Geplaatst 
Mijn merrie Angel beviel de voorgaande jaren telkens na 333 dagen dracht.
Ook dit jaar maakte ze zich tijdig klaar, maar besloot ons dan toch nog een week aan het lijntje te houden
Haar buik was enorm vergeleken met andere jaren, maar daar stond ik verder eigenlijk niet bij stil, dit was immers haar eerste veulen niet en zo'n buik zakt met de jaren natuurlijk wat uit...
Gisterenochtend besloot Angel ons te verrassen met kegels, iets wat ze normaal nooit doet.
De melktest gaf ook een sprong aan van 20 naar 27.
Ik zou normaal pas weer om 17u thuiskomen, maar ik was 's ochtends al behoorlijk ziek en dus besloot ik, zeker gezien Angels toestand om me 's middags ziek te melden en naar huis te komen.
Tot die tijd was mijn moeder surveillante. Ze had Angel nog even buiten gezet, maar gezien de weersomstandigheden haalden we ze 's middags maar weer naar binnen. Op dat momente drupte ze melk.
Normaal krijgen ze de birth alarm pas 's avonds op, maar ik vertrouwde het zaakje niet, dus BA erop en dan kon ik gerust wachten op het alarm.
Ik hoopte dat ze zou wachten tot iedereen weer thuis zou zijn (zo rond 23u) maar vreesde dat ze in de vroege avond zou gaan.
Om 16u10 zat ik nog hier op Bokt, even later ging de BA af. ik wilde eerst nog posten dat hij afging
honden opsluiten in de keuken en briefje aan de voordeur hangen voor de dokter, maar bedacht dat dat wellicht overdreven moeite was voor toch maar vals alarm...Dus ben ik maar zo naar stal gegaan. Hoewel ik op dat moment nog dacht dat het vals alarm was, ging mijn tikker toch tekeer en in een flits heb ik nog de emmer kraamspullen en camera en camcorder meegegrist.
Toen ik over de staldeur keek, zag ik meteen dat het "echt" was deze keer.
Bij Angel gaat de BA wat later af ivm stand B (slaapstand) dus dan kom je meestal aan als de voetjes er al zijn en hoofdje ook.
Heb snel naar wat mensen gesms't nadat ik me ervan vergewist had dat het veulen goed lag (voetjes lagen goed en snoetje was al te zien.
Ik had op dat moment ook al het nummer van de dierenarts opgezocht, maar bedacht me, naar aanleiding van een "discussie" in het Dikke Buikentopic dat het misschien toch wat gek was om de man te bellen terwijl alles toch goed zou gaan. (Ik zei namelijk dat ik de dierenarts eigenlijk bel van zodra de merrie begint, ook in het holst van de nacht, eigenlijk is het veulen altijd netjes geboren tegen dat hij hier is, hij doet er nochtans minder dan 10 minuten over. Hij blijft dan lekker kletsen tot de nageboorte er af is. De meesten vonden dat wat overdreven en wat gek om de da te laten komen als het eigenlijk niet nodig is.)
Dus stak ik mn gsm weer weg.
Vervolgens stond Angel recht en het veulen floepte terug naar binnen. Op zich niks ergs, maar het voelde ergens niet goed, vooral toen ik zag dat ze weer een wee had, maar dat de voetjes niet terugkwamen.
Op dat moment heb ik toch de da gebeld, dat was om 16u14. Ik had zoiets van: ik ben hier helemaal alleen, zou toch te gek zijn dat ik niet bel!
Situatie uitgelegd aan de dierenarts, en heb nog gezegd dat hij zich vooral niet hoefde te haasten
Vervolgens heb ik Angel een aantal keer weer recht gejaagd, omdat ze met dr kont steeds tegen de muur ging liggen.
Uiteindelijk lag ze in de hoek van de drinkbak, klein meterje van bij de muur vandaan, en toen had ik zoiets van: na, blijf nu maar eerst even liggen, heeft nu lang genoeg geduurd, ik wil die pootjes eruit!
Pootjes kwamen uiteindelijk en toen ging de alarmbel rinkelen in mn hoofd. De hoeven die tevoorschijn kwamen waren echt gigantisch en toen ik er een bij een volgende wee een beetje aan wilde trekken om wat te helpen, bleek het geheel muurvast te zitten.
Ik ben toen beginnen trekken wat ik maar kon, want dit was goed mis. Eerst nog netjes met elke perswee mee, zoals overal geschreven staat
Inmiddels was de dierenarts aangekomen (die zich toch maar gehaast had
) die heeft me horen roepen en kreunen tot op straat en die wist dus meteen dat er wat mis was, is richting stallen gerend en had zn handschoenen al aan toen hij de stal ingevlogen kwam.Ik had op dat moment de helft van het hoofdje naar buiten, het tongetje hing slap naar buiten en zag al helemaal paarsblauw. Ik weet nog dat ik vroeg: "Is dat normaal?"
Belachelijk natuurlijk, ik heb al zoveel bevallingen meegemaakt dat ik ook wel weet wanneer er wat mis is, maar ergens wil je op zo'n moment alleen gerustgesteld worden
Het is gek hoe je op zo'n moment afstand van de dingen neemt, het lijkt achteraf of ik de rest, na de aankomst van de dierenarts, allemaal als derde, toekijkende persoon heb meegemaakt.
Ik zie in mn hoofd de dierenarts om touwtjes roepen, ik zie mezelf nadenken ("touwtjes?) en plots bedenken dat ik toch altijd een kraamemmer heb klaarstaan
ik heb alleen nog nooit iets uit dat ding nodig gehad 
(behalve ontsmetting dan).Vanaf dat moment zijn we met zn tweeën gaan trekken, nuja, zeg maar sleuren... En het veulen vorderde geen centimeter! Na wat wel een uur leek te duren was zn hoofdje er eindelijk volledig uit.
Hij zat echter compleet vast met zijn borstkas in het geboortekanaal en op dat moment is ook de merrie gestopt met persen, dus toen was het ik en de dierenarts tegen de klok.
We hebben geroepen, getierd, gegild, geschreeuwd terwijl we uit alle macht aan het veulen trokken, elk aan 1 poot.
Ik geef toe dat er momenten zijn geweest waarop ik dacht: nu trekken we alleen nog omdat hij er nu eenmaal uit moet, maar voor dit veulen is het te laat...
Zijn schouderpartij was er eindelijk uit, maar zn borstkas zat nog klem. Ik weet nog dat ik een enorme mix van opluchting en paniek tegelijk voelde toen hij eindelijk zijn hoofdje bewoog en begon naar adem te snakken.
Als in een waas heb ik de dierenarts "mijn" poot in zn handen gedrukt. De arme man (een béér van een vent trouwens) was inmiddels zelf al aan het einde van zijn krachten. Ik heb het veulen achter zijn voorbenen omsloten met mijn armen en ben zo beginnen trekken.
Op een gegeven moment lag hij helemaal gedraaid
het was ook geen kwestie meer van hoe moet ik 'goed' trekken volgens het boekje, het was een kwestie van trekken met alle macht die je in je hebt.Uiteindelijk hadden we zijn borstkas eruit en zagen we dat hij eindelijk lucht binnen kreeg.
Op dat moment ging me nog door het hoofd: hij leeft, maar wie weet wat een schade heeft hij opgelopen?
We hebben onszelf toen kort even een paar seconden rust gegund om op krachten te komen, want de heupen eruit krijgen was nog eens zo hard zwoegen!
Het benauwendste was misschien nog wel de manier waarop het veulen hierbij kreunde, want er werd aan hem gesleurd en getrokken.
maar uiteindelijk was hij er...
Navelstreng was netjes afgebroken, hebben we ook meteen ontsmet. Die heeft helemaal klem gezeten ook eens hij zover in het geboortekanaal zat, dus ook vandaar kreeg hij niks meer toegevoerd.
Dierenarts en ik zijn neergeploft in het stro waar we stonden, veulen lag met zn kont naar mij en da vroeg me wat het nou was. Ik grinnikte dat ik dat al wist, een hengst, op dat moment hief het veulen zijn hoofd en zei ik "dag Hayo" en kreeg een knor die een hinnikje moest voorstellen als antwoord.
Onze dierenarts moest weer met me lachen "als ik dat aan 1 van mn andere klanten vertel, die verklaren me gek
ik snap echt niet hoe je het doet!"En ik snap het ook niet hoor, maar ik heb toch weer gelijk gekregen met mn voorspelling dat het een zwartbonte hengst zou worden met vrouwelijke trekjes
Angel was doodop, ze kreeg met moeite dr hoofd opgericht als ze naar dr veulen wou kijken
Ik was bang dat we onherroepelijke schade hadden aangericht, maar ze is niet ingescheurd en dergelijke. Ze had alleen even nodig om te bekomen
Inmiddels was Hayo al eerste opsta-pogingen aan het verrichten, dus die was prima in orde
Heeft ook geen zuurstoftekort gehad, daar ben ik ontzettend blij om!!!
Dierenarts moest stilaan door voor een keizersnede bij een koe en ging dus gauw de prikjes voor moeder en kind halen.
Angel was inmiddels met trillende benen en spieren rechtgestaan en naar dr kind gaan kijken.
Met de dierenarts kwam gelijk de dokter mee, wil natuurlijk nét lukken dat ie daar dan moet aankomen
stond daar mooi "ziek" te wezen, helemaal hijgend en onder het bloed en vruchtwater Gelukkig hebben we een begripvolle dokter, die me op mn woord geloofde dat ik eigenlijk helemaal hees was, terwijl daar niets meer van te merken was op dat moment van het roepen en tieren tijdens het trekken
(inmiddels heeft dat zijn tol geëist, heb vandaag haast geen stem meer )Beetje later stond Hayo in de benen en denderde hij al door de stal. Drinken ging hem ook vlot af en darmpek was er in een mum van tijd af.
Alleen de nageboorte heeft even op zich laten wachten, maar ook dat is in orde.
Het is geen wonder dat het niet wilde lukken, want hij is echt gigantisch en ontzettend zwaar.
Dierenarts zei ook dat Angel hem er onmogelijk zou hebben uitgekregen alleen. (logisch, was zelfs met 2 man trekken al niet aan over
)En dat terwijl zijn volle broer 2 jaar geleden er zonder enig probleem uitgefloept is
dat was ook het kleinste veulentje wat hier tot nu toe geboren is (95cm) Hayo is verreweg de grootste tot nu toe (en hoeft ook niet overtroffen te worden!!!) Sjoert noemde hem al "kalf" en mn vader vroeg of de hengst die erop gezeten had misschien een olifant was
De naam Hayo had hij nu al een paar maand en ben blij, want vind de naam ook echt weer bij hem passen
Voluit heet hij "Hayo Snorremans van Germania".
Zijn naam heeft veel uiteenlopende betekenissen: paardenzoon, omheind terrein, vriend, beschermer, zwaan, getoond door God & God is genadig.
En hoewel ik niet gelovig ben, heeft die laatste betekenis het me toch gedaan... want ik heb gisteren ontzettend vaak gewoon simpelweg "bedankt" lopen mompelen.
Ik voel me nu al zo schuldig, leeg en kapot, mag er niet aan denken hoe ik me zou hebben gevoeld als het mis was gegaan...
Ik durfde hem eerst haast niet aanraken, nadat hij geboren was, het is wel alsof je jezelf in zo'n situatie compleet afschermd van een emotionele binding... Uiteindelijk heb ik mezelf toch gedwongen hem te aaien en ik voelde hoe ik hem meteen in mijn hart sloot...
Kreeg ook meteen zo'n kriebelkusje terug Ik vrees dat dit een verwend nest zal worden
Ik vind het altijd moeilijk beoordelen zo die eerste dag(en) maar een eerste vergelijk met Dilhara wil ik gerust maken
Dil had duidelijk meer van mama Angel weg en Hayo heeft meer van vader Moes meegekregen.
Hayo's hoofdje is minder dat van Angel, lijkt sterk op dat van Moes, maar bv het snoetje heeft ie wel van mams
Ze hebben beide evenlange oren
Hayo is zwaarder gebouwd, heeft een dunnere staart maar gaat volgens mij meer sok krijgen.
Hoewel ik Dil pràchtig vond, is Hayo zo op het eerste zicht wat harmonieuzer gebouwd.
Er gaat natuurlijk veel door je hoofd op zulke momenten.
Ik voel me helemaal leeg en uitgeput en deels ook schuldig.
Ik vraag me met momenten af of ik haar nog wel durf te laten dekken zeker aangezien ik dit jaar Lexx voorzien had, die ook niet meteen van de kleinste en smalste is
Maar anderzijds heeft ze het vorige veulen van dezelfde hengst wel helemaal alleen en vlotjes ter wereld gebracht...
Dan vraag ik me af (gezien een opmerking van mn moeder) of ik misschien niet toch teveel voer... maar ik kan mn merrie toch niet minder gaan voeren in de hoop dat ze dan een klein frummel-veulen krijgt ?
Verder vraag ik me dan af of het niet mijn schuld is? Eerst zag het er allemaal goed uit, als ik niet was komen kijken was ze misschien niet rechtgestaan, waren de voetjes niet terug geschoten en was ze misschien gewoon normaal bevallen?
Ben ook best wel boos op mn moeder, die doet namelijk alsof ik ontzettend overdrijf en zegt dat het wel allemaal zo erg niet zal geweest zijn als ik vertel
Alsof ik het leuk zou vinden zulke dingen te vertellen
sterker nog: heb zelfs het gevoel dat ik in woorden niet kan bevatten hoe erg het wel niet was...Mijn vriend vindt Hayo helemaal niet zo'n reus
zegt ie: ach, ik heb wel al zwaardere veulens gezien hoor op de keuringen. Ja duhhh, maar die waren niet pasgeboren 
Foto's van gisteren, vond ze gisteren niet echt mooi, want vind dat ze mams en kind in het geheel niet flatteren, maar ben ze inmiddels wel gaan waarderen, want ze spreken wel...
Foto's van vandaag, Hayo al héél wat witter
Hij heeft trouwens zijn eerste lessen achter de rug: voetjes geven vooraan, halstertje aan
Zo te lezen was het "een hele bevalling"! 
Gelukkig is alles goed gegaan en heb je er een veulen met heeeele lieve ogen aan over gehouden!!
