Geplaatst 
Een aantal weken voor m'n verjaardag, wat moest ik nou eens vragen.. Ik dacht gelijk aan Mazzel, maar dat het ooit zou gebeuren.. Wie krijgt er nou zomaar een pony voor haar verjaardag. Nou ik dus.
Ik zal eerst eens wat over Mazzel vertellen. Mazzel (Maja N) is een draver van bijna 16 jaar oud. Een super brave pony (1.51 m) die fijn te rijden is, 100 % verkeersmak en super lief op stal. Haar laatste start op de drafbaan was op 15.10.'01, bij elkaar heeft Mazzel ongeveer 8000 euro bij elkaar gelopen. Zeven jaar geleden werd Maja door de eigenaresse van de manege gekocht. Ze liep in de zaagstand en achter de teugel, een echte slungel en een slechte galop. De eigenaresse van de manege heeft lang getwijfeld, maar omdat ze dringend een pony nodig hadden en het een hele lieve pony was hebben ze haar gekocht. Maja moest een andere naam krijgen, één die beter bij haar paste. Een draver die een tweede kans krijgt, die heeft.. Mazzel! Het omscholen was geen makkie, het heeft ruim een jaar geduurd voordat Mazzel kon galopperen in de lessen, of eigenlijk dralopperen. Ze maakt geen enkele sprong, dit was wel een punt van zorg, totdat iedereen haar juist zo geweldig vond zitten.
Mazzel werd de liefste pony van de stal en een favoriet van vele kinderen. Ze is een topper bij spelletjes als voetbal,stoelendans en barrelrace.
Net als veel andere kinderen werd Mazzel een van mijn favoriete pony's. Afgelopen jaar heb ik de kans gekregen om Mazzel te verzorgen. Natuurlijk greep ik deze kans. Na een tijdje wennen en worstelen ging het steeds beter met rijden. Ik bouwde een band op met Mazzel, en het werd echt 'mijn' ponytje. Na 3/4 jaar verzorgen kreeg ik ook het aanbod om Pip, een grote KWPN'er van 1.70 m, te gaan rijden. Pip is het paard van mijn moeder en daarmee zou ik ook wedstrijden gaan rijden. Na lang twijfelen heb ik besloten om te stoppen met Mazzel en te beginnen met Pip rijden. Dat ging goed maar ik 'miste' de leuke tijden met Mazzel heel erg. Spijt was een groot woord, want Pip is ook een wereldpaard, maar ik heb het er wel heel moeilijk mee gehad.
Mijn verjaardag kwam dichter bij, en het allerliefst wilde ik die pony hebben. Bovenaan mijn verlanglijstje en het zeuren kon beginnen. Er werd bij ons thuis serieus over nagedacht. Moeilijke vragen kwamen voorbij: Heb ik hier IEDERE dag tijd voor? Wil ik wel of geen wedstrijden? En wat als het mis gaat? Dit bracht veel twijfels op. Na een tijdje nadenken, wist ik het zeker; IK WIL DIE PONY. Toen brak de ergste tijd aan, mijn ouders lieten niets los. Niks negatiefs en niks positiefs. Je hebt natuurlijk altijd wel een beetje een voorgevoel, maar zeker weten deed ik het niet.
Toen was het dan zo ver; mijn verjaardag. Voor school gingen we kadootjes doen. De laatste drie kadootjes waren de hints. Eerst een boek over paard & welzijn, ik had niks door. Toen kreeg ik een grote foto van mij en Mazzel, ik twijfelde maar ik kon het niet geloven. Als laatste kreeg ik een bitje kado. Ik keek naar mijn ouders, ze knikte. Ik kon alleen nog maar huilen en lachen tegelijk. Ik was ZO blij. MIJN Mazzeltje. Concentreren op school zat er niet meer in. Uit school naar de manege, en nog steeds kon/kan ik het niet geloven. Vandaag was om half twee de overdracht. Ze was helemaal mooi opgetut door alle meiden van de manege. En toen was het zover, op Mazzel over de weg naar haar nieuwe stalletje. Daar staat ze nu samen met Femke, de ontmoeting ging helemaal goed en het zag eruit alsof ze elkaar al jaren kenden.
Lekker buitenrijden, beetje dressuren en gezellig spelen, zo zal Mazzel's pensioen er uit gaan zien.Ik ben zo blij en ik hoop dat we samen nog een hele leuke tijd te gemoet gaan.
je hebt zeker mazzel met zulke ouders. 
wat een geweldig kado!!!!!!
... En wat een leuk paard!!!
