Geplaatst In september keek ik op de site van het asiel en viel me haar koppie al meteen op, zij moest mee.
Bij haar beschrijving stond dat ze bij het asiel was gekomen, omdat haar baasje niet altijd meer lief tegen haar kon doen vanwege dementie. Toen ze bij het asiel binnen kwam, bleek ze ook nog eens een te snel werkende schildklier te hebben en daarvoor kreeg ze dan ook medicatie. We hebben Nimueh, of eigenlijk Toetsie 
(dat was haar naam bij de vorige eigenaar), meegenomen als een erg schuwe, dunne kat. Dat laatste bleek nog vrij moeilijk om te turnen, maar het eerste werd wel met de weken minder en minder.Zo kwam ze bij ons:
Nimueh heeft, terwijl Muninn bang zat te wezen achter mijn gitaar, het gehele huis bekeken en plofte toen lekker op de grond neer. Ze moest ook zeker op het begin alles weten.
Hier was ze nieuwsgierig waarom ze niet in de slaapkamer mocht. Let vooral op de pootjes die ze zo mooi in een rijtje zette:
De reden waarom ze niet in de slaapkamer mocht komen (en Muninn ook niet) was omdat Tiamat, de kater die op 7 november is overleden, de dag ervoor was geopereerd.
In de periode daarna was het tijd om ook de bovenverdieping te ontdekken, zo ook de badkamer.
Hier op de handdoeken:
En één van haar favoriete spelletjes; met vingers spelen door de spijlen van de trap heen:
Hierna begon ze zich steeds meer op haar gemakkie te voelen en ondanks dat ze geen schootkat was, heeft ze toch in totaal twee keer bij ons op schoot gelegen.
Één van die zeldzame momenten:
Nimueh was de koningin van de bovenverdieping. Ze was graag alleen en kwam aandacht wel halen als het de tijd daarvoor was. Ze lag graag op bed. Ergens in december had ze ineens bedacht dat het onder de dekens ook erg lekker liggen was en toen trof ik haar zo aan (nadat ik natuurlijk alles af had gezocht):
En toen begon ze een beetje te kwakkelen met haar achterpootjes. In januari ben ik nog met haar naar de dierenarts geweest omdat ze trok met haar achterpootje. Er werd toen gedacht dat ze verkeerd was geland met het van het bed springen. Dit dachten wij in eerste instantie ook, want het verdween na een paar dagen. Maar na een paar weken leek ze krachtvermindering te hebben in beide achterpoten. Wij dachten toen aan artrose, maar dit bleek dus helaas niet het geval te zijn.
Ik heb haar toen nog een aantal keren geholpen met op bed liggen. Op een mooie zondagmiddag bedachten de andere mannen dat ze de koningin van de bovenverdieping maar eens moesten vergezellen. Mevrouw dacht daar alleen iets anders over:
De welbekende poezenkop dus.
Mevrouw had haar bed toen verruild voor het mandje:
Ondertussen overleed Muninn en hebben we Nimueh goed laten onderzoeken. Mevrouw moest aan de pillen (prednison, Ab en benakor voor haar nieren) en daar voel je je zeker de eerste dag behoorlijk beroerd door:
Een paar dagen later knapte ze wat op en liep weer een beetje rond. Ze klom zelfs nog op de doos die onder het bureau stond. Ik had haar niet zien zitten en ging niets vermoedend achter de computer zitten. Ja, als koningin van de bovenverdieping ben je dan natuurlijk hevig beledigd:
Zeker ook als kale Khalid dan ook nog de doos in probeerd te pikken:
Maar met het afbouwen van de prednison ging het weer slechter. De zaterdag voordat we haar in hebben laten slapen leek ze wel afscheid van ons te nemen. Ze wilde een uitgebreide belly rub:
Lekker nagenieten:
Op de zondag heeft ze nog een hele tijd met ons op bed gezeten. Ik wist toen al dat dit waarschijnlijk de laatste keer zou zijn. De manier waarop. Ze was nogal klef en heeft een hele tijd tegen ons aan gelegen. Achteraf denk ik dat dat haar manier was om gedag te zeggen.
We hadden op dinsdagavond om 6 uur een afspraak bij de DA. Van te voren hebben we nog wat foto's gemaakt. Normaal gesproken ben ik niet van het foto's plaatsen met mijn eigen hoofd er ook op, maar deze vond ik gewoon te lief om niet te plaatsen:
Deze foto is ongeveer anderhalf uur voor het inslapen gemaakt.
En toen kwam het advies van de dierenarts. We konden de prednison verhogen, maar hij kon niet zeggen hoe lang ze nog zou hebben en veel kans op slagen was er niet. Ikzelf had al een paar dagen ervoor de beslissing gemaakt dat aanmodderen niet eerlijk meer was voor Nimueehtje. We hadden het geprobeerd, maar er was maar een zeer korte verbetering waarna ze gigantisch snel achteruit ging en ook nog eens niesziekte erbij kreeg. Een lang aftakelproces vond ik geen fijn vooruitzicht voor ons prinsesje, dus de dierenarts heeft toen de spullen gehaald om Nimueh rustig in te laten slapen. Ze leek het wel te weten. Zo lekker lag ze op de behandeltafel en veel heeft ze er niet van gemerkt. Haar ademhaling was al weg voordat alle vloeistof in haar pootje verdween.
Dag lieve Nimueh!
Veel sterkte, het was een prachtige poes met een leuk eigenwijs karakter zo te zien! 
