Geplaatst Nu inmiddels 2 jaar lang veel ups en downs met mijn eerste eigen paardje, Konik Pumbaa.
Ter introductie: Ruim 2 jaar geleden werd ik meteen verliefd op het eigenwijze en prachtige paard wat ik daar in de wei zag staan. Mooi formaatje voor mij en qua uiterlijk helemaal fantastisch en bijzonder. Volgens de verkoper voldeed jij aan al mijn verwachtingen, een braaf paardje die verkeersmak is en alleen op buitenrit kan. Nooit had ik kunnen verwachten dat jij totaal het tegenovergestelde zou zijn...
Na 3 uur lang stond je dan eindelijk op de trailer, helemaal uitgeput van alle emoties, maar je stond tevreden je hooi te eten toen we bij je kwamen kijken tijdens onze stop. 2 uur later kwamen we aan in Emmen, waar jij direct lekker je stalletje in kon. In de weken die daarop volgden leerden we elkaar beter kennen. Jou uit de wei halen was elke keer een probleem, je rende weg en trapte iedereen die maar bij je probeerde te komen. Ook heb je mij verschillende malen flink gebeten en ik vond je helemaal niet zo leuk als dat je in eerste instantie leek. Na maanden leek het al beter te gaan, het rijden ging redelijk, je deed je best ook al vond je het niet zo leuk, maar dat kon ik me ook wel voorstellen; je eerste 7 jaar heb je in vrijheid geleefd, niemand die iets van je verlangde. Je was absoluut niet makkelijk en had volop streken, maar dat vond ik niet erg, dat benadrukte je sterke persoonlijkheid. We gingen springen, dat vond je wel leuk, deden vrijheidsdressuur en natural horsemanship en je leerde heel snel: [GVL-ITP] Konik Pumbaa aan het VD'en *nieuw filmpje*
De eerste buitenrit was super. Als jarenlange buitenrijder had ik zat ervaring, maar op jou was het eerst nog een beetje aftasten, maar je voldeed aan al mijn verwachtingen. Een bulderende kar voor je, maar je gaf geen kick en was goed te houden. De tweede buitenrit was echter een ramp, een ervaring die mijn vertrouwen in jou heeft beschadigd. We zouden saampjes naar het bos gaan, maar jij dacht daar anders over. Ik probeerde je elke keer weer over te halen en spoorde je aan om verder te gaan, maar je draaide je continu om, wilde steigeren en vluchten. Ik zette door en dacht, ach hier moeten we even doorheen. Maar toen je achteruit in de greppel liep, verloor ik de controle en zag jij je kans...je vluchtte zo hard je kon naar stal terug, over drukke wegen en bijna een auto tegen ons aan...In een klap was het vertrouwen ver te zoeken. Maar natuurlijk niet opgeven, gewoon doorzetten en we hebben samen nog een paar heerlijke buitenritjes kunnen maken. Soms was je fantastisch en ver boven mijn verwachtingen, met mijn eigen paard in het bos, heerlijk en puur genieten, het ware paradijs. Maar je vluchtgedrag kwam elke keer weer terug en bij 1 van de laatste buitenritten raakte je in paniek en verloor ik de controle wederom en ben jij de weg opgerend recht op alle auto's af in volle galop. Wat hield ik mn hart vast, want ik was machteloos, jij moest en zou terug naar stal en gelukkig zijn we beiden ongedeerd gebleven. Ik werd steeds onzekerder van je onbetrouwbaarheid.
Het zat je niet mee, op stal was jij de zondebok en ben je flink aangevallen door een paard bij jou in de groep en even dacht ik dat de littekens die je had opgelopen nooit meer weg zouden gaan. Ook werd er hoefbevangenheid bij je geconstateerd, wat gelukkig achteraf niet het geval bleek te zijn, zie topic: [MD] Verkeerde diagnose door DA??
Vlak na de diagnose van je hoefbevangenheid zijn we verhuist naar een heerlijk plekje waar jij een nieuw vriendje had gemaakt. Als ik toen had geweten dat je geen HB had, was ik niet zo streng voor je geweest, maar ik hield je zoveel mogelijk v/h gras af uit voorzorg en we hadden speciaal hooi voor je aangeschaft.
We gingen veel wandelen en voor het eerst naast de fiets wat je super goed deed. Lekker naar het bos met zn tweeën, maar het buitenrijden bleef kriebelen en toch weer de poging gewaagd. Soms ging het goed en de laatste keer dat ik het probeerde, ben je weer naar huis gevlucht, er was geen stuur meer, geen rem, je moest en zou het weer winnen van mij en dat is je gelukt. De twijfel die af en toe door mijn hoofd spookte, werd steeds sterker, ik dacht dat je toch niet het geschikte paard voor mij was. Van een zekere ruiter was ik veranderd in een onzekere en zelfs bange ruiter en dat vond ik vreselijk. Zo wilde ik het niet langer. Ik heb er sterk over nagedacht om je te verkopen en bijna de knoop doorgehakt, maar op het moment dat ik je in mijn gedachten al op de trailer zag staan, klaar om met iemand anders mee te gaan, bedacht ik me weer. Ik wilde zo graag dat als je dan weg zou gaan, dat je dan een fantastische eigenaar zou krijgen die net zo met je om zou gaan als ik, en door jouw hardheid heen kon prikken en je niet zou laten zitten of je weer verder zou verkopen als het even tegenzit. Mijn uiteindelijke redmiddel was Parelli, en hier hebben we intensief mee geoefend. Je vertrouwen en respect in mij groeide en mijn vertrouwen in jou kwam ook stukje bij beetje terug. Toen zijn we verhuisd naar een droomplek waar ik al jaren verliefd op was en uiteindelijk terecht kon komen. Je hebt er nu een nieuw shetlandervriendje bij en jullie zijn lekker altijd samen buiten, zoals jullie het liefste willen.
Het rijden in de bak gaat helemaal super nu, en mijn vertrouwen in jou is helemaal weer terug. Je hebt nog je lekkere streken waar ik zo vreselijk om moet lachen. Volgend voorjaar ga ik weer de poging maken om met je buiten te rijden en dan zien we allemaal wel hoe het loopt. Ik heb veel tranen om je gelaten, je maakt het me soms niet makkelijk, maar je hebt gewoon iets mannetje, waardoor ik je niet los kan laten. Je sterke wil en eigen karakter sieren je en jij bent gewoon jij...mijn Pumbaa...1 uit duizenden.
