Geplaatst Op donderdag 22 juni kreeg ik op mijn werk een telefoontje van de staleigenaar dat hij slecht nieuws had. Mijn hart zat al gelijk in me keel, want hij belt nooit, dus ik vroeg wat er was.
Jaaa, er is wat met die "bruine"... Al half in paniek vroeg ik om welk "bruine" het ging (ik heb/had namelijk een bruine pony en een haffie). Jaaa, die met die witte manen, die ligt dood in de bak...
Toen storte mijn wereld in! Hoe kon dat nou???? Hij is pas 11, ik was de avond daarvoor nog geweest en we hebben nog om m gelachen omdat hij me omver duwde toen ik zn hoeven stond in te smeren.
Ik stond te shaken en te gillen, ik heb wel 10 x gevraagd of hij het wel zeker wist dat hij niet gewoon lag te slapen of zo, maar het was echt waar. Ik ben toen samen met me collega met de auto er heen gereden. Ondertussen me beste vriendin en me vriend gebeld.
Toen ik aan kwam durfde ik bijna niet te gaan kijken. Toen zag ik m. ik ben over het hek gesprongen, naar hem toe gerend en bij hem gaan liggen, hij was nog warm, hij was nog mijn "Mats". Ik heb nog geprobeerd hem "wakker" te schudden (ik was natuurlijk helemaal in shock), maar dat hielp natuurlijk niet. 5 uur lang heb ik bij m gezeten samen met mn beste vriendin, me vriend en een andere vriendin, totdat hij helemaal koud was geworden en "Mats" niet meer was. In die tijd hebben we het over alle rare streken van hem gehad, het was gelukkig ook mooi weer en gek genoeg wel heel vredig.
Ook al was het veel te vroeg, als het dan had moeten gebeuren was het zo het beste. (denk ik) Hij lag er gewoon bij alsof hij was gaan liggen en was omgevallen. Hij was niet bezweet of zag er niet "raar" uit, dus volgens de DA was het een hartstilstand. Hij lag in de bak, bij het hek, dus voor het ophalen hoefde ze m niet te verslepen. Daar was ik wel heel erg blij om.
Toen moesten we het nog aan onze verzorg meiden vertellen, want die zaten gewoon op school. We hadden hun ouders al gebeld dat ze ze eerst even naar huis lieten komen voordat ze naar de paarden gingen.
Eigenwijs zoals ze altijd zijn, stonden ze dus opeens bij de stal en wisten nog van niks. De schok was voor hun natuurlijk ook heel groot! Gelukkig hebben ze nog wel afscheid van hem kunnen nemen.
We hebben uiteindelijk een deken over hem heen gelegd, voor de laatste keer gedag gezegd en toen weg gegaan. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld, ik had m al tien jaar en hij was (is) me meer waard dan de meeste mensen voor mij zijn.
Ik heb er lang overna gedacht of ik dit stuk zou plaatsen. Ik heb nu ff een soort van "terugvaldip" of zo en ik hoop dat hiermee een beetje van me af te schrijven.
Gelukig heb ik Pablo nog om bij uit te huilen. Dan blijf je tenminste niet zo alleen achter, dat scheelt denk wel.
Lieve Mats, ik mis je karakter. Bedankt voor 10 onvergetelijke jaren. XXX
nog sterkte met de verwerking, ik heb mijn verzorgpaard dit jaar in oktober verloren en als ik een foto zie dan schieten de tranen me in mijn ogen, ik ben mijn grote knuffelbeer kwijt 
