Geplaatst Vorige week dacht ik dat ik een fijn nieuw baasje voor je had gevonden, na een lange moeilijke periode samen.. Ik bracht je als gezond paard mee naar de kliniek in Kootwijkerbroek en nu, een week later, ben je zo ziek dat ik bang ben dat ik je kwijt ga raken..
I use to have a special dream,
That somebody I would meet,
Someone wonderfull whose love,
Would make my life complete,
Someone who would understand,
The things my heart would say,
Someone whose bright laughter,
Would bring joy to every day,
I used to have a special dream,
A dream you made come true,
For that very special moment we first met,
I fell in love with you...
Val, weet je nog onze eerste ontmoeting?? Na weken kwijlen op de foto die van je op de site van de stoeterij stond, mocht ik mee om je in het echt te bekijken. Jeetje wat had ik een heerlijke kriebels in mijn buik! Wat vond ik je gaaf, een heerlijk nieuwsgierig paard. De hele tijd stond je met je oren naar voren. Ik was bang dat ik je in het echt niet zou herkennen, jee dat zou een afknapper zijn, maar toen ik binnen liep zag ik je gelijk staan.
Sjeetje.. daar stond ik dan als stom studentje.. Wie heeft nou niet dé droom van een eigen paard? Ik was er heilig van overtuigd dat jij en ik voor elkaar gemaakt waren. Er was zo'n klik - aan mijn kant dan. Maargoed, net als vele met mij is het geen vetpot om student te zijn. Paard aanschaffen is 1, maarja, een warm stalletje is toch ook wel fijn... De droom zou een droom blijven.
14 september 2007..
Een paar weken na onze eerste ontmoeting was ik wederom mee naar de stoeterij. Het meisje wat je daar reed was juist met je bezig, ik heb naar je staan kijken. Het totaal onverwachtte gebeurde, ik mocht even op je rijden. Ik weet het nog als de dag van gisteren, ik had zulke kriebels in mijn buik! Cap op, bak in.. Het voelde fijn om samen met jou bezig te zijn, het was moeilijk om elkaar aan te voelen, normaal werd je alleen door dat meisje gereden. Het rijden ging tien minuten goed. Tijdens de galop raakte je in paniek, je nam een spurt en als automatische reactie trok ik terug. Hiervan raakte je nog meer in paniek en na een paar rondjes was daar na een wending opeens de bakrand, links rechts links recht.. jij ging links en ik belande tegen de bakrand. Ik hoorde achteraf dat je gelijk bent gestopt en nieuwsgierig kwam kijken, er zat geen kwaad in. Wat heb ik een pijn gehad, al kan ik me niet alles meer herinneren van dat moment. Ik schijn gezegt te hebben tegen je toenmalige baasje, dat ik je wel wilde kopen, mits ik een beetje korting zou krijgen..
Een week ziekenhuis en een lange periode van herstellen waren het gevolg van ons eerste ritje samen.
Ik kon je niet loslaten. Een slechte start zegt immers niets? Ongeveer 5 maand na ons eerste ritje ben ik weer bij je geweest. Even los in de bak, samen knuffelen.. wat voelde het goed. Op dat moment wist ik het zeker, ik zou voor je gaan vechten, ik wilde je bij me hebben als zijnde jouw baasje...
De dag na mijn verjaardag, 26 maart 2008, ben ik in gesprek gegaan met je baasje. We hebben het over je gehad en zijn er samen uitgekomen. Toen we terugliepen naar stal, stond een van de merries te bevallen. Een prachtig nieuw leven op deze geweldige dag.. Die dag heb ik weer op je gereden. Onze eerste rit samen zouden we in een kluisje stoppen en de sleutel weggooien, het ging zo goed! Ik stapte met knikkende knieen op, had de bibbers en zag eigenlijk ertegen op om op te stappen. Maar ik wilde vechten, jij was het voor mij. 1 april kreeg ik te horen dat ik was aangenomen op de plek waar ik stage had gelopen. Dit was een belangrijk moment, ik had een vast inkomen, en dus het warme stalletje wat jij nodig zou hebben...
8 april 2008..
Vol spanning reden we achter de trailer aan waar je inzat. We waren op weg naar DA praktijk Krommerijnstreken. Je zou gekeurd worden en als alles goed zou zijn, dan werd mijn droom werkelijkheid. Met glans en glorie ging je door alle proeven, de foto's waren prima, voor me stond een kerngezond paard, mijn paard... Dit was het begin, het begin van iets wat een vreselijk mooi avontuur moest gaan worden!
1 mei 2008..
De grote dag, voor zowel jou als voor mij. 1 mei ben je naar de manege verhuist vlak bij mijn huis. Je nieuwe thuis, ons nieuwe leven samen. 2 mei ging ik met kriebels in mijn buik naar stal, ik ging naar mijn paard, MIJN VRIENDJE!
We hebben het niet makkelijk gehad samen. Het was een klus om elkaar te leren kennen, met elkaar bezig te zijn en wat hebben we gezocht naar wie we waren en wat we van elkaar wilde.
Menig maal heb ik bomdeminspecties uitgevoerd, omdat je in paniek raakte van iets wat ik wilde of van iets in je omgeving wat je niet kende. Van de rustige stoeterij naar een drukke manege. Langzaam maar zeker ging het beter, al kende we samen absoluut onze diepte punten. De hele zomer hebben we van elkaar genoten. Dressuur in de bak, een sprongetje maar vooral onze heerlijke buitenritten samen. We hebben zo genoten, hoe je als een hert met 4 benen de lucht in kon springen als er opeens een blad op het bospad lag, maar ook hoe je jonge onzekere paarden langs enge dingen leidde als een echt stoer paard. Als we je nodig hadden, dan was je er, altijd.
September 2008...
Het weideseizoen liep op zijn einde, dit betekende dat je niet meer overdag naar buiten kon, behalve als ik er was en je in de paddock kon zetten. Van het binnen staan begon je te hoesten, stof met stal opstrooien en stof in het hooi.. Nat hooi, later kuil en Ventipulmin waren het gevolg. Ik wilde je zo graag buiten hebben.. door mijn onregelmatige diensten was ik er soms overdag niet, dan stond je in je stal en kwam je er 's avonds pas uit.. We hebben je toen mak gemaakt voor de stapmolen, zodat je in ieder geval overdag uit je box kon als ik aan het werk was.
Niet veel later begon het gezeur met mok.. door het vele binnen staan en een natte stal kreeg je mok. Ik deed voor je wat ik kon, ik smeerde, maakte schoon, smeerde nog meer en haalde er een paar keer een dierenarts bij omdat ik je mok niet vertrouwde, het duurde te lang. Begin november zouden we samen met Cimmy en Blingh een lang weekend naar het strand gaan. Die vrijdagochtend, een paar uur voor vertrek zou de dierenarts je been scheren, het zeewater zou goed zijn voor je been! Je liet je been niet scheren, de dierenarts spoot je plat. Onder je haren kwam een gigantische ontsteking tevoorschijn, een vasculitis.. Verdorie, mijn gevoel was goed geweest, het was niet gewoon mok. Daar ging ons weekendje strand, zo platgespoten kon je de wagen niet op...
Ik moest weer smeren, ditmaal met een ander goedje. Het leek al snel beter te gaan, tot je een keer 's avonds laat boven op mijn voet sprong. Ik heb nog een half rondje met je door kunnen lopen, toen werd de pijn te erg. Ik heb je in de paddock gezet en ben even naar binnen gegaan. Toen ik dacht dat het wel weer ging, heb ik je binnen gehaald, je liet een spoor van bloed achter. Wat er precies gebeurd is geen idee, maar je had jezelf een gat in je voet geslagen. Je kroonrand lag open en een stuk hoef was weggeslagen. Daar stond je dan... Later bleek dat ik 3 tenen had gebroken, met zijn tweeen flink geblesseerd..
De dierenarts heeft je been ingepakt, de hoefsmid heeft je voet bekeken. Het zou wel weer goedkomen, maar het zou tijd nodig hebben. Als het eerst maar eens dicht ging! Zo'n 3 weken hebben we gestapt, ik was het zo zat. Je moest lekker naar buiten, lekker paard zijn..
31 december 2008..
We gaan knallend het nieuwe jaar in! Omdat ik vond dat het niet meer ging op de grote stal waar we stonden - met mijn werk en het feit dat jij continu binnen stond - ben ik op zoek gegaan naar een andere stal. Die vond ik, prima sfeer, maar weinig paarden, veel individuele aandacht en het belangrijkste: het hele jaar door buiten! Ik weet nog zo goed hoe je je hoofd de trailer uitstak en op jouw eigen manier een diepe zucht cq bries gaf. Dat doe je alleen als je totaal ontspannen bent. Je voelde je gelijk thuis, wat een feest dat je lekker naar buiten kon!
Januari 2009...
We zijn samen aan de slag gegaan, onder begeleiding van mijn lieve vriendin en instructrice Ilse. Het was ongelooflijk, de dieptepunten die we bereikt hadden in het rijden op de manege, verdwenen als sneeuw voor de zon. We maakte zulke enorme sprongen vooruit, we hadden er weer plezier in samen, wat een genot!
28 februari 2009 zijn we voor het eerst gestart, onze eerste B wedstrijd. Weet je nog hoe gespannen ik was? Het flesje Bach Rescue spray dat ik had gekocht was half leeg omdat ik bang was dat de aanbevolen dosis van 3x sprayen niet werkte. Maar jij hielp me, je liep als nooit tevoren. Mensen aan de kant praatte over ons, ik voelde me zo fijn. Je hebt alles voor me gegeven en we hebben zo fijn kunnen rijden. Wat was ik trots en verbaast dat we wonnen met 192 punten, jij en ik Val, we hadden het voor elkaar! Ongeveer 1x per maand zijn we op wedstrijd gegaan, soms 2x en nog een paar keer ergens anders gerede dan thuis, waaronder op het examen van de Orun. We hebben zoveel samen geleerd, als ik het niet meer zag zitten hielp je me eruit, als jij veel spanning had gaf je je aan me over zodat ik jou kon helpen.
Eind april voelde het rijden niet zoals het voorheen was. Niemand zag iets, maar het voelde niet fijn. Tijdens een wedstrijd half mei werden we 2x 2e met 3x winst, maar ik kon er niet blij mee zijn. Het werd slechter, maar nog steeds was er niemand die iets aan je kon zien. De week erna had ik wedstrijd thuis. Tijdens het inrijden ging het zo slecht dat ik af wilde melden, dit uiteindelijk niet gedaan. Ondanks de compromissen die we samen maakte gingen we met 2x dik winst naar huis, maar het was duidelijk voor mij. Er was iets mis met je en ik besloot eindelijk mijn eigen gevoel te volgen. Het rijden samen was even over, eerst uitzoeken wat er was.
Die maandag, 2 dagen na de laatste wedstrijd, kwam Ellen Kral bij ons op stal. Op aanraden van Ellis heb ik je toen na laten kijken, en mijn vermoedens werden bevestigd. Je hele lijf deed zeer, je bekken stond scheef. Alleen de linkerkant van je hals was pijnvrij, de rest reageerde je overal.. Ellen heeft je geholpen.
Ik dacht het gelijk goed te doen en liet je zadel nakijken. Deze werd bijgevuld. Toen ik je weer rustig op mocht pakken duurde het een paar dagen en toen had je een enorme bult op de spieren achter het zadel. Wat was er gebeurd? Met spoed liet ik Ellen weer komen, een blessure door een slechtpassend zadel.. verdorie..
Juni 2009..
Onze band is sterk. Zo sterk dat ik je eigenlijk altijd bij me wilde hebben, wat er ook zou gebeuren. Ik heb een tattoo ontworpen, zelf, speciaal voor jou. Een hoefijzer, met daarin de hoofdletter V - van Valiant - en en kroon erboven.. Mijn prins Valiant.. Voor altijd zou ik je bij me dragen..
http://i588.photobucket.com/albums/ss32 ... tS/7-1.jpg
In de weken dat ik je rust gaf om te herstellen - je heeft op het land gestaan - is Arie langs geweest om een WOW aan te meten voor Val. Als ik het dan weer wilde gaan doen, dan moest het gewoon goed gebeuren. Het zadel werd aangemeten en toen was het wachten tot hij er zou zijn...
Toen ik na een paar weken het idee had dat het beter met je ging - je was het duidelijk zat in de wei - heb ik voorzichtig het longeren weer opgepakt. Niet lang daarna kwam Ellen langs voor controle en hieruit bleek dat je pijnvrij en recht was. We konden weer aan het werk!! Nog voor ik je opgebouwd had aan de longe brak ik mijn arm.. Dat was het dan. Ik kon niets.. niet autorijden, niet op de scooter, niet longeren niets. Patries heeft ons toen ontzettend geholpen! Zij is je verder gaan longeren en toen we het idee hadden dat het kon, is ze op je geklommen om je op te bouwen. Toen ik 4 dagen uit het gips was, ben ik geopereerd. Dit betekende wederom 6 weken niet rijden.. 2.5 week nadat ik uit het ziekenhuis was van deze operatie, viel ik mijn knie uit de kom - 6 weken gips van mijn lies tot mijn enkel.. weer kon ik niets doen. Patries is je verder gaan rijden, toen ook eindelijk het WOW zadel kwam. Wat was ie gaaf en wat bewoog je er fijn onder. Ik had voor mijn gevoel een goede keus gemaakt! Begin november zou ik aan mijn schouder worden geopereerd, hier zat een oude blessure, de blessure die ik had opgelopen toen ik voor het eerst op je had gereden.. 1.5 week heb ik heel rustig op je gereden, met hulp aan alle kanten, toen 10 november is mijn schouder geopereerd...
30 december 2009 ben ik 'genezen' verklaard van alle ellende.. zou 2010 dan wat moois gaan brengen??
Januari 2010...
Het was koud, heel koud.. ik kan me niet herinneren dat we zo'n koude winter hebben gehad.. Omdat je al snel een flinke vacht kreeg en je snel nat werd, besloot ik om je te laten scheren. Je werd heet, heel erg heet..
Alle blessures die ik heb gehad hadden een diepe deuk in mijn zelfvertrouwen achter gelaten. Ik was zo bang om me te blesseren, om weer wat te breken, weer gips te hebben of om simpelweg uitgeschakelt te zijn.. Iedere keer als je wegsprong, wegspurtte of wat geks deed, was ik bang, doodsbang.. Wat gebeurde er?? Hetgene we hadden voordat alle ellende vorig jaar begon, was er niet meer. Ik was veranderd, iedere keer als je je oor bewoog verstijfde ik. Het nare van elkaar goed kennen is dat je elkaar ook goed aanvoelt, jij raakte in paniek van mijn onzekere houding, jouw vertrouwen in mij verdween net zo hard als mijn vertrouwen in jou... daar stonden we dan, in een diep, diep dal...
Natuurlijk wilde ik vechten, ik was er toch immers klaar voor? Ik was genezen - lichamelijk - en ook jij zat goed in je vel. We hebben les gehad, veel les.. Van Ellis, Ilse, Ruthie met de centred riding lessen.. we zijn op de grond aan de slag gegaan, het bos in, toen het weer beter werd ook longeren, maar het lukte niet. Toen ik op een woensdagmiddag opstapte en jij eigenlijk gelijk onder me vandaan ging, was het genoeg..
Ik moest een keuze maken. Dit was niet leuk, niet voor mij maar ook niet voor jou. Na lang, heel lang nadenken, dingen afwegen, opties bekijken besloot ik dat ik op zoek zou gaan naar een ander baasje. Houden van betekent immers ook los kunnen en durven laten.. Een slopende periode begon, ik had nogal wat eisen.. Uiteindelijk zijn er mensen komen kijken, nee, dit was het niet niet en het voelde niet goed. Gelukkig dachten die mensen er ook zo over. Tot ik op een maandagmiddag een telefoontje kreeg. Een mevrouw, ik noem haar even E, had zelf ook een Democraat staan. Door blessures was zij helaas op het punt gekomen dat ze een keuze moest maken voor haar dier, en dat hield in dat hij afgemaakt zou worden.. Ze had echt een klik met het dier en het was een ontzettende moeilijke situatie. Toen ze op internet eens op Democraat rondzocht - de vader van ons beide paarden - vond ze de advertentie van Val. Het kon geen toeval zijn, ze hadden dezefde uitstraling, dezelfde houding.. er waren nog meer van dat soort toevalligheden en ze wilde de volgende dag alnaar je komen kijken.
Ik had ontzettend de zenuwen, maar als snel bleek dat het tussen mij en E wel klikte. Thirza heeft je voorgereden en ze heeft naar je gekeken. We hebben gepraat, koffie gedronken, naar elkaar geluisterd. Die vrijdag is ze weer gekomen en heeft ze je gereden. Ze vond je leuk, maar er moest rijtechnisch behoorlijk wat gebeuren. In de afgelopen 3 maanden had ik alleen maar wat aangekloot, het rijden was niet echt rijden te noemen, meer overleven... Na haar rit hebben we weer gepraat, en zijn we samen eens geworden. E wilde je laten keuren - wat ik geen probleem vond, je was immers eerder al helemaal goedgekeurd - en dat zou die woensdag daarop, 7 april gebeuren.. 6 april is E nog komen rijden. Het was heel gezellig samen en je hebt zo stinkend je best voor haar gedaan...
7 april 2010..
Ik reed achter E aan. Zij had jou in de trailer achter haar auto. Ik was met eigen vervoer, en je spullen achter in de auto. Als de keuring goed zou zijn, dan zou je gelijk naar je nieuwe stal gaan. Je was wat uit balans in de trailer. Ik gaf de schuld aan het feit dat je al bijna een jaar niet van stal geweest was. Onderweg werd het erger, één keer was ik zelfs even bang dat je om zou vallen..
Eenmaal op de kliniek in Kootwijkerbroek werd je gekeurd. Op de helft van de keuring is de dierenarts gestopt, er was iets mis, vreselijk mis.. Je was uit balans, er was een neurologisch probleem.. Ataxie?? Dat kon toch niet? Eerder thuis hadden we niets gemerkt..
Het was zo erg, zo keihard.. De dierenarts begon over dat je naar Utrecht moest, en dat het zomaar zou kunnen zijn dat het heel erg met je was en dat het niet meer goed zou komen.. hij had het zelfs over overname van de verzekering..
Ik brak.. Hoe was dit in hemelsnaam mogelijk? Mijn prachtige, lieve, gezonde paard.. Die dierenarts zou het vast mis hebben, het kon niet zo zijn. E heeft je naar huis gebracht. De terugweg was nog erger dan de heenweg, E heeft zo voorzichtig met je gereden, ik ben haar ontzettend dankbaar...
8 april 2010...
Nog steeds kan ik niet bevatten wat de dierenarts heeft gezegt. Op de automatische piloot bel ik naar de verzekering en overleg wat er met me besproken is in Kootwijkerbroek. De verzekering geeft toestemming voor het onderzoek in Utrecht, de EMG. Daarna heb ik gelijk Utrecht gebeld, als het dan moest gebeuren, dan het liefst zo snel mogelijk.. Het bleek dat voor dit onderzoek een opname noodzakelijk was, ik moest je brengen, en volgens de mevrouw aan de telefoon zou het wel eens kunnen dat je een week op de faculteit zou moeten blijven.. een week..
Ik had voor mezelf het een en ander opgeschreven, in de hoop een duidelijker beeld te krijgen van de situatie zoals die er nu opeens was. Als ik terugkijk en denk aan de afgelopen tijd dan zijn er veel dingen die ik kan linken aan wat de dierenarts 7 april heeft gezegt, al op de heenweg naar de kliniek kon mijn paard amper recht blijven staan in de trailer, bochtjes (en vooral rotondes) ging het heel slecht, en kon hij zich met moeite staande houden. Ik gooide dit op dat hij bijna een jaar niet op de wagen heeft gestaan.. Zo zijn er meer dingen die ik gooide op dat hij niet echt lekker aan het werk is geweest de afgelopen tijd, nu later blijkt dat het signalen zijn die passen bij een neurologisch probleem..
- Zijn spieren in zijn achterhand zijn zeer arm
- Hij heeft onwijs veel moeite met het ondertreden van zijn achterhand, het betreffende been treed ook niet zover onder als het andere
- Struikelt vaak tijdens het werk (DA zegt dat ik van geluk mag spreken dat we nog niet samen gevallen zijn..)
- Buigt moeizaam
- Komt in de overgangen eigenlijk altijd omhoog met zijn hals en drukt hierbij zijn rug weg
- Heeft een soort van eendenpas, hij zet zijn voet naar buiten weg
- Springt aan de longe eigenlijk altijd overkruist aan en valt snel uit de galop (vooral als hij het betreffende been moet gebruiken)
- Raakt snel uit balans als je meer draf dan een arbeidsdraf vraagt en valt dan in een stoterige, overkruiste galop
- Staat met het betreffende been eigenlijk altijd op rust tijdens poetsen, in de paddock, op stal etc
- Valt zowat om op de trailer (dit was vorig voorjaar nog niet het geval)
Zo'n neurologische aandoening kan allerlei oorzaken hebben, in het geval van mijn paard zijn er een aantal dingen die ik zelf zou kunnen bedenken:
- Rhino op jongere leeftijd (maar dan zouden de symptomen toch al eerder zichtbaar moeten zijn geweest?)
- EMDR (of hoe het ook heet, een aandoening in het zenuwstelsel) dit komt voor bij paarden ouder dan 2 en sluipt erin (naar wat ik begreep uit de informatie die ik had opgezocht)
- Ataxie door trauma. Vorig jaar rond april begon hij zich ineens anders te gedragen, moeilijk gedrag onder het zadel ed. Uiteindelijk naar mijn eigen gevoel geluisterd en laten behandelen, waar bleek dat hij goed scheef was. Therapeute vermoedde dat hij een trauma had opgelopen, vermoedelijk door vastliggen of vallen in de wei.
- Toxine of zoiets (vergiftiging, hoop dat ik het goed schrijf en in de juist uitleg) door een fikse ontsteking aan het betreffende been in dec. 2008 (net voor we naar onze nieuwe stal verhuisde) te weten mok en een vasculitis (ontsteking aan de uiteinden van de bloedvaten) kan het zijn dat de zenuwen zijn aangetast.
De volgende teksten zijn gekopieerd van verslagjes die ik heb geschreven naar aanleiding van wat er de afgelopen dagen allemaal is gebeurd..
9 april 2010..
Citaat:Vandaag Val naar Utrecht gebracht. Het opladen thuis was een ramp, hij wilde echt de trailer niet op.. een half uur bezig geweest met allerlei middeltjes toen de staleigenaar langskwam. Geen idee wat hij heeft gedaan (ik stond in de trailer) maar het lukte hem Val van achteren zover te krijgen dat hij doorliep. Suus had Sydney ook op de wagen gezet, onder het mom van met een paard wat er al instaat is het wellicht makkelijker. Heel erg bedankt Suus!
De weg naar Utrecht was druk. De bochten naar rechts gingen redelijk, de bochten links ging de hele trailer op en neer en was hij duidelijk goed uit evenwicht.
Eenmaal daar eerst gewogen (705 kg) en daarna naar een plek waar we helemaal ondervraagd zijn. Ik had zelf een lijst meegenomen met dingen die mij waren opgevallen en ze hebben hem aan een klein algemeen onderzoek onderworpen waarbij zijn hartslag etc werd gemeten.
Daarna kwam de DA, DR Wijnberg met nog wat vragen. Op zijn vroegst zal hij dinsdag doorgemeten worden met het EMG apparaat. Er zullen ook diverse klinische onderzoeken volgen.
Voor nu staat hij in een mooie ruime box, krijgt goed te eten en gaat 2x daags de stapmolen in. Morgen ga ik samen met mijn vriend bij hem langs, even lekker tutten en poetsen..
Ben zo benieuwd wat er allemaal uit gaat komen..
10 en 11 april ben ik elke dag bij hem geweest. In het weekend doen ze niets met de paarden, alleen de spoedgevallen. Ik heb hem lekker vertroeteld en geborsteld, en vooral heel erg verwend met wortels..
12 april..
Citaat:Toen ik op de kliniek aankwam was mijn paard niet in zijn box. Gevraagt waar die was maar die jongen was na 10 min. nog niet terug, die zou kijken. Ben ik zelf maar op onderzoek uitgegaan en vond em. Ze waren bezig met het laatste onderdeel van het neurologische onderzoek vandaag.. Co-assistenten mochten niets zeggen, maar ze zou een arts voor me halen.
Die kwam ook, en die was alles behalve positiefHij is tijdens het onderzoek 2x goed onderuit gegaan. Testen waren allemaal positief en ze sprak over een zware vorm van ataxie..
Hij zou vanmiddag nog halsfoto's krijgen, aangezien het goed kraakte daar toen zij hem bij zijn hals ging buigen. Het kan zijn dat daar artrose zit door trauma, dan is het einde verhaal aangezien dit dan de boosdoener van de ataxie is.. mocht daar niets schokkends uitkomen wordt morgen alsnog die EMG gedaan. Rijpaard zal het nooit meer worden, recreatiepaard gaf ze ook weinig kans van.. Het ziet er heel erg slecht uit voor Val
http://i588.photobucket.com/albums/ss32 ... S/1-21.jpg
Pff.. het is zo raar allemaal.. vorige week dinsdag bracht ik een in mijn ogen gezond paard naar de kliniek voor een keuring.. Nu zijn we nog geen week later en gaat het helemaal niet goed met hem
13 april..
Citaat:Ben vanmiddag weer naar hem toe geweest. Neuroloog gesproken (andere dan gisteren) en die zei dat aan de hand van de bevindingen van gisteren ze nog een klinisch neurologisch onderzoek zou doen. Mocht dat net zo dramatisch zijn als gisteren dan zou ze niet eens met een EMG maken.. Er is namelijk ook artrose in zijn hals gevonden nav de halsfoto's van gisteren. Echter niet zo dramatisch dat het de ernstige ataxie verklaard, maar het kan wel zo zijn..
Hij was met het onderzoek vandaag minder slecht dan gisteren. Ze zei dat het normaal is dat paarden met een neurologisch probleem de ene dag beter zijn dan de andere. Hij moest bochtjes en slangenvoltes stappen en daarna aan de longe stappen, draven en galopperen. Dit werd herhaald op een volte van 10m. Hij is vandaag niet gevallen (gelukkig) alleen een paar keer goed gestruikeld..
Hij moet sowiezo tot donderdag blijven, dan gaan ze het neurologische onderzoek nog een paar keer herhalen om een goed compleet beeld te vormen en dan zal donderdag de EMG worden uitgevoerd...
Dus nog steeds onzekerheid..
14 april..
Citaat:Vandaag was zijn vacht erg dof.. Oogjes stralen ook niet meer zoals ze deden. Ik had 2 vriendinnen meegenomen en een andere vriendin die daar op school zit, was er ook even. Aandacht kon hij zeer waarderen.
Hij hoest, heeft opgezette klieren en een behoorlijk opgezwollen koker. Hij heeft dit laatste eerder gehad, een soort van 'stalkoker' vergelijkbaar met een stalbeen.. (ga ik vanuit)
Hij mag niet meer in de molen, dat mocht hij toen hij daar net was wel. Hij wordt nu alleen nog maar aan de hand afgestapt. Ik ben vanmiddag zelf even met hem aan de wandel gegaan - met vriendin die daar op school zit erbij, toen mocht het - en dat vond hij wel fijn. Even bij de open deur in het zonnetje gestaan..
Morgen de EMG, ik ben zo benieuwd naar de uitslag.. Mijn hoop is langzaam weggevloeid door alles wat we van hem gezien hebben daar, het onderzoek morgen wordt spannend en doorslaggevend..
Morgen dus het onderzoek.. de uitslag is spannend.. diep in mijn hart weet ik wat er zal gebeuren, maar ik blijf hopen op een wonder..
Lieve Val.. het enige wat ik nu voor je kan doen is aan je denken en eindelijk echt mijn gevoel volgen in de hoop dat ik een goede keuze voor je zal maken..
Ik ben zo leeg, ik ben op..
- You're in my heart,
Under my skin,
With you with me,
I feel unbreakeble, so thin,
But at the same time,
I feel stronger than I've ever been,
I've got you,
We've got our love,
The most beautiful thing,
I could've ever wished for,
You and me, unbreakeble...
Mijn áller, áller beste maatje
