Geplaatst Ik ben geboren op 21 april 2011
Toen ik enkele minuten oud was, stond daar plotseling een raar mens bij mij en mijn mams te kijken
Ze zei me dat ik schattig was en dat ze helemaal verliefd op me was
Ze vertelde me ook dat ik het halfbroertje van Ecardento was.
Raar ding hoor, ik heb er dus ook met verbazing naar staan kijken
Ze gaf me ook een naam: Livigno D'antikana... Naar mijn mama genoemd!
Toen ze in de namiddag weer terug kwam, hoorde ik iets over dat mijn mama niet genoeg melk gaf en ze toch mijn bloed wouden controleren.
Maar eerst zou ik een inspuiting tegen de klem krijgen.
Wist ik veel dat ze mij een prikding in mijn hals gingen duwen!
De derde dag van mijn leven kwam datzelfde rare mens weer in mijn stal en zei me dat ik mijn benen eens mocht strekken.
Nou, dat doe ik toch al heel de dag?
Mams werd uit de stal gehaald en ze riep me dat ik maar moest volgen...
Ik werd in een grote hal gezet en mocht lekker gaan bewegen.
Ze waren me alleen vergeten uit te leggen, hoe ik dat moest doen! Stom mens!
Mams heeft me dan maar uitgelegd hoe ik moest bewegen en toen ik het eens doorhad, was er geen stoppen meer aan.
Mams liep heel de tijd achter me aan, die had waarschijnlijk niet door dat ik wel stoer ben hoor!
Van al dat geloop werd ik toch wel erg moe!
Toen ik de volgende dag mijn benen werd mocht strekken, en ik daarna weer op stal moest, werd er iets over mijn bloed gezegd.
Ik had te weinig biest gekregen van mijn mama en moest plasma bijkrijgen.
Dus 's avonds kwam die naaldenmeneer weer langs om mij wederom leeg te prikken.
Mijn mens had een vriendin opgetrommeld omdat ze het niet over haar hart kreeg om mij vast te houden terwijl ik pijn had.
Hihi, daar ga ik nog van profiteren hoor.
Vandaag hebben ze mij eindelijk gerust gelaten. Ik mocht wel weer in de piste.
aangezien mijn mens binnenkort op reis gaat, oefen ik ook maar al om op het strand te gaan liggen...
Vandaag heb ik nu ook het vriendje van mijn mens lastig gevallen.
Hij had zo'n rare dingen aan zijn voeten... Toen ik er aan rook stonken ze ook echt wel hard hoor
Ik wou op zijn schoot gaan zitten, maar dat had hij blijkbaar niet graag.
Ik heb het toch echt niet getroffen met mijn mensen hoor!
Er zit niets anders op dan ze over 4 jaar het leven zuur te maken!
Doei!
Livigno mag binnenkort met zijn mama de wei op, maar de veearts houd hem liever nog even binnen, hoe jammer wij dat ook vinden. Hij mag wel alle dagen enkele uren met mams in de piste lopen.
Nu jullie hier toch zijn, laten jullie even een berichtje achter?
Zie mijn onderschrift 
Geweldig!