Geplaatst but it's not like that. I always knew what I had; I just never thought I would lose it.
Na lang twijfelen heb ik toch besloten me ook te wagen aan een jaaroverzicht van mijn veelbewogen 2010. Niet zozeer omdat ik zoveel mooie foto's heb om te laten zien of omdat ik dit jaar grootse prestaties heb bereikt die iedereen dient te horen. Integendeel, ik maak dit overzicht zonder al te veel foto's maar met des te meer emotionele inhoud en ik hoop dat dat toch enigzins de leegte kan illustreren waar ik elke morgen nog steeds mee wakker word...
Januari:
Zoals velen met ons hielden we een noodgedwongen winterstop. Ik woonde destijds in Ravenstein en had daar tevens de mogelijkheid om paard bij huis te stallen. En zo geschiedde. Winnie kwam letterlijk in de achtertuin te staan en dat had uiteraard vele voordelen. Zo hoefde ik geen 12 kilometer meer te fietsen, met zowel op de heen- als terugweg áltijd wind tegen en zo hoefde ik ook niet meer met gevaar voor eigen leven stiekem hooi bij te voeren omdat ik van mening was dat 2 keer per dag hooi te weinig was. Maar het grootste voordeel was, elke dag weer, dat als ik uit mijn raam keek dat ik gelukkig werd. Een tijd van weinig activiteiten en trainen maar, achteraf, een tijd van heel veel simpel geluk en rijkdom.
Februari
De sneeuw hield toch wel erg lang aan en Winnie besloot van de ene op de andere dag om als een volslagen gek te gaan staan weven. Tijd voor verandering dus. En zo opnieuw geschiedde. Ditmaal naar Oss. We pakten de training weer op en dat ging uiteraard niet zonder slag of stoot want vergeet niet dat we nog steeds te maken hadden met een rasechte Belisar. Binnen 24 uur was de ene helft van de stal bang van d'r en de andere helft was van mening dat ze rijp was voor de slacht. Wij wisten wel beter...
Maart:
Trainen Trainen Trainen. Twee keer in de week lessen en daarnaast werd ze ook nog één keer in de week gereden als ik niet kon. We leerden wissels, werkten aan de verzameling en zijgangen en God wat ging het ongelofelijk vlug allemaal. Elke dag opnieuw stond ik weer versteld van de intelligentie van mijn merrie en van hoe het eigenlijk mogelijk is dat zo'n paard je zo gaande kan houden. Ik heb er nooit bij stil gestaan of überhaupt maar een seconde over nagedacht dat ik net zo afhankelijk was van haar als zij van mij...
Ik was gelukkig...
We didn’t realize we were making memories;
We just thought we were having fun.
April:
Ineens brak het voorjaar aan en konden er weer plannen gemaakt worden. Wedstrijden gepland, lid geworden van Enjoy the Ride want Winnie kon niet alleen heel erg goed verzamelen en wissels springen, ze kon tevens heel hard (en lang overigens) rennen. Dus dat deden we dan ook volop in het aangrenzende bos. En ik weet nog precies hoe machtig ik me voelde als ik met mijn semi-verkeersmakke paard langs de kant van de weg danste, hopend veilig terug thuis te keren en van binnen smekend dat er geen vrachtwagen met oplegger langs zou razen.
Ik weet ook nog precies hoe mooi ze was in de zon en hoe ze me, door simpelweg suf te staan, kon vervullen met het intense gevoel van bewondering en meteen daarop gevolgd door 'Ze is van mij'.
Mijn moeder kocht een landgoed met 3 hectare land, kant en klaar met bak en al; de ultieme droom van elke paardenliefhebber. Een tweede paard werd aangeschaft en zou als weidemaatje gaan dienen. Nu was het enkel wachten tot de datum van emigratie en dan zouden we met de hele handel naar Duitsland vertrekken. Zover is het echter nooit gekomen.
Tot zover de gelukkige periodes van dit jaar...
Onderstaande tekst heeft al eerder op Bokt gestaan, welgeteld twee dagen. In die twee dagen zijn er echter wel 30 pagina's aan reacties op gekomen, om nog maar te zwijgen over de persoonlijke berichten in mijn inbox. Ik heb de tekst er destijds per direct weer af moeten laten halen, wat nog helemaal niet meeviel, omdat de verzekering ons verbood om informatie openbaar te maken. Inmiddels is dat stukje afgesloten. Ikzelf heb het echter nog steeds niet af kunnen sluiten dus, aangezien dit nog steeds aan jaaroverzicht is, plaats ik hem hier opnieuw.
Het is nu 5 dagen geleden en ik heb nu pas het gevoel dat ik er iets over kan schrijven, praten, vertellen of er simpelweg maar over nadenken..
Ik weet niet of ik de woorden kan vinden om te beschrijven wat me is overkomen maar ik wil toch graag een poging wagen..
Dinsdag 27 April vertrokken we jodelend naar de andere kant van het land om daar, met paard Winnie en al, eens even goed vakantie te gaan vieren. Ik was gevraagd om op de riante boerderij van kennissen te passen en hun beestenboel nauwkeurig te onderhouden. Het huis lag prachtig in de bossen van Vorden dus een weekje buitenrijden met mijn inmiddels stadse paard trok me uiteraard absoluut.
Het weer was werkelijk waar prachtig en de eerste dagen waren een verrukking. Winnie was herenigd met haar moeder en oma en liep heerlijk in het zonovergoten land. Deze vredige omstandigheden duurden tot vrijdagochtend...
Vrijdag 30 April heb ik mijn moeder vertrouwd in Vorden achtergelaten om op het vee te passen en ben zelf richting Amsterdam te gaan om onbezorgd koniginnedag te gaan vieren. Althans... Het was nog geen 11 uur of ik had mijn moeder al aan de lijn dat Winnie met 2 kapotte achterbenen bijna kruipend uit het land was gekomen, ze had flink klappen gehad van haar mede-weidegenootjes en de dierenarts was al onderweg. Ik, net gearriveerd in gekkenhuis Amsterdam, hoefde niet te komen want het zou wel weer goedkomen en ze zou me op de hoogte houden. Mijn feeststemming was natuurlijk echter allang verdwenen en na een paar uurtjes wilde ik toch graag naar huis, naar mijn lieve merrie.
Diepe wonden, dikke benen maar geen blijvend letsel was de diagnose. Met flink wat penicilline en 2 weken rust zou het wel moeten lukken de aankomende dagen..
De dierenarts leek gelijk te hebben want op zaterdag 1 mei huppelde madam, ietwat mank, weer de wei in. Allang blij dat ze weer rechtop kon staan en dat alles weer goed zou komen weet ik nog dat ik onbezorgd en lichtelijk egoïstisch dacht: heb ik weer, daar gaan de geplande buitenritten, wedstrijden en activiteiten..
Zaterdagmiddag durfde mijn moeder het wel weer aan om richting haar eigen stekje te gaan en ik bleef achter met mijn vriend om de beesten te bewaken. Ik weet nog dat ik de paarden zaterdagavond binnenhaalde en dat ik ze binnensmonds allemaal vervloekte omdat ze allemaal zo ongelofelijk hengstig waren dat er 2 waren uitgebroken en over het terrein liepen te rennen en de anderen in een constant a capella aan het brullen waren. Ik ben een uur bezig geweest om het hele zaakje weer getemd en rustig op stal te krijgen en niet te hoeven schreeuwen om mezelf te verstaan. Ik was prikkelbaar en heb verder, op haar benen verzorgen na, geen aandacht besteedt aan poetsen en knuffelen. Dat laatste heb ik nooit een dag overgeslagen en het blijft me achtervolgen dat ik dat die avond wel zo heb gedaan...
Zondagochtend 2 mei ging de wekker om 8 uur. Ik was moe en had slecht geslapen dus heb me nog een kwartiertje omgedraaid. Om kwart over 8 bekroop me echter ineens zo'n enorme angst dat ik me heb aangekleed en naar stal ben gespurt. Ik weet nog dat mijn vriend later vroeg: waarom rende je nou zo hard naar stal vanmorgen? Tot op de dag van vandaag weet ik het nog niet. Op mijn weg naar stal kwam ik Katinka tegen, die was kennelijk uitgebroken en liep van de bloemetjes te eten in de tuin. Ik ben langs haar gerend en hoe verder ik kwam hoe heftiger de angst me bekroop. Ik weet nog goed dat ik de stal inkwam en dat er 8 paarden tegen de deur stonden te trommelen in de hoop dat ik sneller zou gaan lopen tijdens het voeren, behalve Winnie...
Ik rende als een bezetene door de gang want het klopte niet, Winnie was zelf altijd 1 van de grootste lawaaischoppers in de ochtend maar ze was er nu niet. In paniek rende ik naar de box en toen ik over de deur keek ging ik bijna over m'n nek. Het eerste wat ik zag was 4 wanden die besmeurd waren met slagaderlijk bloed. Geknapte slagaders waren leeggespoten tegen de muren tot 1,5 meter hoog. Winnie lag op haar rechterzij op de grond in een gigantische plas met bloed. Als ik mijn ogen dichtdoe zie ik weer hoe ze me aankeek, de misselijkmakende rust die ze uitstraalde terwijl ze in deze toestand verkeerde. Ik kon alleen maar schreeuwen en huilen en in mijn onmacht en angst ben ik schreeuwend teruggerend naar mijn vriend voordat ik de boxdeur durfde open te maken.
We zijn naar binnen gegaan en hebben gekeken naar waar al het bloed vandaan kwam. Ze had haar benen echter zo hoog opgetrokken dat ik, tenmidden van al het bloed, niet meer kon onderscheiden wat nou stro, vlees of bot was. En dan gaat er een proces van start wat zo snel gaat dat ik het eigenlijk niet eens meer chronologisch kan beschrijven. Ik weet nog dat ik mijn moeder schreeuwend en huilend wakker gebeld heb en dat die in paniek meteen in de auto is gesprongen. Daarna de dierenarts bellen want ik weet nog dat ik die hulplijn vervloekte omdat een of andere computer me instrueerde hoe het in de weekenddiensten werkt en wat ik moest toetsen om doorverbonden te worden. Angst paniek en heel erg veel verdriet...
De dierenarts was er al toen ik na mijn noodtelefoontje naar de praktijk mijn moeder belde om haar op de hoogte te houden. Ik weet alleen nog dat ik voor Winnie's stal op de grond zakte en zei: ik durf het bijna niet te zeggen maar volgens mij is het compleet gebroken...
De dierenarts heeft me meegenomen naar de stal en wist me na 1 oogopslag al te vertellen: sorry, hier kan ik niks meer aan doen.
Schreeuwen, Huilen, gillen en bellen naar mijn moeder dat Winnie ter plekke afgemaakt zou worden is het enige wat ik me nog kan herinneren.
Ze heeft 4 spuiten gekregen waar ze nog enorm tegen is gaan vechten. Het proberen op te staan, terugvallen, kreunen en de paniek die in haar ogen te lezen was, was werkelijk waar verschrikkelijk om te ervaren. Bij de laatste spuit voelde ik het leven uit haar vandaan glijden.
En toen was er niets dan stilte.
Ik ben in de stal gaan zitten, heb 'r geaaid en gehuild. De dierenarts heeft ondertussen proberen te kijken naar een mogelijke oorzaak en de fractuur zelf. Het bot was dwars door de huid naar buiten gekomen op de plek van de diepe snedes van vrijdag, de vellen lagen in de stal. Het was compleet verbrijzeld. In de stal was verder niets te zien, ze kan niet tussen de spijlen zijn gekomen of over de deur heen zijn gekomen en het bot was op een dusdanige manier verbrijzeld dat het niet slechts door een verkeerde beweging kan zijn geknapt. Tot op de dag van vandaag hebben we nog geen oorzaak en dat maakt me meer dan gek. Het blijft je bezig houden, alles ga je na, alle mogelijkheden, om te achterhalen welk detail je over het hoofd ziet...
De dierenarts heeft me verteld dat het bloed al 4 uur oud was en dat ze dus verschrikkelijke uren gehad moet hebben. In eerste instantie vertelde ze dat de klappen van vrijdag niets te maken kunnen hebben gehad met deze afschuwelijke breuk op stal. Na nader onderzoek heeft de dierenarts toch vastgesteld dat ze vrijdag toch al een botscheur opgelopen moet hebben door de klappen en dat die zondagnacht door een verkeerde beweging in stal compleet uitgescheurd is en dat ze in de paniek en pijn boven op het losse been is gaan staan, dat zou de verbrijzelingen dan verklaren...
Nu ik dit zo schrijf lopen de tranen weer over m'n gezicht en besef ik dat het verhaal zo vertekend lijkt. Het heeft langer geduurd om het zo te beschrijven dan dat het die zondagochtend duurde. In het tijdsbestek van een half uur heb ik haar gevonden, gebeld, gebeld, gebeld, heeft ze spuiten gehad en heb ik geen moment de tijd gehad om te beseffen dat dit de laatste momenten van mijn lieve merrie waren of om ook maar het besef te hebben nu defenitief afscheid te moeten nemen. Tegen de tijd dat dat doordrong lag ze al in de stromende regen langs de kant van de weg met een zeil erover...
Ik weet niet zo goed hoe ik dit berichtje nu af moet sluiten. Een Rust zacht lieve Winnie lijkt zo minderwaardig en dekt totaal niet wat ik eigenlijk nog zou willen zeggen of overbrengen..
...
Mei/Juni:
Overspoeld met tijd die ik ineens anders in moest gaan vullen en emoties die ik totaal niet kwijt kon. Onbegrip, ongeloof, onvrede en vooral heel erg veel verdriet. Ik kreeg aanhoudende nachtmerries, haalde mijn propedeuse niet door het alles overheersende gebeuren, verloor familie en vrienden en raakte mezelf een beetje kwijt...
Juli:
Het huis in Duitsland was natuurlijk al gekocht maar nu was er plotseling een weidemaatje nodig voor het paard wat in eerste instantie zelf was aangeschaft als weidemaatje. Twijfel, terughoudendheid en toch voorzichtig nadenken over wat er dan moest gaan komen. Iets jongs? Wat er ook ging komen, er was maar 1 eis: ongecompliceerd!
Niet al te lang daarna kwam Beau, uiteraard uitermate gecompliceerd.
Augustus, September, Oktober, November gingen voorbij en Beau dient op dit moment inderdaad enkel als weidemaatje voor het weidemaatje. Ik heb op de een of andere manier de motivatie nooit meer gevonden om me volledig op een nieuw paard te storten. En ondanks dat het nu al bijna 8 maanden geleden is herleef ik het verlies en het verdriet nog elke dag en kijk ik weg als ik paarden in een weitje zie lopen. Soms praat ik nog tegen haar, dan vertel ik haar hoe ontzettend ik haar mis en hoezeer het me spijt. Ik heb het nog steeds geen plekje kunnen geven in mijn huidige leven, ik heb het nooit kunnen accepteren omdat het simpelweg een ongelofelijk -in de ware zin van dat woord- ongeluk is geweest. Diep van binnen geloof ik nog steeds niet dat dit haar overkomen is. Diep van binnen geloof ik nog steeds niet dat ik haar verloren ben..
En dat is tevens een reden geweest waarom ik dit overzicht heb gemaakt; omdat ik nog steeds wacht op dat besef en ik nog elke dag wacht op het moment van een zekere acceptatie. En daarmee wil ik dit topic graag afsluiten. Voor zowel jullie, als voor mezelf...
Ook zonder jou gaat de tijd,
gewoon even hard door.
Maar de tijden waren zoveel mooier,
Voordat ik jou verloor.
En ze zeggen dat het went,
Maar niemand zegt wanneer.
Dus ik leef met de dag,
En jij sterft telkens weer
