Geplaatst 2 april 2017
Daar zit ik dan, op een clinic aan de andere kant van het land, te kijken hoe mijn grote voorbeeld les staat te geven. Het had niets gescheeld of ik had hier nooit gezeten. Slechts een paar dagen eerder kwam ik erachter dat mijn grote voorbeeld, Anja Beran, naar Nederland zou komen voor een clinic. Aangezien dit de enige keer dit jaar zou zijn dat ze in Nederland is, had ik mij meteen opgegeven als toeschouwer. Twee dagen lang, twee uur op en neer rijden naar Callantsoog was het meer dan waard! Wauw, wat was het geweldig om iemand met zoveel kennis aan het werk te zien! Je kon de combinaties letterlijk met de minuut zien verbeteren. Deze ervaring maakte mij vastberadener dan ooit om mijn droom waar te maken. Ooit zou ik bij haar stage gaan lopen!
Ik was er echter van overtuigd dat het nog jaren zou duren voordat ik goed genoeg was om überhaupt een kans te maken op een stageplek. Tja, ze zou wel elke week honderden aanvragen krijgen van ruiters die veel beter zijn dan ik….
Ik had dus nooit kunnen voorzien wat er later die dag gebeurde…
Tijdens de clinic raakte ik aan de praat met een paar andere toeschouwers. “En wat brengt jou hier?” was de vraag. “Uhm nou, ik kon deze kans om van haar te leren niet laten schieten! Ik hoop namelijk ooit bij haar stage te kunnen lopen, maar het duurt waarschijnlijk nog jaren voordat ik daar goed genoeg voor ben.”, zei ik verlegen. “Oh wat gaaf, maar waarom vraag je het niet gewoon nu?”, was het antwoord.
NU?! Waar zou ik het lef vandaan halen om het NU aan haar te vragen? Mijn rijden is bij lange na niet goed genoeg! Ik zou zo’n goede ruiter enkel beledigen door die vraag te stellen! Nee, zoiets kan ik echt niet maken!
Het was dus echt dankzij de aansporing van mijn mede toeschouwers (waarvoor ik ze nog steeds heel erg dankbaar ben!) dat ik uiteindelijk al mijn moed bij elkaar raapte om naar Anja toe te stappen. Wanneer ik terugdenk aan dat moment sta ik nog steeds versteld van haar antwoord. Ik was meer dan welkom om stage te komen lopen bij haar!! Ik moest ‘gewoon’ een mailtje sturen wanneer ik een weekje wilde komen proefdraaien om te zien of het beviel...
Daar zit ik dan, op een clinic aan de andere kant van het land, te kijken hoe mijn grote voorbeeld les staat te geven. Het had niets gescheeld of ik had hier nooit gezeten. Slechts een paar dagen eerder kwam ik erachter dat mijn grote voorbeeld, Anja Beran, naar Nederland zou komen voor een clinic. Aangezien dit de enige keer dit jaar zou zijn dat ze in Nederland is, had ik mij meteen opgegeven als toeschouwer. Twee dagen lang, twee uur op en neer rijden naar Callantsoog was het meer dan waard! Wauw, wat was het geweldig om iemand met zoveel kennis aan het werk te zien! Je kon de combinaties letterlijk met de minuut zien verbeteren. Deze ervaring maakte mij vastberadener dan ooit om mijn droom waar te maken. Ooit zou ik bij haar stage gaan lopen!
Ik was er echter van overtuigd dat het nog jaren zou duren voordat ik goed genoeg was om überhaupt een kans te maken op een stageplek. Tja, ze zou wel elke week honderden aanvragen krijgen van ruiters die veel beter zijn dan ik….
Ik had dus nooit kunnen voorzien wat er later die dag gebeurde…
Tijdens de clinic raakte ik aan de praat met een paar andere toeschouwers. “En wat brengt jou hier?” was de vraag. “Uhm nou, ik kon deze kans om van haar te leren niet laten schieten! Ik hoop namelijk ooit bij haar stage te kunnen lopen, maar het duurt waarschijnlijk nog jaren voordat ik daar goed genoeg voor ben.”, zei ik verlegen. “Oh wat gaaf, maar waarom vraag je het niet gewoon nu?”, was het antwoord.
NU?! Waar zou ik het lef vandaan halen om het NU aan haar te vragen? Mijn rijden is bij lange na niet goed genoeg! Ik zou zo’n goede ruiter enkel beledigen door die vraag te stellen! Nee, zoiets kan ik echt niet maken!
Het was dus echt dankzij de aansporing van mijn mede toeschouwers (waarvoor ik ze nog steeds heel erg dankbaar ben!) dat ik uiteindelijk al mijn moed bij elkaar raapte om naar Anja toe te stappen. Wanneer ik terugdenk aan dat moment sta ik nog steeds versteld van haar antwoord. Ik was meer dan welkom om stage te komen lopen bij haar!! Ik moest ‘gewoon’ een mailtje sturen wanneer ik een weekje wilde komen proefdraaien om te zien of het beviel...
Jullie kunnen vast wel raden wat ik de volgende dag gedaan heb
Zogezegd, zo gedaan.
Vorige week ben ik dus afgereisd naar Zuid – Duitsland om een week door te brengen bij Anja Beran. Aangezien ik deze ontzettend gave ervaring graag met jullie deel en ik stiekem hoop sommige mensen te inspireren ook hun dromen na te jagen, heb ik besloten mijn reisverslag in een topic te zetten.
Voor een kleine sfeerimpressie, kijk dit filmpje eens
https://www.youtube.com/watch?v=fcXIhaA6sSw&t=5sDag 0
Mijn week begint op zondagavond op het centraal station in Eindhoven. Ik had het geweldige idee om met de nachttrein richting München te gaan. Zo kon ik uitgerust aankomen op mijn plaats van bestemming zonder een hele dag te verliezen. Slim bedacht toch?
Och wat heb ik daar een spijt van gehad! Het drama begon al een uur voor vertrek. Ik zou Demi niet zijn als ik iets niet fout gedaan had en zoals verwacht was ik zo stom geweest om een treinkaartje voor de verkeerde datum te kopen. Een hele hoop stress en een lege portemonnee later had ik snel een nieuw treinkaartje (met de goede datum!) weten te regelen. Na nog 25 keer mijn kaartjes te checken, stapte ik dan eindelijk op de trein.
Van het idee om uitgerust aan te komen is dus niks terecht gekomen… Na oneindig veel keer overstappen zat ik dan in de nachttrein naar München. Had niemand mij van tevoren kunnen vertellen dat het licht de hele nacht aan blijft in deze treinen?
Wanneer ik het al voor elkaar kreeg om in slaap te vallen, kwam er wel een conducteur om mijn kaartje te controleren. Al met al was het dus een heel kort nachtje geworden… 
Dag 1
De volgende ochtend kwam ik aan op het treinstation, waar ik opgehaald zou worden door Anja’s man. Een gezellige autorit later kwamen we aan op “Gut Rosenhof”. Deze prachtige stal ligt midden in de bossen en huisvest naast zo’n 45 hengsten ook een aantal konijnen, kippen, geiten, wat varkens, een kudde herten, een paar lama’s en natuurlijk twee kamelen.
Ik werd naar de kantine gebracht en kreeg daar de instructie om een ontbijtje te nemen en uit te rusten. Het was blijkbaar goed te zien dat ik een nachtje overgeslagen had
Ik had mijn brood nog niet gesmeerd of de eerste mensen stonden al achter me om kennis te maken. Twee meiden, van top tot teen ingepakt in drie lagen winterkleding, waren naar de kantine gekomen om de nieuwe stagiaire te begroeten. Het enthousiasme straalde ervan af en ik voelde mij al meteen welkom. Deze twee meiden bleken al bijna drie jaar samen met Anja en haar rechterhand Vera Munderloh de paarden te trainen. Ik zou hun toekomstige kamergenootje worden en later op de dag zouden ze mij naar hun huis toe brengen, maar ik moest voor nu even wachten totdat de andere stagiaire, die diezelfde dag nog zou vertrekken, weg was. (Toeval of het lot?)
Even later kwam ook Anja, ondanks dat ze om kwam in het werk, kijken hoe het met mij ging. Ik kreeg van haar de instructie om lekker bij het raam te gaan zitten en de rest van de dag te kijken naar de trainingen in de binnenbak. Een taak die ik met erg veel liefde uitvoerde.
Een voor een betraden de ruiters de bak om de eerste paarden van die dag te rijden. Het was een waar genot om te zien hoe iedere ruiter met zijn eigen paard bezig was en tegelijk in harmonie met de rest leek te werken. Er was geen enkel moment waarop iemand plotseling moest afwenden of hoefde te kijken waar de ander was. Het leek wel alsof ze van elkaar wisten wat de ander ging doen nog voordat ze er mee bezig waren.
Een echte prestatie, aangezien ik zelf van tijd tot tijd niet eens wist waar ik moest kijken! Zo kon ik aan het genieten zijn van een nagenoeg perfecte piaffe, terwijl ik vanuit mijn ooghoek een paar galopswissels zag en in de andere hoek de Spaanse pas voorbij zag komen. Het niveau van deze ruiters was werkelijk ongekend! Ik had mijzelf die week de missie gegeven om ze te betrapen op het geven van een beenhulp, maar ik heb er ‘helaas’ geen één kunnen vinden. En dan te bedenken dat ik met deze mensen mag gaan werken… Wauw!
Later die dag kreeg ik nog een rondleiding en werd ik naar mijn kamer gebracht. Dat was maar goed ook, want ik was al meerdere malen in de kantine in slaap gesukkeld.
Die avond bracht ik mijn eerste nacht door in mijn misschien wel toekomstige huis. Uiteraard ging ik vroeg naar bed, want morgen was mijn eerste werkdag én mijn allereerste les
Dag 2
Na een goede nachtrust begon ik aan mijn eerste werkdag. Ik werd ingewerkt door een van de vaste grooms en ik vloog met haar van het ene naar het andere stallencomplex. Onze taken bestonden onder andere uit het poetsen, vlechten en opzadelen van de paarden. Tussendoor nog even wat paarden in de paddock zetten en uit de stapmolen halen en dan zat mijn takenlijst er al weer op. Voor het zware werk, zoals het voeren en de boxen uitmesten, hadden ze gelukkig een paar sterke mannen aangenomen. Voor iemand die niet anders gewend is dan al het werk op stal zelf te doen, voelde dit hemels. Het zal wel aan mij liggen, maar ze verklaarde me voor gek toen ik dat tegen mijn collega’s zei. Het enige waar ik erg aan moest wennen, was het feit dat ik de hele dag met deze gigantische hengsten in de weer was. Zeker wanneer je bedenkt dat ik gewend ben aan mijn blije kleine pony van 1.45 cm. Wanneer zo’n grote bonk testosteron naast je staat, wordt je toch maar weer op de feiten gedrukt hoe gevaarlijk paarden kunnen zijn.
En toen kwam het moment van mijn eerste les… Wat was ik zenuwachtig. Het paard met de toepasselijke naam General werd aan mij toevertrouwd. De grootste uitdaging van die les? Een grote volte of rechte lijn rijden! Je kan je namelijk geen enkele fout permitteren, want voor je het weet ga je in alle zijgangen door de baan terwijl je eigenlijk een grote volte wilde rijden. Geheel tegen mijn verwachtingen in ging de les best prima! Natuurlijk was er nog heel veel werk, maar het lukte me zowaar om mijn paard te besturen.
Nadat ik met een goed gevoel van mijn paard af stapte was het tijd voor lunch. Daarna kon mijn dag niet meer stuk, want er stond Macdonalds op het menu! De rest van de dag verliep vrij rustig en na wat boodschappen gedaan te hebben, was het al weer tijd om naar bed te gaan.
De dag erna zou ik vrij zijn en mijn kamergenootjes waren weg om hun ouders te bezoeken, dus ik had het huis voor mijzelf.
Dag 3
Zoals elke vrije dag hoort te beginnen, begon die van mij ook met lekker uitslapen. Het weer was omgeslagen en de strakblauwe lucht onthulde een prachtig uitzicht. Onder het genot van een goed ontbijtje zat ik in de zon te kijken naar de Alpen die achter wolken tevoorschijn waren gekomen.
Tijdens de rondleiding door “Gut Rosenhof” was ik erachter gekomen dat boven de binnenbak een prachtige bibliotheek vol paardenboek is. Een vrije dag is natuurlijk hét perfecte moment om eens rond te neuzen op zo’n interessante plek.
Na een korte wandeling door de bossen, stond ik dan in de bibliotheek. Zo veel boeken! Waar moest ik beginnen?! Het vluchtig bekijken van de gehele collectie kostte me al een uur. Ik besloot maar bij het begin te beginnen en pakte het boek van Xenophon van de plank. Daar heb ik een paar uur zitten lezen. Zo af en toe keek ik op vanuit mijn boek en nam een moment om deze wonderbaarlijke plek in mij op te nemen.
In de namiddag zou Anja nog een les geven aan een van haar klanten. Dit was het ideale moment om mijn nieuwe kennis in de praktijk te zien. Alle antwoorden die ik die dag heb gekregen, maakte op hun beurt weer plaats voor nieuwe vragen.
Diep in gedachte verzonken, liep ik terug naar huis. De bossen hadden al net zo’n mystieke uitstraling als de stal die erin verscholen lag. Ik stond voor mij uit te turen en in mijn hoofd beleefde ik al de mooiste avonturen met mijn merrie. De rest van de weg was ik aan het genieten van de geluiden van het bos, me afvragend hoe ik ooit op deze plek terecht ben gekomen.
Dag 4
Vandaag was een belangrijke dag! Dit weekend stond er namelijk een wedstrijd “Working Equitation” op de planning en vandaag moesten de paarden vervoerd worden naar een locatie twee uur rijden van hier. Tussen alle voorbereidingen door was er ook nog tijd voor mijn allereerst zitles ooit! Ik ben dagelijks met mijn houding bezig, maar ik heb nooit de mogelijkheid gehad een degelijke zitles te volgen, dus ik kon niet wachten om te beginnen. Het was een echte uitdaging om alle oefeningen goed uit te voeren, maar naarmate de les vorderde voelde ik mijn lichaam losser en soepeler worden. Toen we in stap alles geoefend hadden, kwam de draf… Ik wist niet wat me overkwam.
Ik was totaal niet voorbereid op de gigantische bewegingen van deze grote warmbloed hengst. Ik was immers gewend aan een vlak ponydrafje, maar na een paar rondjes wiebelen wist ik eindelijk mijn balans terug te vinden. Naast dat het ontzettend goede ruiters zijn, kan ik mij geen betere instructrices voorstellen. Ik heb mij zelden zo op mijn gemak gevoeld tijdens een les. De rust en duidelijkheid die ze naar het paard uitstralen, geldt blijkbaar ook voor hun leerlingen.
Toen we klaar waren met de les moesten we opschieten, want de paarden moesten nu echt de trailer op. Twee trailers en vier paarden later, waren we eindelijk op weg. Aangezien het twee uur rijden was, besloot ik samen met mijn chauffeur mijn Duits een beetje op te halen. Das war natürlich super toll!
Eenmaal aangekomen op het wedstrijdterrein zetten we de paarden in de boxen en gingen het terrein verkennen. We vonden daar een leuke verscheidenheid aan disciplines. In dezelfde ring kon je zowel de westernruiters als de Grand-Prix ruiters aan het werk zien. Nadat we zelf bekend waren met het terrein, was het tijd om de paarden op te zadelen en een proefritje te maken. Dat was zowel voor de ruiters als de paarden een heel spannend moment, want het was hun eerste wedstrijd ooit. Aangezien ik vanaf de grond meehielp de paarden gerust te stellen, had ik een goed overzicht over alle ruiters in de buitenbak. Het was een hele aparte gewaarwording om het verschil tussen al deze ruiters te zien. De dressuur van de Grand Prix ruiters leek van een andere wereld te komen in vergelijking met ‘onze’ ruiters. Waar onze ruiters veel op de volte werkten, kwamen de Grand Prix paarden met veel power voorbij. Ik ben natuurlijk gewend aan deze andere manier van rijden en ik heb dan ook smakelijk moeten lachen om de verbaasde gezichten van sommige ruiters. Het was namelijk erg leuk om te zien hoe sommigen haast achterstevoren op hun paard zaten om te zien wat die ‘vreemde’ ruiters de hele tijd op de volte bleven doen.
Nadat de paarden weer waren afgezadeld, hebben we de geslaagde reis nog gevierd met een glaasje Prosecco, waarna we weer op huis aan gingen. De volgende dag was het eerste onderdeel van de wedstrijd; namelijk de dressuurproef. Ik had stiekem wel een beetje medelijden met mijn kamergenootjes, aangezien iedereen leek te weten bij wie ze trainde en dus hoge verwachtingen van ze had.
Dag 5
De dag van de wedstrijd! Voordat het grote moment daar was, moesten er thuis nog de nodige paarden gereden worden. Zo kreeg ik ook mijn derde les. Mijn zit was blijkbaar goed genoeg bevonden om weer in de binnenbak aan de slag te gaan en de les stond in het teken van de schouderbinnenwaarts op de volte. Een erg belangrijke oefening, maar zo moeilijk om correct uit te voeren… Het was een leerzame les en ik werd weer met mijn neus op de feiten gedrukt hoeveel ik nog te verbeteren heb.
Na een uitgebreide lunch vertrokken we naar het wedstrijdterrein. De paarden waren de nacht goed doorgekomen en stonden rustig in hun boxen. De vieze stalkleding werd verruild voor het wedstrijdtenue en het grote moment was daar. Het warmrijden verliep erg moeizaam en de ruiters moesten alle zeilen bij zetten om de paarden kalm te houden. Een voor een werd iedereen opgeroepen om naar de buitenbak te gaan voor de proef. Een paar spannende minuten later stonden onze ruiters in de ring en wat deden ze het goed! Een van hen had zelfs gewonnen
, al had ze niet die fout gemaakt in de volgorde van de oefeningen…. Gelukkig hadden ze zondag nog een kans, want dan zou het tweede deel, de trial, zijn. Voldaan reden we terug naar huis. De volgende dag zou alweer mijn laatste werkdag in Duitsland zijn… 
Dag 6
Mijn reis zat er al weer bijna op en met een dubbel gevoel begon ik aan mijn laatste werkdag. Aan de ene kant blij dat ik mijn paardje binnenkort weer zou zien, maar aan de andere kant was ik nog lang niet klaar hier!
De groom die mij heel de week had geholpen, had vandaag een vrije dag. Dat betekende dat ik overgeleverd was aan de andere grooms; een aantal Roemenen die enkel gebrekkig Duits spraken. In de ochtend had ik gelukkig nog de hulp van mijn kamergenootjes die als tolk diende, maar na de lunch zouden zij vertrekken naar het wedstrijdterrein om daar te blijven overnachten. Ik moest de middag dus zien te overleven met mijn handen en voeten Duits. Het was even wennen, maar op een creatieve manier wisten we elkaar toch te begrijpen en verliep de rest van de dag eigenlijk hartstikke goed. Ik had op een zeker moment zelfs de tijd om te kijken bij een training van Anja.
Aangezien er geen andere ruiters in de bak waren had ze de luidsprekers aangezet en de operamuziek galmde door de binnenbak. Daar stond ik dan, te kijken hoe mijn grote voorbeeld in alle rust haar paard door alle hogeschool oefeningen begeleidde. Het had niets gescheeld of ik had hier nooit gestaan…
De muziek in combinatie met dit prachtige beeld betoverde mij. Er bestaat voor mij echt niets mooiers dan dit harmonieuze beeld. Nou, op zelf zo kunnen rijden na natuurlijk.
Ik had mij geen betere afsluiting van mijn week voor kunnen stellen.
Aan het einde van die dag was dan het moment om afscheid te nemen. Dit moment kwam voor mij veel te vroeg en ik wilde niets liever dan hier blijven om verder te leren. Gelukkig was ik nog steeds meer dan welkom om stage te komen lopen. Ik moest ‘gewoon’ een mailtje sturen wanneer ik wilde komen.
Dus zogezegd, zo weer gedaan.
Deze augustus vertrek ik voor (hopelijk) een jaar naar Duitsland!
Het is een heel verhaal geworden. Hopelijk vonden jullie het leuk om over mijn avontuur te lezen en het zou leuk zijn als je een reactie achter laat.
