Geplaatst: 15-04-12 17:15 Omdat ik nu steeds meer besef wat er de afgelopen weken is gebeurd, wil ik graag even van me afschrijven.
Even bijkomen van de schrik en op deze manier ook een stukje verwerken.
Nooit eerder heb ik me zo'n zorgen gemaakt, mezelf zo vaak nachtenlang in slaap gehuild en zoveel verschillende emoties gevoeld.
Op 31 Maart (2012) heeft Kim een vrij ernstig ongeluk gehad, waarbij ze flink gewond is geraakt.
Om een aantal redenen wil ik verder weinig informatie op internet zetten over de oorzaak, maar dat Kim is uitgegleden en daarbij een scherp stuk ijzer in haar buik/borst heeft gekregen.
Hierbij scheurde haar borstspier en had ze een wond waar je zo recht in kon kijken.
Het heeft ongeveer 20 minuten (voor mijn gevoel een uur) geduurd voor we Kim overeind konden krijgen.
De dierenarts was gelukkig snel ter plekke en heeft de borstspier weer aan elkaar gehecht, daarna de huid gehecht en een andere wond met nietjes vast gemaakt.
Kim liet alles over zich heen komen, stond flink te trillen, maar deed geen poging om weg te lopen.
Kim had pijn, moest op stal staan en gelukkig was dit ook mogelijk.
We kregen van meerdere mensen hulp en de grootste box was beschikbaar!
De eerste dagen waren het ergst, Kim vond het vreselijk om op stal te staan en hinnikte naar alles en iedereen.
Maar langzaam begon ze er wat aan te wennen en kreeg ze in de gaten dat ze niet in de steek werd gelaten.
Ze staat nu lekker in haar schone box hooi te eten, let wel op kleine geluidjes, maar gaat niet meer compleet door het lint.
Het aantal uren dat ik bij haar in de stal heb gezeten zijn al niet meer op één hand te tellen.
Dat was ook de plek waar ik pas 5 dagen na het ongeluk kon huilen en de plek waar ik heel erg heb zitten lachen om Kim's grappige acties.
Twee weken zijn nu voorbij gegaan, in totaal 6 keer bezoek gehad van de dierenarts en hele wisselende dagen.
Dagen waarop ik dacht dat Kim snel weer beter zou zijn, dagen waarop ik een hoopje ellende aantrof op stal en dagen waarop ik mezelf afvroeg hoe waardig het was om Kim met zoveel pijn te laten leven.
1 April; Doodsbang fiets ik naar stal, wat zou ik daar aantreffen?
Gelukkig werd ik begroet met kleine hinnikjes.
2 April; Begroet door een hele heldere hinnik!
Het is duidelijk dat Kim zich wat beter voelt en niet op stal wil staan.
Zodra ik even uit zicht ben, trapt Kim hard tegen de boxdeur en hinnikte hard.
3 April; Een slechte dag, Kim heeft veel pijn en staat met laag hoofd en doffe ogen in haar box.
Dierenarts komt langs om pijnstillers toe te dienen en laat me zien hoe ik dit van hem over moet nemen.
Omdat Kim heftig op de injecties reageert, schakelen we over op antibiotica-spuiten in de mond.
Cubamix verdund met water en stroop, Kim vond het maar niks en dat 4 keer per dag!
5 April; De dierenarts komt weer langs omdat de wond er steeds slechter uit komt te zien.
Toch kan de dierenarts weinig doen en moeten we het wondvocht eruit laten lopen.
Nogmaals advies om Kim zo weinig mogelijk te laten bewegen, Kim denkt dat anders over.
6 April; Het gaat goed met Kim!
De pijnstillers werken nu echt en ik mag de wond voorzichtig spoelen.
Twee dagen gaan voorbij en Kim is stabiel, heeft weinig pijn en kijkt helder uit haar ogen.
Ze geniet van het poetsen en ook het afspoelen vindt ze niet erg.
8 April; Kim staat lusteloos in haar stal en zodra ik de deur open maak, komt een onwijs smerige geur naar me toe.
Zonder te kijken wist ik al dat het mis was.
Kim komt met pijn en moeite uit haar stal en als we buiten in het licht staan zie ik dat de hechtingen zijn geknapt.
Dit is voor mij echt een schok want het ging juist zo goed.
En dan een uitleg over de titel;
Donderdag 12 April zie ik dat Kim's wond steeds verder uitscheurt en er loopt vanalles uit.
De wond stinkt zo erg dat een meisje dat in de bak aan het rijden was, de geur zelfs kon ruiken.
Weer een teleurstelling, ik vroeg me af hoeveel er nog mis zou gaan.
Besloten om de dag erna, voor het weekend, nog de dierenarts te laten komen, omdat er anders weer een weekend tussen zit.
Vrijdag de 13de moest ik eerst zelf naar het ziekenhuis en ik zou me erg moeten haasten om op tijd op stal te zijn.
In tegenstelling tot de negatieve gedachte achter vrijdag de 13de, is dit voor mij een goede dag.
De trein en bussen rijden op tijd, het onderzoek in het ziekenhuis viel reuze mee en ruim op tijd stap ik weer uit de trein om direct naar de manege te gaan.
De dierenarts kwam op ons aflopen en nog voor hij helemaal bij Kim is aangekomen zegt hij 2 keer;"Ooh, dit gaat helemaal goedkomen!"
Ik keek hem verbaasd aan om te zien of hij geen grapje maakte, want de wond ziet er behoorlijk heftig uit.
Maar hij legt uit dat de wond van binnenuit geneest en het vieze dat wij zien, is eigenlijk juist het herstel!
De dag erna zijn Kim en ik beide jarig en het antwoord van de dierenarts is het mooiste cadeau dat ik maar kon krijgen.
Als het mee zit, mag Kimmes over 8 dagen weer naar de paddock!!
Een paar foto's van de wond in het begin; Kan schokkend zijn!!
Foto 1
Foto 2
Foto 3
Een foto van de wond, 2 dagen geleden.
De bult in het begin & de bult nu.
Schram op haar hoofd, is gelukkig oppervlakkig.
En gisteren waren we jarig; ik werd 26 en Kim 8!
Partyhead
Bedankt voor het lezen, het is een lang verhaal geworden...
Liefs, [naam]
