Bokt.nl

ShamalArabs schreef:

Hallim’s Shah JC (Hallim Ibn Kendal x Eskada RJ (Ibn Estasha))

19 april 1997 – 13 augustus 2008


Veels te snel hebben wij deze moeilijke beslissing moeten nemen. Veels te jong nog was deze unieke hengst. Veels te hard was Hallim’s Shah JC voor zichzelf…

Enkele jaren geleden heeft Hallim een ongeluk gehad waarbij hij zijn been ernstig bezeerde. Artrose door trauma als gevolg en het kogelgewricht verstijfde hierdoor. Dit was stabiel, zeiden de artsen destijds, hier kon hij oud mee worden.

Helaas bleek enkele weken terug dat de artrose erg actief was geworden en er ontstonden zelfs botwoekeringen op het kogelgewricht, zijn pezen lagen op een aantal plekken over deze woekeringen heen. Ook zijn kroongewricht, dat op de foto deels te zien was, toonde ook al sporen van artrose.

Dit moet al langer hebben gespeeld, maar hij heeft ons nooit iets willen laten zien. We merkten wel dat hij zich iets “anders” gedroeg, maar we schreven het toe aan Kuray… Hallim ging namelijk vorig jaar 2 maanden op vakantie en toen hij terug kwam was daar ineens Kuray, en Kuray stond bij Hallim’s merrie’s op het land. Er ontstond stilletjes aan een kleine concurrentie-strijd en de kleine veranderingen die er stiekem inslopen weten we dus aan diezelfde concurrentie-strijd.

Hij heeft al die tijd nooit een stap kreupel gezet. In draf was hij wel mank, maar dat was hij sinds het ongeluk door het verstijven van het kogelgewricht, dus dat was gewoon normaal…

Tot enkele weken geleden. Al een aantal dagen vonden we hem niet lekker in zijn vel zitten, maar er was niets te vinden op het eerste oog. Zijn kogel leek iets dikker te worden, maar hij liep nog steeds gewoon normaal. Maar toen haalden we hem op een dag stokkreupel uit zijn box met een dikke harde bult voor op zijn kogel. Enkele uren later bekeken we de foto op de kliniek en kregen we het slechte nieuws: hier hielp niets meer tegen, elk middel dat er bestond (incl. operaties en inspuiten) dat evt. iets kon verlichten was slechts tijdelijk en waarschijnlijk zeer kort werkend, puur uitstel van wat onvermijdelijk was.

Vanaf dat moment begonnen wij plannen te maken, bedenken wat er nog moest gebeuren voor we hem zouden laten gaan. Hallim knapte intussen weer wat op en ging weer beter lopen. Hij rende en steigerde en showde, deed alles wat hij vóór die enkele dagen op 3 benen lopen ook gedaan had. We lieten hem nog even genieten van de wei (wel met pijnstillers, want dat hij pijn had, dat kon niet anders gezien wat er op de foto te zien is). Twijfel bleef, doen we hier wel goed aan om hem nu al te laten gaan? Hij liep weer lekker en gedroeg zich lekker macho. We wilden zekerheid en lieten de dierenarts nog even aan huis komen om zijn been te verdoven.

Voor het verdoven moest hij even heen en weer door het gangpad. Hij keek wat boos, nukkig, maar liep wel vlot en voorwaarts. Toen werd het been verdoofd en mocht hij nog eens door het gangpad…

De stroom van emoties die ons overspoelde was overdonderend en gaf ons de absolute zekerheid dat hij echt pijn had en dat voor hem het eind echt in zicht was.
Hallim liep bulderend door het gangpad, opgepompt en blazend, slaand met zijn voorbenen naar iedere box waar een merrie in stond. Dít was onze Hallim, zo was hij toen wij hem nog maar net bij ons hadden! Hoe hadden we dat kunnen vergeten? Hoe hebben we deze verandering gemist? En dat terwijl we bij ieder ander paard van ons in 1 oogopslag zien of deze al dan niet iets mankeerd!
Het is er ingeslopen, het ging zo geleidelijk aan dat het bijna niet opviel, en met Kuray als concurrent erbij was het logisch om daar de schuld aan te geven…

Hoe zeggen ze dat? Zet een kikker in een pan met koud water en warm dat op tot het kookt, dan blijft hij zitten tot hij dood is, zet een kikker in een pan met kokend water en hij springt eruit…

De plannen werden gemaakt, de CEM-test geregeld en de afspraak met het sperma-win-station werd gemaakt.
En toen kwam de dag dat we Hallim wegbrachten naar het SWS, we brachten hem maandag en zouden hem vrijdag weer ophalen. Een dag later werden we gebeld: Hij doet het niet, hij wil het niet, hij is niet geïnteresseerd in de merrie’s….
Pijnstillers die gebruikt mogen worden in combi met diepvries springen werden gegeven en heel even zag het er beter uit: Hij reageerde weer wat meer macho op de merrie’s (ze liepen expres al met hem door het gangetje waar de merrie’s stonden ipv buitenom in de hoop hem “in the mood” te krijgen). Echter reageerde hij alleen “van voren” (brullen en macho gaan lopen, slaan met zijn “verkeerde” voorbeen om vervolgens op 3 benen verder te lopen)… uitschachten wilde hij niet meer, hij gaf duidelijk aan niet meer te willen dekken.

1 van de eigenschappen van hengsten is het hard zijn voor zichzelf
1 van de eigenschappen van Volbloed Arabieren is het hard zijn voor zichzelf

Deze eigenschap maal 2 en je weet pas hoeveel pijn een dier in werkelijkheid lijd wanneer deze pijn ondragelijk geworden is en het natuurlijke instinct wegdrukt.

Het niet eens meer willen uitschachten was de meest duidelijke manier van deze dappere en keiharde kerel om ons te vertellen dat het genoeg is geweest.

Slechts enkele weken waren nodig om een hengst die ogenschijnlijk niets mankeerde om te toveren in een hengst die niet meer wíl…
Afgelopen maandag hebben wij hem opgehaald bij het SWS, de mensen daar verwonderd achterlatend (ze waren erg verbaasd over zijn hardheid tegenover zichzelf).
Vandaag is hij vertroeteld en verwend, gewassen en gepoetst voor de laatste keer, en daarna bevrijd van zijn pijnlijke lichaam.

Dit afscheid kwam voor ons allen veels te snel, maar wij zijn dankbaar voor de korte tijd waarin wij hem hebben leren kennen, de tijd dat wij bij hem mochten zijn en van hem mochten leren. Wij zijn ook dankbaar dat hij besloten heeft ons te laten weten dat het genoeg is geweest, dat hij niet meer verder wilde en wij zijn dankbaar dat wij hem mochten en kónden verlossen van zijn last, dat wij hem mochten uitzwaaien terwijl hij pijnloos en vrolijk naar de eeuwig groene weide galoppeerde! Het was een eer hem gekend te hebben.

Vandaag hebben wij afscheid genomen van een prachtige Arabisch Volbloed paard, een stoere hengst en bovenal een onvergetelijke zeer gewaardeerde vriend, een steun en toeverlaat. Niet alleen voor ons persoonlijk maar ook voor Shamal Arabians als fokkerij heeft Hallim’s Shah JC veel betekent. Hij opende deuren en liet dromen uitkomen.

Hallim’s Shah is in vrede gegaan. Ons medeleven gaat ook uit naar zijn vorige eigenaresse, zij heeft hem van veulen af aan opgevoed en liefgehad tot zijn 10e levensjaar.

Hij is ontvangen in liefde en vandaag vertrokken in liefde.

Shamal Arabians
Ylona en Diana Hemrika