Geplaatst: 12-08-10 13:47 
Eerst maar een quote van mijn Hyves, van afgelopen dinsdag;
Citaat:Wat een ellendige dag..
Met een klein beetje tegenzin (vermoeidheid) naar de manege gefietst en Kimmes uit de paddock gehaald.
Eerst opgezadeld, daarna helemaal ingesprayd en hoofdstel om.. in de binnenbak opgestapt, Kim bleef netjes staan.
Aan niks kon ik merken dat deze dag niet zo leuk zou eindigen.
Na wat twijfelen, omdat het toch wel stevig waaide, toch besloten om een buitenritje achter de manege langs te maken.
Kim was braaf en stapte netjes door.. ze was wel wat frisser dan anders en af en toe moest ik haar echt even terug nemen.
Maar ondanks dat hebben we toch een paar keer lekker kunnen draven en was ik blij dat ik op haar rug zat.
We waren al weer ter hoogte van de manege toen ik voor de laatste keer aan wilde draven, maar ik merkte dat Kim iets spannend vond.
Nek omhoog, oren naar voren, gespannen stapjes.. dus ik probeerde haar gerust te stellen, maar daar reageerde ze deze keer totaal niet op.
Ineens stond ze stil, maakte een draai van 180 graden en sprinte weg.. ik had haar wel snel terug en heb haar, al piafferend en snurkend, het grindpad opgestuurd.
Ook dat was eng en Kim zou het liefst keihard de andere kant zijn opgerend, maar dat liet ik haar niet doen.
Uiteindelijk ben ik toch maar afgestapt, ik zou het mezelf nooit vergeven als ik nog een paardje door een auto ongeluk zou verliezen.
Er was écht iets waar Kim bang voor was, ik zag de paniek in haar ogen.
Kim stond enorm te blazen, zwaar te ademen, koppie zo hoog dat ik zelfs op mijn tenen niet bij haar hoofd kon komen en was gewoon echt in paniek.
Met babystapjes toch de manege bereikt, maar ook op het terrein was Kim alles behalve rustig..
In de binnenbak gezet, afgezadeld, nog even laten rennen en uiteindelijk weer rustig gekregen.
Ik besloot om het er niet bij te laten zitten en ben nog even met haar richting de weg gelopen, maar daar raakte Kim weer in paniek en ik kon haar niet meer houden.
Ze draafde richting wasplaats en daar was gelukkig iemand die haar pakte..
Met tranen in mijn ogen richting binnenbak gelopen, maar daar gebeurde het weer.. ik weet écht niet wat er met haar was, maar ze was zo enorm hysterisch..
Met wat hulp toch te pakken gekregen en al rondjes dravend terug naar paddock gegaan.
Daar het hek open gedaan, halster afgehaald en zonder snoepje of 'afscheid' met pijn in mijn hart weg gelopen.. Auw, alsof er iemand aan je hart trekt.
Vandaag ben ik weer naar Kim gefietst.
Ik had gedacht dat Kim's actie eenmalig zou zijn en dat ze vandaag weer haar trouwe zelf zou zijn.
Niks was minder waar.. ik merkte het al toen ik haar uit de wei haalde, die spanning in haar lijf.
Ik wuifde het nog weg als 'verbeelding', maar dat was het helaas niet.
Binnen op de poetsplaats vast gezet en begonnen met poetsen, en dat ging eigenlijk vrij goed.
Ik had erg veel dorst en liep even naar de wc's om een bekertje water te drinken.
Tijdens het drinken hoorde ik ineens hoefgetrappel en ik dacht dat Kim zich los had gemaakt, maar dat was niet zo.
Kim was nogal paniekerig aan het doen en leek overal te willen zijn behalve daar.
Eerst natuurlijk naar haar toe gegaan en gerust gesteld, maar het hek was al van de dam.
Ik heb de grote deuren dicht gedaan, maar ook dat hielp niet..
Besloten om haar maar aan de andere kant van de poetsplaats te zetten, maar ook dit ging niet zonder problemen en Kim begon weer te rennen en ik kon haar niet houden.
Wijsvinger geblesseerd en ik had er behoorlijk veel pijn aan in het begin.. Kim was naar de wei gerend, dus ik kon er even iets omheen doen.
Daarna uit de wei gevist (klinkt makkelijker dan het was) en in de binnenbak gezet, waar de sprinklers aan stonden.
Tja, eigen schuld, dikke bult.. ik had haar ook in de wei kunnen laten staan, maar dan had zij haar zin gehad.
Ongeveer 20 minuten later heb ik haar het touwhalster om gedaan + leadrope eraan en zijn we rondjes over het terrein gaan lopen.
Dat ging eigenlijk best wel goed, al moest ik haar af en toe streng toe spreken en heb ik haar ook een paar keer terug moeten zetten met het touw.
Ik laat niet over me heen lopen!
Na 4 á 5 rondjes te hebben gelopen, even een stukje naar het eind van het terrein/begin van de weg, daar heeft ze een minuut stil gestaan, maar daarna kon ze het niet langer uithouden en ja, is ze weer uit mijn handen geglipt.
Dit ging zo ontzettend snel en hard! Ik ben dit totaal niet van haar gewend.
En later gebeurde dit dus nóg een keer!
Mevrouw stond dus in de wei en ik heb haar flink opgejaagd, paar flinke tikken met het touw of de longeerzweep gegeven en haar laten rennen.
Ik heb haar erg hard aangepakt, dit heb ik nog nooit hoeven doen, maar niet té hard en nadat ik een tijdje op het terras heb gezeten, kon ik haar zo pakken en heb ik haar nog even aan de stang gezet.
Daarna zijn we rustig naar de wei gelopen en hadden we geen problemen.
Ik heb de eerste actie van haar op film.
Hopelijk verduidelijken de beelden mijn verhaal.
Dit is dus nog 2 keer gebeurd, maar dan buiten op het terrein.
Normaal gesproken staat Kim met één been op rust en koppie laag te genieten van het poetsen..
Ik herken mijn eigen paard niet meer!
Ben radeloos en weet niet wat er in haar koppie om gaat.
Komt allemaal goed maar hou het goed in de gaten! 
