
3 jaar geleden.. Kreeg ik van mijn ouders het antwoord waar ik jaren op gewacht had; 'Je mag een eigen paard'.
Ik wist het toen gelijk, ik wilde een Fries. En niet zomaar een Fries paard.. Nee 1tje met een gouden karakter, mooi uiterlijk en engelengeduld. Na wat zoeken op Marktplaats klikte ik een advertentie aan. Daarin werd een Fries paard aangeboden, omschreven als mijn kernpunten.
Gelijk die dag nog gebeld en een afspraak gemaakt om haar te mogen bezoeken. Het was dan ook liefde op het eerste gezicht. Dit paard betrof boven mijn verwachten.

Diezelfde week kwam ze nog op stal. Alles was natuurlijk nieuw en spannend.
Na een tijdje kwam ze tot rust en kon ze het goed vinden met de andere paarden.
Ik heb 2.5 jaar van haar mogen genieten.. Tot haar maneneczeem weer parten speelde. Tot bloedens toe liep ze te schuren. Ik heb huilend naast haar gestaan omdat ik het zo met haar te doen had.
Tot ik de moeilijke beslissing heb genomen om haar te verkopen. Ze is toen naar mensen verkocht aan de zee. Na 3 weken kreeg ik een mailtje dat ze jeukvrij was. Na 4 maand kreeg ik te horen dat haar manen aan het groeien waren..
En dan weet je, ook al voel je diep van binnen het verdriet.. Dat je het beste voor haar hebt gekozen.
Tot die verschrikkelijke dag.. 10 oktober 2007.. Ik zat in de bios en kreeg een telefoontje.
'Sorry Layla heeft het niet gered.. Ze is dood Marjolein'.
Ik wist niet waar haar nieuwe eigenaresse het over had. Layla bleek koliek te hebben gehad en is toen met spoed geopereerd. Maar het mocht niet baten. Haar darm was verlamd en ze is gestorven in de armen van haar eigenaresse..
Ik heb mij leeggehuild. Kon niet meer. Ik was kapot van binnen.
Elke dag mis ik haar nog.. En heb ik spijt dat ik haar nooit meer heb opgezocht. Heb dat expres niet gedaan, zou het alleen nog maar moeilijker maken. Ik had er vrede mee dat ze weg was.. Uit het oog, maar nooit uit het hart, dat wel.
Everyday I miss you more..
Rust zacht mijn meisje.
http://nl.youtube.com/watch?v=zV8L0NET-Ms