Geplaatst Er ging wat tijd overheen, er moest veel geregeld... Maar vandaag was het zo ver. Rosa komt. Of eigenlijk, we gaan haar halen.
"Vroeg", dat was 1 van de eerste dingen die door mijn hoofd schoot vanmorgen. 6.30 ging de wekker, even staar ik wat verdwaast in het donker. Dan besef ik het, we gaan Rosa halen. 7.15 zit ik in me auto op weg naar de (kinder)boerderij om een vriend (en eigenaar van Rosa haar toekomstige weidegenoot) op te pikken. Ook staat daar de gehuurde paardenauto.
Even lijkt het mis te gaan, halverwege mijn route beginnen alle waarschuwingslampen te branden. Gelukkig, het valt mee, een klein oponthoud. Maar iets na 8 uur ben ik er. Na wat gepruts en nog wat laatste minuut gegrabbel heb ik alles. We kunnen gaan.
De reis is lang en ik ben ontzettend ongeduldig... Iets voor 11 uur zijn we er. Rosa is nog binnen, normaal zou ze nu al lang op de wei lopen. Maar dat leek de eigenaar nu niet handig. Even maak ik me zorgen. Het veulen van vorig jaar Mei is er nog bij, en ze zijn nogal gehecht aan elkaar. Maar we zullen zien. Ook valt mij meteen de scheur in de achterhoef op, dit bevalt me ook al niet. De conditie van haar voeten was al niet best, maar de scheur ziet er niet fijn uit.
Het invullen van de papieren en dergelijke kan me niet snel genoeg gaan. Na 2 mij iets te grote koppen koffie kunnen we gaan laden.
Het veulen blijft achter in de stal. Een heftig verontwaardigd veulen. Rosa gaat eerst wel gewillig mee, maar dan beseft ze ineens dat het veulen niet mee gaat. Snel leg ik de transportbeschermers aan. Ze is geen zins van plan om lekker mee te werken. De eigenaar heeft er ondertussen de handen vol aan om het veulen binnen in de stal te houden. Vlug laat ik haar in. Terwijl ik de laadklep dicht druk beseft Rosa ineens vol wat er gebeurd. Een paar nijdige trappen en meppen klinken. Dan is de klep dicht. We rijden weg. Het orkest in de kofferbak houd aan. Incl. trappen, schrappen, maaien en hinniken. Ik maak me een beetje zorgen. Rosa heeft nog een veulen in zich en al die stress is niet zo fijn. Na een kwartier stoppen we even om te kijken. De transportbeschermers houden alle commotie prima. Ze staat te hijgen en stampt en hinnikt dwars verder.
We moeten door, na nog eens een half uur word het rustig achterin. Bij nog ene kleine pitstop onderweg komt er weer heftig kabaal uit de kofferbak. Maar zodra we rijden word het weer stil. Ik ontspan me wat, maar ik weet dat er nog een moment komt om nerveus te zijn.
'Thuis', laden we haar uit. Geschrokken zie ik dat ze een stuk van haar voorvoet heeft stuk getrapt en dat ook daar nu een flinke scheur in zit. Gelukkig komt de hoefsmid dinsdag al. De scheuren zullen een probleem zijn.
Ze staat verbijsterd rond te kijken, wat de 'hel' is dit voor plek zie ik haar denken. Klapperende linten op het ijs die overgebleven zijn van de schaatswedstrijd van van de week doen haar niks. Maar die beesten daar, dat is niks, wat is dat... "Geiten, Rosa, niks bijzonders." Tuurlijk, is dat nu net wel bijzonder. Er zijn hier overal geiten, naast me, achter me, daar in de verte...
Na ene paar minuten beseft ze dat ze er niet bij kunnen, en staat ze de rest te bekijken alsof het dood normaal is.
We besluiten Madrid er bij te halen. Even kennismaken voor ze de wei in gaan samen. Totaal ongeintresseerd bekijken ze elkaar eens. Niks aan? Dus laten we ze even los in een lege geitenwei. Een paar seconden staan ze dood stil. Rosa trekt een sprint (Wauw ik ben verliefd op die draf) en Madrid er achteraan. Dan na een half rondje is het over... Rosa duikt met d'r hoofd in het gras en Madrid zoekt een plukje vergeten hooi.
Verbaast kijken wij mensen elkaar aan. Is dit alles? Madrid die elk dier z'n ruimte uit mept omdat hij niet wil delen, accepteert dit zomaar? Okee, dat is wel heel makkelijk. Tijd voor koffie. Binnen sta ik nog wat verliefd door het raam te staren. Rosa bedenkt dan dat de pluk hooi van Madrid best te delen is. Dus niet. Slechts 1 trap word er gewisseld... Discussie gesloten. Het aanvolgende uur staan ze zo:
Rosa:
Madrid:
Tijd voor de permanente weide. Over de weg dus, 5 minuutjes stappen. Ik verwacht geen echte problemen. Die hebben we dus ook niet, de brug is wat vreemd. Maar met wat hele ruime stappen ben je er zo over.
Dan lopen we langs het hek van de herten en geiten... Verdraaid zie ik haar denken, weer die malle beesten, en nog meer vreemde dieren. De bus komt langs, dat doet d'r niks... Die geiten...
In de wei loopt ook een geit... Dus wanneer we haar los laten staat ze oren gespitst te kijken. De geit komt zich braaf voorstellen, en even staan ze neus aan neus (verdorie te laat met foto maken). Madrid vertrekt naar de schuilstal voor hooi en Rosa begint weer aan het gras en een uitgebreide inspectie van de wei.
2 Uur later (het is inmiddels 18.00 uur) glip ik de wei nog even in. Het is zwaar schemerend. Madrid vind ik normaal niet terug in het donker, maar die witte vlek zie ik wel. Ze spot mij ook meteen. Binnen een paar seconde komt ze aandraven, ze stopt voor het schrikdraad en wacht rustig af. Ik kriebel een beetje en stop d'r een snoepje toe. Madrid en geit kijken om het hoekje van de stal... "Strijd verloren meid?", vraag ik. Op me gemak loop ik naar de waterbak, met d'r neus tegen me schouder volgt ze me...
(Als ze je vertrouwd volgt ze je straks overal, wist de vorige eigenaar me te vertellen, naja schijnbaar doet ze dat altijd wel).
Ik mopper wat tegen Madrid, deze begrijpt de taal wel, en vertrekt wat pruilend naar de voorkant van de wei. Rosa peinst wat op de drempel. Leunt naar voren en trekt een pluk hooi er uit en sleept dat mee naar buiten... Okee, dan niet in de stal, zelf weten.
Ik pak een kratje en gooi er wat hooi voor d'r in. Ze hapt gretig wat hooi uit me handen, maar zodra het in het krat ligt is het niet meer interressant. Ze volgt me bewegingen de wei uit. Wanneer ik het hek weer op slot draai zie ik dat ze met d'r kop in het hooi duikt...
Ik ben verliefd denk ik...
ik dacht even aan de foto's te zien dat het om een klein pony'tje ging 
