Moest vannacht nog aan je denken, heb zelf zo'n kat die altijd op mijn buik in slaap valt en dan 's morgens ergens naast of op mijn kussen ligt, altijd binnen handbereik, dus op de tast te vinden ...
Kan niks voor je doen, alleen maar weer een knuffel sturen
Maflinger_S
Berichten: 12325
Geregistreerd: 01-07-08
Geplaatst: 08-06-13 11:54
Je honden gaan zelf de plekken wel opnieuw indelen, geef ze de tijd en sta ze dat ook toe. Voor hen verandert er ook veel. Je zal zien dat er bij hen ook gedragsveranderingen komen waar jij blij van wordt.
Diablo
Berichten: 9826
Geregistreerd: 20-03-05
Woonplaats: Duitsland
Geplaatst: 08-06-13 15:13
madelief88
Berichten: 2878
Geregistreerd: 14-08-05
Woonplaats: Anna Paulowna
Geplaatst: 08-06-13 21:11
Jeetje he, wat verschrikkelijk.... Echt tranen in mijn ogen, wat heb jij veel afscheid moeten nemen de afgelopen jaren zeg Ik zou willen dat ik iets heel moois, speciaals etc kon zeggen, om te laten zien hoe ik met je meevoel, maar kan de woorden niet vinden. Heel veel sterkte
ukkiepuk
Berichten: 4223
Geregistreerd: 15-06-03
Woonplaats: rotterdam
Geplaatst: 10-06-13 07:18
kimmie261 schreef:
joesje is er al niet meer,ze had zoveel pijn,ik wilde haar niet nog uren met deze pijn laten liggen,dus ik heb de DA gebeld en die is meteen langs gekomen...
ik ben gewoon mijn trots, mijn lieve koningin kwijt....
zou het liefst weg willen,gewoon een poosje niet meer hier willen zijn...het besef komt met de dag meer,en het missen dus ook..
gister ging het best goed,tot er iemand met een hondje voorbij liep,en normaal joes en donnie daar heel erg op blafte,en het stil bleef in huis,stomme is,dat ik alleen maar zei tegen mijn vriend "jeetje wat zou Do nu geblaft hebben he?? "en in mijn gedachte zat hij in zijn stoel te grommen en blaffen,kon het zo levenecht voor me halen..
en sindsdien is het mis...en goed mis ook...
maar ja,je schijnt erdoorheen te moeten...maar damn,wat had ik deze 2 honden niet willen kwijt zijn
Femke, weggaan heeft geen zin ... je kunt je ogen sluiten, je oren dichthouden, maar je hart en je hoofd ben je geen baas over ... je verdriet gaat gewoon overal met je mee
Hoe moeilijk het ook is, probeer te genieten van je dieren en daar je kracht uit te putten ! Zij zijn evengoed de moeite waard immers ?
Voor mij is het tenminste meerdere malen de enige motivatie geweest om door te gaan .... want hoe erg je de overleden dieren ook mist, de dieren die er nog zijn , betekenen net zoveel voor je, daarvan wil je ook niemand missen, maar nu sluit je ze onbewust toch een beetje buiten ...
Och Femke wat een verdriet en wat een pijn.. Verschrikkelijk, dit wens je niemand toe.. Nog een gedicht voor jou meis en hij is niet makkelijk of licht bedoelt, maar .. met goede intenties..
Death is nothing at all
I have only slipped away into the next room, I am I and you are you, Whatever we were to each other, that we are still, Call me by my old familiar name, speak to me in the easy way that you always used, Put no difference into your tone, wear no forced air of solemnity or sorrow, laugh as we always laughed at the little jokes we enjoyed together, Play, smile, think of me, pray for me, let my name be ever the household word that it always was, Let it be spoken without effort, without the ghost of a shadow on it. Life means all that it ever meant, it is the same as it ever was, There is absolutely unbroken continuity. What is this death but a negligible accident? Why should i be out of mind because i am out of sight? I am waiting for you, for an interval, somewhere very near, just around the corner, All is well.
Hier is de kleine rooie ook alweer meer als een week weg. Mijn verstand zegt dat ik de juiste keuze heb gemaakt, maar mijn gevoel spreekt elke dag nog tegen. En elke keer als ik thuis kom bij mijn moeder(woon bij mijn vader) is het gewoon stil. Aangezien Sasja en Boebie altijd het meeste lawaai maakte.
Lieve lieve Femke... Ik weet hoeveel je dieren voor je betekenen en hoe graag je ze ziet maar bovenal hoe goed je ze kent! Ik ben nog veel ten rade geweest bij jou als het hier weer heibel tussen de reutjes was (had toen ook 5 honden, nu nog maar twee wegens overlijden ) en steeds wist jij me de juiste tips te geven! Ik sta versteld van jouw roedel, hoe alles zo gemoedelijk gaat/ging.
Ik wens je ontzettend veel sterkte... Zo'n 2 afscheiden achter elkaar, dat is té veel voor een mens om te verkroppen. Ik hoop dat je spoedig terug met een glimlach aan je twee rakkers zal kunnen denken.
*Pfff, zit hier nu zelf ook te wenen :'(
Nikka
Berichten: 9415
Geregistreerd: 04-09-04
Geplaatst: 11-06-13 22:03
Ik zie dit nu voor het eerst en wil je veel sterkte wensen. Ik heb er hier ook een stel lopen en kan me niet voorstellen hoe het moet voelen om zo kort na elkaar 2 te moeten verliezen. Ik vertelde het mijn man en die zei: dan kunnen ze je opbergen. Als ik je lees over je dieren, zijn je dieren je leven. Ik herken me wel voor een deel in je. Dieren slapen in bed, zijn zo veel mogelijk bij je en het leven draait er om. Het gemis is dan bijna ondragelijk. Van hier uit een dikke knuffel.
het is ook bijna ondraaglijk,maar ja,er lopen hier nog 5 honden en 7 paarden,ik moét wel door...
maar het liefst zou ik mijn bed niet uit willen komen,en de wereld de wereld laten zijn...
Shirley
Berichten: 26905
Geregistreerd: 17-09-01
Woonplaats: West-Brabant
Geplaatst: 11-06-13 23:03
Dat kan niet, Femke
Zoals ik je al eerder schreef: het zou niet eerlijk zijn tegenover de dieren die er nog wel zijn ... alsof zij minder voor je betekenen dan degene die je moet missen, hoeveel verdriet je ook hebt
kimmie261
Berichten: 19369
Geregistreerd: 30-03-04
Woonplaats: duitsland
Geplaatst door de TopicStarter: 12-06-13 10:38
en whisperramse ,was het gister helemaal vergeten,maar dank je wel voor je lieve berichtje,en zijn er 3 honden van jou overleden?? vreselijk,ook jij heel veel sterkte... ....
en shirley,nee het is ook dat er zoveel andere dieren zijn waardoor ik gewoon door moet gaan,maar als ik die niet gehad had...dan had ik echt niet mijn bed meer uitgekomen denk ik...
Nogmaals veel sterkte, Loody voor jou ook veel sterkte. Elke keer als ik dit topic lees, jullie verdriet dat vaak zo tastbaar is in de berichten en de ontroerende gedichtjes (die ik vaak niet kan lezen wegens emoties) beleef ik keer op keer dat laatste moment dat ik op de fiets achter de auto aanrijd, terwijl mijn grote gouden vriend met een vragend kopje naar mij omdat ik niet mee ging. Zaterdag een feest bij mijn vader voor hun 12,5 jarig huwelijk en hij heeft beloofd om dan even met mij apart te gaan zitten en mijn vragen over Quinto zo goed mogelijk te beantwoorden. Hij was er gewoon stil van dat ik er na bijna 14 jaar nog zo mee in mijn hoofd zit (mede door het feit dat ik mijn tranen niet in kon houden aan de telefoon), hij wist dat Quintje veel voor mij betekend heeft, maar dat het verdriet zo diep zat en nog zit had hij nooit verwacht omdat ik nog zo jong was. Dankzij jullie steun heb ik de moed gekregen om om de waarheid te vragen, om antwoorden te krijgen en er hopelijk rust in te vinden.