
Loop je door school, overal vriendinnen, klasgenoten, meisjes jonger dan mij, en een paar ouder dan mij, állemaal helemaal in love met bijvoorbeeld een knappe jongen van school, of in ieder geval iemand die niet ouder dan 3 á 4 jaar is dan zij zelf. Soms zelfs één of twee jaar jonger - al moet ik eerlijk bekennen dat dat vrij zeldzame gevallen zijn. Of het echte ware liefdes zijn, of gewoon puber/kalverliefdes gaat het even niet om, het gaat om het idéé.
En tja, ik begrijp er gewoon helemaal niks van. Want die ventjes van mijn leeftijd, moet ik gewoon niks van hebben. Natuurlijk heb ik wel vrienden hoor, ook op school, ook die even oud zijn, maar dat is dus gewoon als vriendschap, absoluut niet als grote liefdes oid.
Nee, ik wordt pas echt vrolijk als ik een knappe man van misschien wel dubbel mijn leeftijd zie

En natuurlijk is het niet dat ik bij elke 30 plusser mijn nek omdraai en dan vind dat ik weer verliefd ben, geen eng obsessief gedrag ofzo, maar zoals 'normale' meiden van mijn leeftijd verliefd kunnen zijn op normale jongens van mijn leeftijd, kan ík verliefd worden op mannen tussen de 25-35.
Er zijn psychologen die beweren dat dit het 'papa-complex' heet (of iets wat er op lijkt), en dat het komt omdat ik nooit een vader gehad heb. (eh, nee, mijn moeder was niet typje onbevlekt ontvangen, maar mijn ouders zijn gewoon al heel snel gescheiden

Zal me werkelijk een wórst zijn waardoor het komt, maar ik vind het gewoon superirritant dat ik de enige ben die ik ken, die op zulke achterlijk 'oude' mannen valt, haha!
'Probleem' (of juist niet

Natuurlijk zal het grootste gedeelte die dit leest wel denken: "*zucht* weer zo'n tienermeisje die met d'r hormoontjes in de knoop zit" en ik houd je niet tegen als je dat denkt, máár ik zou liever mensen horen die ongeveer hetzelfde probleem hebben, zodat we elkaar kunnen steunen in bittere tijden

Liefs, Joyce