Geplaatst Ik zeg maar niks, ze blijven toch wel over me praten, ik kan er echt niets aan doen dat ik al maanden ziek ben!Mijn hoofdpijn word steeds erger, ik probeer me ertegen te verzetten maar dat lukt gewoon niet.Soms doe ik de moeite om het uit te leggen, dat ik echt ziek ben geweest, en me helemaal niet lekker voel!Maar helaas roddelen mensen te graag, en word er vanuit gegaan dat iedereen liegt?!?
Ik ga naar mijn les, heb duits het eerste uur.Ik heb mijn huiswerk niet kunnen maken, want ben bijna heel de week ziek thuis geweest, omdat ik echt NIET naar school kon gaan.Ik loop naar de leraar en probeer uit te leggen dat ik mijn huiswerk echt niet heb kunnen maken, en ik krijg als antwoord "weer een rot smoes van je, je bent gewoon zo lui als een frikandel!"
Het is rond maart 2005, ik zit weer in de badkamer, al maanden op hetzelfde krukje.
Het liefst tegen een koude muur zodat mijn misselijkheid wat minder word, en omdat ik het vaak ineens heel warm krijg.Uren gaan weer voorbij, en mn eten blijft nooit langer dan 5 min binnen, zelfs mn drinken niet.Ik doe vanalles om mijn eten binnen te houden, maar niets helpt.
"Het is gewoon een griepje, je moet uitzieken"dat is wat de huisarts zegt, maar ik weet wel beter, zo ziek als ik nu al maanden ben, ben ik nooit eerder geweest.Ik word gek van de hoofdpijn, moet heel de dag overgeven, zie niet meer zo goed, hoor bijna niks meer, ben duizelig, heb het ineens heel warm of koud en ben al rond de 15/20 kg afgevallen..
Toch ga ik weer naar huis, met de hoop dat ik me over een paar dagen beter ga voelen.
Mijn wekker gaat af, ik moet weer naar school.Ik stap snel uit bed, ren naar de keuken en drink eerst een glas cola omdat dat wel eens wil helpen tegen de misselijkheid.
Maar helaas, ik ben weer te ziek dus van school komt vandaag niet veel.Dat word weer een dag doorbrengen in de badkamer.
Ik blijf thuis, maar liever zou ik gewoon naar school gaan zodat ik al de roddels niet hoef aan te horen wanneer ik weer op school ben.
Ik wil zoveel doen deze week, paardrijden, uitgaan en gewoon naar school.. maar het gaat weer niet !Ik wil weer leven, lekker veel ondernemen.. ik ben een meid van 16!
Ik begin een beetje aan mezelf te twijfelen, zou het tussen mn oren zitten?De huisarts zegt overigens dat het gewoon een griepje is!En in mijn bloed is ook helemaal niets te zien, en dat heb ik al 5 keer laten prikken!
Maanden gaan weer voorbij, in hetzelfde ritme.Opstaan, overgeven, eten, overgeven, naar de huisarts, slapen, overgeven en nu begin ik ook af en toe flauw te vallen.
Ook mijn hoofdpijn word weer erger, soms zo erg dat ik met mijn hoofd tegen de muur aan "bonk" het klinkt raar, en vooral ziek.. maar het is fijn!!!Zo word mijn pijn even minder.Ik lig nachten wakker, mijn hoofd doet zo veel pijn dat ik lig te trillen en zweten in mijn bed.
De pijn is erg, maar ik vind het nog veel erger dat mensen om me heen niet meer in me geloven, en denken dat ik lui ben, of gewoon nergens zin in heb.
Ik ga bijna niet meer naar school, omdat het gewoon niet lukt.Niet alleen school lukt niet.. niks lukt me meer !En ik neem het mezelf kwalijk, omdat ik gewoon niet ziek ben(volgens de huisarts en veel mensen om me heen)!
Maar ik moet nu gaan, want ik heb eindexamen.
Ik heb niet kunnen leren, omdat ik gewoon te ziek was.. maar ik doe toch een poging.
Gelukkig heb ik een goede dag, en gaan de examens me goed af ookal ben ik constant misselijk en heb ik hoofdpijn.De dagen erna ben ik nóg zieker dan normaal, omdat het me zoveel energie kost allemaal, en ik geen energie binnen krijg doordat ik niet kan eten.Nu gaat het snel slechter met me, ik kan amper uit bed komen van de pijn in mijn hoofd en moet heel de dag aan één stuk door overgeven.Ook begint alles te draaien en onthoud ik niks meer.
Ik ben geslaagd, maar kan niet naar het feest want ik kom mijn bed niet meer uit.
Ik krijg achteraf te horen dat ik gewoon geen zin had.. OK. dan weet ik dat ook?!?!
Ik ben alleen thuis, lig in bed en voel me weer zo slecht.Rond een uur of 12 ga ik uit bed, ik loop naar de keuken en probeer wat te eten.Ineens gaat alles weer draaien, niet zoals ik vaak heb, nee veel erger.Ik sta op en wil naar mijn bed toe lopen maar dat ging al niet meer..
Ik word wakker en lig op de grond in de keuken, weer een keer flauwgevallen denk ik bij mezelf.Ik wil opstaan maar dat lukt me niet, mijn benen bewegen niet meer.Ook mijn armen niet, en ik voel me heel erg duizelig.Na een tijdje daar te hebben gelegen kan ik me weer een beetje bewegen en kruip ik naar mijn bed, ik heb niet genoeg kracht om op te staan.
"Dit kan echt niet meer hoor!" zegt mijn moeder.Ze belt de huisarts en eist dat er nu echt iets aan gedaan word.Ik mag wéér langs komen, en deze keer word ik doorgestuurd naar een neuroloog.
Het is juli 2005 en ik heb een afspraak bij de neuroloog.Ik zit te wachten in de wachtkamer, het is er niet druk.Naast mij zitten nog 3 andere, veel oudere mensen.
Ik mag naar binnen, eerst worden de standaard neurologische tests gedaan zoals met een lampje in mn ogen schijnen, en over een rechte lijn lopen.In die tests was niet veel te zien.
Ik moet mijn verhaal doen, dus ik vertel dat ik al maanden ziek ben, en het steeds
erger word.Het kan zo echt niet meer, ik word gek!
Ik word de kamer uit gestuurd en de neuroloog gaat overleggen met zijn assistent.
15 min later word ik terug geroepen, ze hebben overlegd en ik heb gewoon een erge vorm van migraine!Maar voor de zekerheid, toch even een ct scan.
Ik kan meteen door naar de rontgen afdeling(in een rolstoel, omdat ik zo weinig energie heb), wat ik erg raar vind, aangezien er normaal altijd wachtlijsten zijn!
Ik moet even wachten in de wachtkamer.Na een minuutje of 10 komt er een verpleegster naar me toe.Ik moet een heel klein kamertje in, en daar moet ik het meeste van mijn kleding uitdoen, gelukkig mag ik wat aanhouden.Ik ga in de scan liggen, en ben eigenlijk best wel bang.Stel dat ze wel iets vinden?Wat dan ?Maar eigenlijk ging ik er gewoon van uit dat ik diezelfde dag nog thuis zou zijn.
Ik moet plat op mijn rug liggen, met een kap over mijn hoofd en word in de scan geschoven.Ik kon net onder die kap uit kijken, naar het kamertje waar de doktoren zitten.Er zaten er 3.
Ineens staan ze allemaal op, en kijken aandachtig naar de computers, ook word er gebeld en komen er meerdere mensen aan lopen.Ik denk " er zal toch niets mis zijn met de scan?(met het apparaat zelf)"..dus ik begin al een beetje in paniek te raken.
De scan word stop gezet en er komt een arts naar me toe rennen.
"Nikki we zien iets op je scan, je moet nu meteen in de MRI scan!" dat was wat hij zei.
Ik zeg niks, het lijkt wel een droom.Geen leuke droom, maar een echte nachtmerrie!
Ik word in mijn rolstoel naar een andere kamer gebracht, daar moet ik een half uur in de scan liggen.Deze scan maakt veel meer lawaai dan de andere, en ik krijg een koptelefoon met muziek op.Ik lig heel de tijd na te denken, wat zouden ze hebben gezien op de scan?!?Hoe nu verder?
Het half uur is voorbij, ik word uit de scan geschoven en kleed me weer aan.
In mijn rolstoel word ik naar een ander kamertje gebracht waar een arts zit te wachten.
"Nikki we moeten je iets vertellen"zei hij.
"We hebben de scans bekeken en je hebt een grote tumor in je hoofd, we weten nu nog niet wat er verder gebeurt maar je moet nu met spoed naar een ander ziekenhuis in Tilburg, je word vanmiddag nog geopereerd".
*Edit: Dit is 2 jaar geleden gebeurd, ik heb nu pas het hele verhaal opgeschreven!Nouja, het halve verhaal.. de rest komt nog
Gaat dit over jezelf? 
Fijn dat je er bijna vanaf bent!
Ik vermoedde gelijk al toen je schreef dat je zo'n hoofdpijn had, dat je een tumor zou hebben. Je arts is toch wel behoorlijk nalatig geweest dan 
