Geplaatst ik weet niet zo goed meer wat ik met mijn hengstveulen Don Winchester, beter bekend als Kriebel, van eind mei aan moet.
Dit is het moment waarop het allemaal de verkeerde kant op ging:
Namelijk ons eerste contact.
Sinds deze dag is het alleen maar verergerd.
Zo probeerde hij een week later bij me op schoot te slapen:
Vervolgens wil je graag foto's van hem maken, maar is dat niet echt mogelijk..
Of wil je een foto van jezelf maken, maar vind hij dat hij er bij mag.
Dan denk je iets engs met hem te gaan doen, zodat je wellicht op de plank kan schuilen tegen al het geplak.. maar nee..
Hij komt er gewoon bij staan.
Als je weg wil lopen van hem, doet hij het volgende:
Verder geeft hij je heel graag kusjes en knuffelt hij heel graag..
Hij is net zo vaak bij me als dat mijn handtas is. Hij is het liefst net zo dicht bij me als dat mijn handtas is.
Zo moet hij persé tussen mij en zijn mama in lopen, om bij elk voorbij rijdende auto of fietser in mijn broekzak te kruipen.
Inmiddels is hij zelfs al zadelmak, zodat hij binnenkort ook maar mijn spullen mee kan dragen. Want volgens mij is het zijn roeping om een handtas-hengst te zijn..
Al bij al ben ik dus helemaal gek op mijn kleine man. Zo lief, zo vol vertrouwen, wat een heerlijk ding.
Hij met de dag mooier, stoerder en knapper én hij begint ook eindelijk weer zijn valk kleurtje terug te krijgen.
(Grapje, grapje...) 
maar het liefst pakt hij toch gewoon mijn tas op en neemt die mee 
? 
Geweldig ! Wat een heerlijk knulletje 
