Geplaatst Het ging die jaren vrij goed eigenlijk, tot gisteren. Hij had overdag even mogen grazen op een nieuw stukje wei. Hij reageerde vrij goed, deed normaal op het eerste zicht en ook toen ik hem terug op zijn grote wei zette, leek hij prima in orde.
's Avonds had ik een raar gevoel. Dat gevoel werd al helemaal bevestigd toen ik zijn eten ging brengen en hij niet kwam opdagen. Ik hoorde zijn hinnikje niet, geen galopperende benen... Niet goed. Ik ben dadelijk gaan zoeken in de wei. Nu staan er nogal wat bomen en struiken, dus het is moeilijk zoeken zo. Ik zag geen paard staan, nergens. Toen hoorde ik in de struiken rare geluiden. Ik dacht dat het de wilde hertjes waren die aan de rand van het bos en dus aan de wei zaten. Maar het was mijn Falco. Tussen de struiken vond ik hem, helemaal onder de modder, totaal plat op de grond. Ik gok dat hij daar al even lag. Dadelijk nam ik mijn gsm, belde naar de huistelefoon en vroeg mama het permanentienummer van de dierenartsenpraktijk te bellen. Het zijn de mensen van die praktijk die hem dus een paar jaar geleden zo geholpen hebben. Ondertussen zou ik proberen hem tot aan het huis te krijgen. Hij vocht om op te staan, maar een struik pal tussen zijn voor- en achterbenen verhinderde dat.
Ik probeerde hem mee op te duwen en veel tegen hem te praten. In een ultieme poging lukte het hem om op te staan en in volle galop rende hij naar de stal, nog voor ik hem kon aanraken. Toen ik bij de stal aankwam (is een loopstal), lag hij daar alweer languit te kreunen. Snel ging ik een halster halen en toen ik terugkwam, probeerde hij weer recht te staan. Dat lukte en ik kon hem snel naar de bouwgrond naast het huis brengen, een stuk grond dat als wei voor de ezeltjes gebruikt wordt. Daar liet hij zich compleet vallen en hij lag er echt bij alsof hij elk moment ging opgeven. Maar dat deed hij niet.
We probeerden hem op te krijgen, maar telkens als dat lukte, viel hij na een paar passen compleet door zijn benen en hij was zo onstabiel, dat het voor mij èn voor hem gevaarlijk werd om hem te laten stappen.
Toen, rond 5 voor 12 (letterlijk), kwam de veearts aan. Ze zag dadelijk dat het niet goed was, helemaal niet. Zijn buik was keihard, zijn hartslag zat op 80 slagen, ademhaling veel te snel en hij was in een shocktoestand aan het overgaan. Koliek dus. Na veel meten en voelen kreeg hij inspuitingen. Voor de eerste keer in zijn leven protesteerde hij niet tegen een prik. Een reden te meer om bezorgd te zijn, aangezien hij normaal gezien compleet doorflipt bij een spuit. Hij lag er echt heel slecht bij en ze zei ook dat er absoluut kans was dat hij het niet zou halen, dat we ook konden overwegen om hem naar een kliniek te doen. Ik wilde eerst even afwachten. Ik ken mijn paard en vreemde omgevingen en mensen doen hem meestal geen goed. Ook wou ik even het effect van de inspuitingen afwachten. Als het niet zou werken, zou hij alsnog naar de kliniek kunnen. We spraken af een uurtje te wachten en als het niet of nauwelijks zou verbeteren (en niet op zijn benen zou staan), zou de veearts terugkomen. Ik moest rond half 2 bellen.
De inspuitingen hielpen nauwelijks. Af en toe kroop mijn paard recht, zette twee passen en zakte dan weer op de grond. Maar beetje bij beetje liet hij zich wel zachter vallen en ook ontsnapte er enorm veel lucht aan z'n achterkant. Maar hij bleef zo stilletjes. Zijn ademhaling ging na verloop van tijd wel rustiger en de spanning op zijn buik leek een beetje te verminderen. Maar misschien willen we het gewoon zien? Hij schudde wel telkens heel veel met zijn hoofd, tot ik mijn hand op hem legde en hem streelde onder z'n oortjes en over z'n neus. Daar werd hij rustig van...
Half 2: terug naar de veearts gebeld. Kwartiertje later was ze er weer. Niet veel verbetering, maar wel ietsje, hartslag was nu 60. Dus opnieuw opgevoeld en inspuitingen gegeven en aanwijzingen gekregen voor de nacht: proberen hem toch elk uur een beetje te laten stappen, om de darmen op gang te krijgen maar ook om zijn spieren geen kou te laten krijgen. Ook kon ik best een losse fleece deken gewoon over hem leggen als hij plat lag, om hem warm te houden. Anders zou het met koude en stramme spieren enkel moeilijker worden op recht te geraken. Meer inspuitingen zouden voorlopig niet nuttig zijn, we moesten proberen het een beetje aan te kijken tot de ochtend, maar als het slechter werd, wel bellen. Toen ze op punt stond te vertrekken, ging hij wat rechtop liggen en draaide hij zijn oortje heel lichtjes. Eindelijk een beetje reactie... Nu maar hopen.
Mama en ik hadden ons ondertussen in de auto geïnstalleerd. Die stond naast de bouwgrond en met het raam open kon ik af en toe iets roepen naar Falco, want daar reageerde hij wel op door pogingen tot rechtstaan te doen. Telkens als dit bijna lukte, sprong ik uit de auto en probeerde ik hem wat moed in te spreken. Bijna elke keer stond hij dan even recht, voor een paar seconden. Daarna ontsnapten er gigantische gashoeveelheden uit zijn buik. Ik ben eerlijk gezegd nog nooit zo blij geweest bij het horen van Falco-wind
Rond 5u stond hij weer op en hebben we met moeite een paar meters kunnen stappen. Toen ging hij weer liggen. Op dat moment viel ik bijna letterlijk om van de vermoeidheid en ik moest even echt liggen. Ik sprak met mama af om rond half 6 terug naar buiten te komen en een nieuwe poging te doen. Stelde m'n wekker in en kon toch even slapen. Maar die wekker ging niet af
Om 7u ongeveer werd ik vanzelf wakker en ik was een beetje in paniek omdat ik niet op tijd wakker was geworden. Maar toen vertelde mama me dat hij rond 6u was rechtgestaan, even was gaan liggen, maar daarna dadelijk weer op stond. Sindsdien was hij niet meer gaan liggen! Zou het goedkomen? Ik ging naar hem toe en vond hem daar stilletjes rechtstaand, helemaal nog suf. De schade aan zijn benen/buik/hoofd was nu wel zichtbaar: overal wondes, gelukkig leken ze vrij oppervlakkig. De natte modder van vannacht was opgedroogd, dus ik besloot die wat van hem af te borstelen. Hij knapte daar wel van op en even later leek hij, op de wondes na en zijn zieke toestand, weer op Falco die ik ken. Zijn blik was nog heel suf en droef, maar ik voelde me apetrots op mijn kanjer, zo'n vechtertje.Mama wees me er even op dat onze buren nogal eens dingen gooien over de omheining (ook al is het zo duidelijk gevraagd dat niet te doen), misschien dat ook daar iets tussen zat dat niet goed was. Ik ging kijken in het verste hoekje van de wei en vond er idd allemaal troep: van distels tot groene bonen
Rond half 9 - 9u zou mijn vaste veearts komen (had de veearts van 's nachts doorgegeven). Toen hij aankwam, merkten we op dat één van mijn ezels mankte. Dat ook nog eens. De Veearts vertelde over de info die hij had doorgekregen. Hartslag was nu goed, slijmvliezen waren redelijk ok, alleen was hij dus nog heel suf. Hij had net gemest, dus dat even bekeken. Bleken er echt massa's aan eikels in te zitten
Hij had ook geplast en dat was donker rood-bruinachtig, maar de veearts vertelde dat dat normaal was, kwam door spierafbraak. Terug inspuitingen, waar Falco bijna hysterisch op reageerde, dus het was wel wat beter nu. Hij dronk nu ook een beetje en stapte af en toe een paar passen rond. De ezel kregen we niet te pakken voor onderzoek, maar kreeg een paar pakjes poeder (ontstekingsremmer) en dat zou wel helpen, heeft het in het verleden ook gedaan.
En nu zijn we bijna 10u. Ezeltjes zijn nu bij m'n paard, dat doet hem goed en hij knapt beetje bij beetje op. Hij staat er nog suf bij, maar oh mijn god, wat ben ik blij dat ik hem nog heb, dat hij niet heeft opgegeven. Weer niet. Het is nu afwachten of hij geen terugval krijgt als de spuiten zijn uitgewerkt.
Willen jullie duimen dat het beter blijft gaan? Mijn paard is een moedig diertje, maar alle steun is welkom
op je buren dat ik bij manier van spreken naar daar zou zijn gereden..al is het natuurlijk wel een eindje rijden voor mij...
