Geplaatst Ik heb een verhaal dat ik graag kwijt wil, persoonlijk vind ik dit zo bijzonder, iedereen die ik het vertel krijgt er kippenvel van.
Even geleden opende ik een topic over mijn pony Deijs die op Koningsdag afgelopen jaar is overleden.
Dit zou voor mij het laatste topic over hem zijn als een soort afsluiting.
( http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=151&t=1914133&lr=509925922#unread )
Na bijna een jaar huilde ik elke week nog steeds om hem, hij was mijn zielenmaatje, mijn beste vriend.
Ik zal even kort vertellen hoe ons verhaal begon:
In 2007, toendertijd was ik 11/12, kwamen er bij ons 2 pony's op de wei, ze kwamen van een louche handelaar en ze waren graatmager en verwaarloosd, ze hadden geen paspoort, papieren, niks! Niemand wist wat van ze af. De eigenaar van de pensionstal waar ik woon heeft ze bij ons op de wei gegooid zodat ze eens even goed konden bij eten.
In die tijd schonk ik nog niet zoveel aandacht aan ze, ik was te druk met ons Shetlandertje Timmie.
Na een dik half jaar zouden de pony's weer weggaan maar toen heeft mijn buurman 1 van de pony's gekocht. De pony werd door hem Deijs genoemd en zo doende.
Deijs was nog steeds niet heel erg op gewicht en hij was ENORM gestresst. Zijn ogen puilde zijn ogen altijd uit en hij stond heel hard te schreeuwen, alleen zijn kon hij niet.
Na een jaar begon onze band enorm te groeien. Nu konden wij niet zonder elkaar.
Elke dag werd ik met een blije hinnik begroet en kwam hij naar mij toe.
We hebben elkaar door depressies heen geholpen en Deijs was voor mij de reden om in leven te blijven.
Door de jaren heen heb ik geprobeerd te zoeken naar Deijs zijn verleden, van paardentolk tot aan instanties maar tevergeefs, hij was wel gechipt maar er was verder niets bekend en dan houdt het al gauw op.
Na 9 jaar hem al mijn liefde gegeven te hebben is hij helaas door ouderdom overleden (30+ gokken wij)
Na 9 jaar, wist ik dus nog steeds helemaal niets van hem af.
Gelukkig heb ik hem 9 jaar een geweldig leven kunnen geven, vol liefde en gezondheid!
Maar toch bleef het gevoel altijd knagen; ''wie was hij voordat hij bij mij kwam? heeft hij liefde gehad?''
En opeens, 1 of 2 dagen na dat ik het bovenste topic had aangemaakt kreeg ik een berichtje van een Bokker genaamd Kimberley.
Zij vroeg mij of Deijs op een manege in Drenthe had gestaan, ik had natuurlijk geen idee!
Ze zei dat ik eens op haar Bokt profiel moest gaan kijken... en ja hoor, daar was Deijs.
Ik lag al op bed maar toen ik dit zag schoot ik omhoog, kreeg een paniekaanval, moest huilen en begon te kokhalzen.
Deijs is altijd zo in mij verweven geweest dat alles wat met hem te maken had mij altijd een intens gevoel gaf. En dit sloeg alles.
Daar was Deijs, een foto waarop het leek alsof het gisteren was.
Het meisje heeft Deijs altijd verzorgd op de manege en heeft nooit afscheid kunnen nemen toen hij opeens weg was nadat de manege failliet was gegaan.
Deijs heette in haar leven; Sem.
Maar dat was niet het enige grote nieuws. Kimberley vertelde mij dat Deijs een zusje had genaamd Dionne. Ik brak in huilen uit, wat is dit bijzonder.
Ik smachtte naar foto's! Ik wou alles weten! En een vriendin van haar die samen met haar Deijs verzorgde kon mij die foto's geven.
Ze vertelde mij dat ze Deijs/Sem 15 jaar geleden verzorgd hebben op de manege, zij waren toen 13.
Ze konden mij alles over zijn karakter en gekkigheden vertellen. Ik was zielsgelukkig maar liep tegelijkertijd met mijn ziel onder mijn armen, het voelde zo raar, alsof hij een dubbel leven had.
De meiden vertelde mij dat ze bang waren dat Deijs al dood was, misschien al wel gauw na de manege want Deijs had daar niet zoveel fans Deijs liep raar en hoestte veel & was verrekte eigenwijs, behalve hun 2. Ze waren gek op hem.
Van horen zeggen op de manege zijn Deijs en zijn zusje Dionne wel vaker voor de slacht weggehaald, ook verwaarloosd.
De andere verzorgster, Miriam, kon mij vertellen waar Deijs en Dionne heengegaan waren na de manege.
ze stonden beide op een zorgboerderij maar helaas was Deijs daar niet geschikt voor en Dionne wel.
Ze werden van elkaar gescheiden, terwijl zij niet zonder elkaar konden. Ze waren vermoedelijk altijd samen geweest en Deijs heeft altijd al last gehad van verlatingsangst. Mijn hart brak, wat moest dit verschrikkelijk voor hun 2 geweest zijn.
Deijs ging vermoedelijk naar een jongetje toe en Dionne bleef op de zorgboerderij.
en een aantal jaar later kwam Deijs bij mij.
Toen rees de vraag; zou Dionne daar nog staan? en leeft ze nog?!
Want in die tijd schatte Kimberley en Miriam Deijs al tussen de 15 en de 20 en ze dachten dat Dionne jonger was of even oud.
Ik was zo bang dat Dionne haar leven uiteindelijk niet goed afgelopen zou zijn..
Miriam herinnerde zich dat ze nog contact gegevens had van de zorgboerderij en ze ging ze direct mailen met een CCtje erin richting mij.
De vrouw van de zorgboerderij reageerde meteen die avond. Dionne was haar hele verdere leven bij haar gebleven en ze heeft enorm van Dionne gehouden & stuurde nog wat foto's mee
Dionne was op dierendag in 2012 helaas al overleden. Toen ik dat las brak ik los en het enige wat ik door de tranen heen kon zeggen was: ''Deijs is nu weer met zijn zusje.''
Helaas reageert de vrouw niet meer op onze mails met de vraag hoe oud Dionne is geworden, ik ga misschien nog bellen maar daar denk ik nog even over na.
Deze hele gebeurtenis heeft zich afgespeeld in 3 dagen.
Persoonlijk ben ik er heilig van overtuigd dat dit nog even een laatste teken was van Deijs om mij te troosten want na deze gebeurtenis huil ik niet meer zo veel, het gemis blijft altijd maar het feit dat ik weet dat hij met zijn zusje nu is stelt mij enorm gerust, dit alles heeft mij een soort rust gegeven in een lege plek die ik altijd had.
Sinds vrijdag heb ik een tattoo met 2 hoefijzers die in elkaar verstrengeld zijn. Stiekem heeft die nu nog meer betekenis gekregen dankzij dit. Ik kan niet dankbaarder zijn dan dat ik nu ben.
Lieve Deijs en Dionne, ik hoop jullie ooit weer te zien, dan mag jij mij voorstellen aan je prachtige zusje.
