte zich op omdat ik een vriendin had die ook problemen had en ik haar wou helpen. Ik praat zowieso niet makkelijk over mijn gevoelens.
Ik woonde dus met mijn vader in een tijdelijk huis in het midden van Utrecht echt in de stad, dat ik niks voor mij ik ben echt een buitenmens.
Gelukkig vonden we snel een heel lief en oud huisje in IJsselstein.
Midden in het "stadje" en vlak bij inmiddels mijn Tarzan (enige pluspuntje) Dat ging goed.
Ik haalde net maar dan ook net mijn schooljaar. Ze hielden rekening met de omstandigheden.
Nu sinds 2 weken ben ik ingestort, ik kan niet meer, ik voel me leeg en moe.
IK heb mijn moeder nooit meer gesproken of gezien en ik kan dat niet, ze heeft me niet lichamelijk afgebeuld maar geestelijk.
Ik heb er nooit over gepraat en met mijn vader kan ik dat wel maar doe ik niet. Ik wil hem niet pijn doen.
Het word me aan alle kanten kwalijk genomen dat ik neit met mijn moeder praaat en als ze er is vlucht ik weg.
Heb al meerdere malen buiten geslapen, ik wil soms wel maar kan het gewoon niet..
Nou ik voel me echt moe en leeg zoals ik al schreef.
School gaat slecht en ik heb ook niet echt iemand om mee te praten. Elke tegenslag word me teveel en ik heb gewoon geen zin meer.
Ik voel me alsof ik 500 stallen heb uitgemest (vergelijking)
Ik weet niet of ik wat ben vergeten maar dat schrijf ik dan daarna wel op.
Ik ga binnenkort ook proffecionele hulp zoeken en er is al bloed afgenomen om te kijken of ik ook niet nog wat lichamelijks heb. Ben namelijk ook vaaak ziekjes.
Ik weet dat er heel veel mensen zijn die iets veel ergers hebben dan ik zoals dorine zij vecht voor haar leven en ik zou liever er van af zijn.
Daardoor voel ik me schuldig, en ik blijf eigelijk alleen leven voor mijn vader en tarzan. Die kan ik gewooon niet achterlaten.
Ik hoop niet dat jullie me overdreven vinden ofzo.
Ik wou het gewooon ff kwijt
