Geplaatst Vrijwel direct zeiden we al dat het klaar was voor haar, kon het niet meer aan zien elke keer weer die pijn op haar gezicht te zien.
Twee manden heeft ze nog heerlijk genoten van haar leventje op de pijnstillers. Heerlijk scharrelen de hele dag en constant haar eigen ding doen. Zich nergens zorgen om maken en gewoon voor het eerst in haar leven weer echt ongedwongen vrij paard zijn.
We hadden eigenlijk direct wel besloten haar naar de slacher te brengen. Het wijffie heeft altijd een hekel aan veeartsen en prikken gehad. Alleen al om haar been te scannen moesten ze haar elke tien minuten bij verdoven met een praam op en een beentje in de lucht bleef ze slaan naar de veeartsen. Ik wilde absoluut niet zien dat ze de laatste 10 minuten(of misschien zelfs wel langer) zou vechten tegen alles en iedereen.
Gezocht en gekeken op internet en besloten dat ze naar de welbekende Jan van der Veen in Nijkerk zou gaan(waar de excursies ook worden gehouden). Het gaf me zo'n geweldig goed gevoel na een telefoon gesprek en wist dat het goed zat.
Mocht je een zwakkere maag hebben bepaal dan zelf of je het volgende leest, ik steek niets onder stoelen of banken en zal zoveel mogelijk 'smerige' details nuanceren.
Gisteren was de grote dag de belangrijkste dag in onze relatie. Na de paspoort en chip controle was het afwachten. Kregen koffie en konden ongedwongen ons ding doen.
Hebben voornamelijk veel tijd doorgebracht met het mooiste meisje heerlijk geknuffelt en getroetelt. Meisje vol gestopt met peentjes en appels en d'r hooi netje was ook goed in trek.
Na wat rondhangen besloot ik te kijken bij het uit elkaar halen van het eerste paard van de dag(wij waren nummer 5 geloof ik). Ik vond het zoiets moois om te zien hoe ze het dier met respect en precizie(weet even niet meer hoe ik dat schrijf
) ontleed werd tot een product. Ik had verwacht er misselijk of op z'n minst onpasselijk van te worden maar het viel me alles mee. Er was nog één paard voor mij en besloot toch een belangrijke vraag te stellen aan Jan, of ik haar zelf vast mocht houden tijdens het schieten. Zijn antwoord was heel duidelijk 'Dat mag, maar denk erom dat het niet mooi is. Het is een volbloed en die stuipen erger dan andere paarden dus het kan zijn dat het heel lelijk is'. Maakte me niet uit, ik heb zo veel meegemaakt met haar dus waarom zou ik er niet bij zijn in haar laatste seconden?
Toen was het de tijd, ik haalde haar met trillende handen en stromende tranen uit de trailer om de ja hoe noem je het...'schietzaal' in te gaan. Ze keek een beetje om zich heen zoekend waar ze was. Vervolgens stapte Jan op de trap. Nieuwsgierig als ze was keek ze zijn kant op. Één hele luide klap en nog voor je het geluid kon verwerken was ze al weg op de grond. Tot mijn allergrootste opluchting gaf ze slechts drie klappen als stuiptrekkingen en lag ze dood stil. Haar bovenlipje trilde nog iets maar verder bewoog ze niet, ze heeft zelfs niet mer de voorbenen gestuipt.
Direct na haar val sloeg Jan zijn enorme armen om me heen en drukte me tegen zich aan 'Je hebt het goed gedaan voor je paard'.
Ik heb haar nog geaaid terwijl ze daar lag, er was een enorme rust en opluchting in haar ogen te lezen. Ik werd meegenomen naar boven toe om het opheisen en bloeden niet te zien. Mijn vriend moest de trailer aan de kant zetten en kwam daarna bij mij zitten. Omdat we hadden gevraagd of ze haar voorbenen konden 'open maken' om te kijken of er misschien iets te zien was waarom ze steeds kreupel was werd Jan geroepen om de benen te bekijken. Uit enige nieuwsgierigheid liepen we mee naar beneden, als we dingen zouden zien die we niet wilden zijn hadden we naar buiten gestapt maar het tegendeel was waar. We hebben alles gezien behalve het onthoofden.
Ik vond het zelfs prachtig om te zien hoe enorm dik die spieren nog waren op haar achterbenen(ze was immers 100 kilo te licht maar die dijen waren nog zo ontzettend bespierd en zo mooi van vorm. Dat haar vel er niet in eens af kwam doordat het zo dun was. Alles alle kleine dingetjes, hoe mooi de ingewanden wel niet zijn, hoe prachtig alles nog eruit zag onder het schitterende maar getekend door het leven velletje.
Jan was de mannen aan het uitleggen wat de bedoeling was met de benen en deze hebben ze tot de knieën en hakken eraf gehaald. Samen met Jan hebben we de voorkogels open gemaakt. Eerst links, die viel mee, al schoof Jan zonder enige moeite de aanhechting van haar pees los 'Daar heeft ze genoeg pijn aan gehad, het ligament is helemaal verbeend, elke stap dat ze het been naar voren moest brengen heeft haar zeer gedaan'. Vervolgens haar andere kogel, hij sneed met een vlijmscherp mes het vel door en het moment dat hij het opzij schoof zag ik het al. Haar kogel was zo'n drie kwart gekneusd, hele dikke bloeduitstortingen en lagen litteken weefsel. Eveneens hier konden we het ligament zo losschuiven. Jan keek me aan en de woorden die hij toen zei doen me ontzettend veel 'Het klinkt misschien heel raar, maar je mag echt trots zijn op jezelf dat je een eind aan het lijden van je paard hebt gemaakt, dit was de enige juiste keuze voor dit dier'.
Samen met Jolliegirl hebben we haar achterbeen ook nog open gemaakt(hier zat een dikke bult op die door de dokters onverklaarbaar was). Dit was een enorme keihard bult met bloedstriemen erdoor.
Ik heb geen enkele vraag meer. Ik heb haar leven met een heel goed gevoel afgesloten. Ik weet dat ze niet geleden heeft. Ik weet dat dit de beste keuze voor haar was.
Doe met deze informatie wat je wilt, gebruik het als motivatie of verklaar me voor gek. Maakt voor mij heel weinig verschil maar laten we wel heel eerlijk zijn dat dit MIJN ervaring is. Hou respect voor mijn keuze.
zo'n keuze kunnen maken en je paardje tot op het eind begeleid !! Fijn dat je nu weet dat je idd de juiste keuze hebt gemaakt. heel veel sterkte met dit verlies!! 
