Geplaatst 
Toen ik 11 was reed ik op een andere manege omdat het me anders deed denken aan Margo(ik had al met haar op de kleuter school gezeten) we deden in de les wel eens af en toe een sprongetje. En het paard van een meisje vond dat niet zo super dus die gaf na de hindernis een bok en ze viel er vanaf. Ze kon zich niet bewegen, en werd lijksbleek. Ook mompelde ze de hele tijd ze rilde. Tegen de tijd dat de ambulance kwam was ze al weg.
Dan het gene wat mij het meest achtervolgt mijn hele leven en wat mij altijd zal bijstaan. En het heeft me gemaakt zoals ik ben:
Mijn ouders gingen scheiden, mijn vader ging weg met mijn moeders beste vriendin en collega op werk. Hij zei tegen mijn moeder dat hij ons nooit meer wilde zien. 2 jaar hebben we niks van hem gehoord totdat hij het uitmaakte met de vriendin van mijn moeder. Toen moest hij ineens een regeling om ons te zien. Mijn moeder raakte in een depressie en ik ging net in de puberteit, dus zij kon mij geen aandacht geven, en moest ik dus bij mijn vader gaan wonen.
De eerste jaar ging goed eigenlijk, totdat hij een nieuwe vriendin kreeg. Hij begon me te slaan, en schopte me af en toe. Hij gaf me geen liefde meer, en respecteerde me ook nooit. Hij vernederde me. Hij ontkende dat ie me sloeg of uitschold voor de meest lelijke dingen, en dat laat je dan aan jezelf twijvelen. Hij zorgde ervoor dat je nergens over met hem kon praten. Hij zei nooit dat ie van me hield of gaf me ook geen knuffel voor denk ik 2 jaar. De eerste klas haalde ik moeilijk. Ik wilde weer naar mijn moeder toe, maar hij liet me niet gaan. Ik moest er uiteindelijk een advocaat bij halen en de kinderrechter. Hij heeft me nog daarna 1x geschopt en me een gekneusde rib bezorgd. Sinds dien ben ik heel afstandelijk naar hem.
De eerste maand had ik er geen last van, maar daarna zakte ik in elkaar, ik werd depressief en ziek. Mijn cijfers kelderde omlaag. Ik bleef zitten en nog steeds jaagt het me op en ook dit jaar ga ik niet over. Het enige geluk dat ik vind is bij paarden of dieren. Ik nog verliefd worden maar verkering kan ik niet aan. Bang voor herhaling denk ik misschien. Mijn vader heeft toch een groot litteken achtergelaten op mijn leven. En ik denk niet dat ik daar ooit overheen kom. Ik heb dit jaar veel moeite gehad en de meeste vriendinnen wisten wat er met mij gebeurt is maar hielpen mij niet. Behalve Marleen, maar toen ik eindelijk zelf mijn hoofd kon bovenhouden zei ze dat ze mij niet meer wilde zien. Dat is dan een hele smak dat je krijgt als je net ergens overheen begint te komen. Ik zakte voor een maand ongeveer weer in. Ook een tijdje geleden heb ik gehoord dat mijn vader mijn zusje en mijn neefje heeft geschopt en de zoon van zijn vriendin een bloedneus heeft geslagen.
Ik denk dat dit een grootte reden is dat ik zo filosofisch en volwassen ben voor mijn leeftijd.
Je hebt gelijk Linet het lucht op.
\ 
