Geplaatst 
Ik wil heel graag het verhaal hier kwijt, omdat ik er erg van ben geschrokken wat er is gebeurd en ik gelukkig súper opgelucht kan zijn over de afloop.
Dit verhaal laat zien dat een ongeluk in een heel klein ongelukje kan zitten en dat er soms een flinke portie geluk nodig is om een ongeluk een goede afloop te geven. ...
Het begon allemaal na de carrousselles, waarin Saartje had meegelopen. Ze had heel goed haar best gedaan en was ook behoorlijk bezweet. Zoals bijna altijd ging ze eventjes lekker rollen en het is uiteindelijk haar geluk geweest dat ze dit heel snel deed, nadat ze was afgezadelt; Het meisje dat haar had gereden was nog met zadel en hoofdstel op weg naar de zadelkamer toen ze hoorde dat Saartje vast was komen te liggen in haar stal, door te dicht bij de kant óm te rollen. Ze ging snel de eigenaresse halen, maar er was nog geen paniek, want dit was haar al vaker overkomen. (Het blijft ook wel een béetje een lomperdje, hoor.
) Toen echter hulp kwam om haar los te halen, deden ze een erg onaangename ontdekking: Saartje had het op de een of andere manier voor elkaar gekregen om haar hele hoef door de tralies te krijgen. (Ik wil heel duidelijk zeggen: het ligt écht niet aan de stal, want het zijn echt héle normale tralies en alleen aan de bovenkant, de onderkant is gewoon dicht. De tralies staan ook helemaal niet ver uit elkaar, maar waarschijnlijk heeft ze in paniek met zoveel kracht haar benen ertegenaan gezwaaid dat er iets van speling ontstond en hij erdoorheen geschoten is!) Ondertussen was Saartje heel erg in paniek en was het zaak om rustig te blijven en zo snel mogelijk in te grijpen. De eigenaresse is op haar hoofd gaan zitten om haar te kalmeren en te proberen haar lichaam zo stil mogelijk te houden, terwijl verschillende vaders probeerden de voet los te krijgen, door de tralies om te buigen met allerlei apparatuur. Tevergeefs, niets hielp en de voet zat muurvast. Ook zakte hij steeds verder, waardoor Saartje met haar hele gewicht aan haar hoef kwam te hangen. Het leek al een hopeloze zaak, maar iedereen zette zich voor de volle 100% in om haar uit haar benarde situatie te krijgen. Uiteindelijk is er met allerlei zagen de tralie eruit gehaald en kon ze haar voet terugtrekken.
Na dit vreselijke half uurtje was natuurlijk de grootste angst voor iedereen of er niets gebroken/gescheurd zou zijn. Het been tilde namelijk echt het hele paard en die draaing zag er niet goed uit. Wonderbaarlijk genoeg kon Saar gelijk hierna alweer staan en zelfs (hoewel natúurlijk kreupel) lopen. De opluchting was enorm, maar er moest worden afgewacht hoe het zou aflopen. De dierenarts was er ook en hij heeft de wonden (van het in paniek los proberen te trekken) gehecht. Ze is meteen in een andere stal gezet, zónder tralies, om te voorkomen dat dit nog eens zou kunnen gebeuren.
En die lieve Saartje, die loopt nu alweer vrolijk rond, niet eens kreupel meer. (Paar dagen geleden gebeurd). Ze wordt nog wel uit de lessen gehouden, in ieder geval totdat de hechtingen eruit zijn. Ik ben vreselijk opgelucht dat dit zo is afgelopen, want het had zó anders kunnen gaan. De eigenaresse zei achteraf ook, dat ze tijdens het ongeluk écht dacht dat het niet meer goed zou komen en dat we Saartje niet meer bij ons zouden hebben. Dat doet je wel beseffen dat het zo snel kan gaan en bij zoiets onbenulligs kan beginnen.
Ik wil nog een compliment maken dat de eigenaresse, ondanks dat ze weinig vertrouwen meer had, zó vreselijk rustig is gebleven en alles heeft gedaan om Saartje zo snel mogelijk los te krijgen. Ik weet namelijk zeker dat veel mensen (waaronder ik) bij zo'n situatie in paniek raken en niet meer rustig kunnen handelen.
En bovenal ben ik vreselijk blij dat we die lieve Saartje nog hebben. Het was eigenlijk oneerlijk, als je haar verhaal kent. Ze heeft al zo'n moeite om zich aan te passen aan de manegelessen en dan dit.
Lieve Saartje, je weet niet half hoe blij ik ben dat jij er nog bent!!
. 
. 
*
