Geplaatst Heel lang heb ik het voor me gehouden maar nu het einden in zicht begint te komen merk ik aan me zelf dat ik gewoon echt me verhaal wil doen.
Omdat ik eigenlijk niemand heb om echt me verhaal aan te doen.
Natuurlijk zijn er mensen die luisteren naar me verhaal.
Maar op een of ander manier helpt het niets.
Omdat ik eigenlijk iemand mis met ervaring (lotgenoot)
Ook heb nu hulp in geschakeld maar daar weer het probleem dat ze het zo druk hebben dat ik nooit echt me heel verhaal kan doen.
Ben ik eindelijk op dreef moeten we al weer stoppen omdat de tijd om is.
En vervolgens moet ik weer 2 weken wachten voor een gesprek.
Dus je kan je wel voor stellen hoe ik me voel.
Heb ook een tijdje werk gedaan om dit soort mensen op te vangen.
Ben altijd heel nuchter er over dit onder werp geweest.
Ook een paar keer van dicht bij mee gemaakt.
Maar nu is het te dicht bij me.
Nu moet ik echt alles wat ik heb geleerd toe passen op me zelf en dat valt niet mee.
Zeker als je beste maatje er niet voor je kan zijn.
Op de nacht van 24 25 april heeft mijn beste vriendin een poging tot zelf moord gedaan.
Dit helaas (gelukkig) niet gelukt.
Sinds dien ligt ze dus in coma.
Wat me nog meer verdriet doet dan als ze was overleden.
Van af het begin af aan heb ik me twijfels gehad wat ik er van moest denken.
Ik kende me vriendin door en door en ik weer wat voor strijd ze heeft geleverd.
Als er eentje rust verdient is zij het wel.
Maar dit bekent wel dat ik mijn best maatje moet gaan missen.
De enige persoon die me begreep.
Soms was een blik al genoeg en zij wist al genoeg.
En ze wist altijd de juiste worden te zeggen.
In die periode had ik het al heel zwaar.
Ik kreeg echt de ene klap na de ander en was gebroken.
Toen ik op een best banketstaaf manier 25 april het verhaal te horen kregen van mijn vriendin dacht ik dat echt me hele wereld in stortte.
Op dat moment stond ik er echt even helemaal alleen voor.
Wat me in de periode het meeste pijn deed was dat er nu op eens weet ik hoeveel mensen voor die vriendin waren (die in de tijd toen ze ze echt nodig had niet waren) en allemaal waren ze even positief van ze komt er uit ze is zo sterk enz enz.
Ik wist diep van binnen wel beter.
Ondanks alles ben ik toen toch een soort van dag boek gaan schrijven voor haar.
Voor als ze er uit zal komen.
Hoe verder de tijd verstreek hoe meer ik begon te twijfelen of het nog wel zin had.
Ze ging stapje voor stapje steeds verder voor uit.
En iedereen kreeg weer een beetje hoop.
Het enige waar ik mee bezig mee was, was van wat wil zij.
Is dit wel wat ze wil.
Is dit wat ik wel wil.
Dat soort vragen begonnen steeds meer bij me af te spelen.
Natuurlijk wil je, je vriendin niet kwijt maar ik wist als geen ander wat ze heeft (had ) door gemaakt.
Dus ja moet je dan egoïstisch zijn omdat je haar niet kan missen.
Maar goed om even een lang verhaal kort te houden.
Gister werd ik dus gebeld door mijn vriendin haar vader.
Met het nieuws dat het slechter met haar ging.
Haar hersenactiviteit steeds minder werd.
Ook hadden ze eindelijk haar dagboek gevonden.
En zo als ze had gezegd tegen mij stond haar laste wens in haar boek.
Waarom en wat ze de laste tijd had door gemaakt.
Ene kant ben ik er heel erg blij mee.
Ander kant weet ik nu ook van en nu komt er echt een eind aan dit hoofdstuk.
Haar ouders laten nu ook haar laste wens in vervullen gaan.
Ze laten haar gaan.
Wanneer dit precies gaat gebeuren weet ik niet.
Dat heb ik gister niet helemaal meer door gekregen.
Ik weet alleen wel dat er nu eindelijk heel binnen kort een eind gaat komen aan haar lijdens weg.
Dat ze eindelijk mag gaan rusten.
Wat ze zo graag wilde.
Ene kant ben ik heel blij.
Ander kant ben ik kapot van verdriet.
Nu weet ik gewoon het is over ze komt nooit meer terug.
Ik was haar al kwijt hoe dan ook maar nu word het wel heel definitief.
Ik ben nu aan het denken wat ik wil gaat doen voor haar begravenis.
Ga ik een verhaal schrijven en dat zelf op dragen in de kerk.
Of zo ik een brief schrijven en dat dan samen met mijn dagboek wat ik voor haar heb geschreven met haar mee geven.
Gelukkig heb ik nog even tijd want het is nog niet zo ver.
Maar het komt er nu echt aan.
Sorry voor me verhaal.
Ik hoef geen medelijden.
Want ben niet zielig.
Ik wil alleen even me verhaal kwijt en misschien dat ik een lotgenoot tegen kom dit het zelfde heeft mee gemaakt.
En misschien dat iemand hier nog een mooi idee heeft.
Voor een vers of weet ik wat.
Schrijven is niet mijn sterkste vak
