Geplaatst Mijn merrie, Amora, had ik alweer 10 jaar in mijn bezit. Een bijzondere verschijning met al haar wit. Samen volwassen geworden, zij was 7 toen ik haar kreeg en ik 16 jaar.
Amora was een robuuste Gelderse met een fris maar zacht karakter. Onder het zadel was ze altijd goed wakker, maar in omgang echt een lieverd. Samen veel gedaan; vakanties, bosritjes, strandritjes en wedstrijden.
In 2021 besloten we dat we graag een nakomeling van haar wouden. Het idee hierachter was dat we dan altijd nog wat van Amora zouden hebben later, niet wetende dat later al zoveel eerder kwam… We maakten een mooie combinatie met de gelderse hengst Henkie en de dracht verliep vlekkeloos. Amora was echt heel blij met haar veulen. Het veulen had een lastige start met kliniek opnames, maar is nu gezond gelukkig.
In oktober 2022 is het veulen ‘op kamers’ gegaan in de opfok en begon ik het rijden weer op te pakken met Amora. Ze was zoals vanouds lekker fris onder het zadel en blij. Wat was ik blij dat beide paarden gezond en gelukkig waren.
Tot die ene dag, 17 november 2022. De avond ervoor had ik nog lekker gereden met Amora en was er niks aan de hand. Amora liet altijd super goed zien als ze niet fit was. De ochtend van 17 november lag ze in de box, eerst leek dat nog onschuldig. Later begon ze echt koliekverschijnselen te vertonen. De dierenarts kwam langs maar het leek op een darm verdraaiing. Dus we hebben haar direct opgeladen richting de kliniek.
Op de kliniek leek het inderdaad te gaan om een overmatige gasproductie. Amora was altijd al wat gevoelig voor koliek, met name in het voorjaar had ze vaak last van gas door de overgang van hooi naar gras.
De darm leek ook gedraaid. Ik kon kiezen voor een operatie, wat mijn hart natuurlijk het liefste wou. Maar rationeel gezien was de toekomst na de operatie voor Amora té onzeker. De kans op herhaling was super groot, de kwaliteit van leven was na de operatie minder en de kans op overleven na de operatie ook klein… Daarom heb ik uit liefde voor Amora, echt voor haar gekozen en hebben we haar heel rustig laten inslapen…. Na alles wat ze in haar leven voor mij heeft betekent, vond ik dat zij een waardig leven verdiende en dat konden wij haar niet meer bieden.
Het voelt als een abrupt einde aan een boek waar nog heel veel hoofdstukken in geschreven zouden moeten worden. Ik mis haar enorm, haar aanwezigheid maar ook gewoon wat voor een lief dier het was.
Bedankt voor alles Morietje…
