Bokt.nl

Citaat:

Vervolg 3

Hoe moeilijk kan het zijn om op een dag een paard te verliezen en een ander paard te krijgen... Mijn paardenmeisje had het enorm zwaar. Veel mensen snapte het niet, ze hoorde toch blij te zijn?! Maar ik snapte het helemaal. Geert was een vriend geworden in de korte tijd dat hij in ons leven was. Een lief paard, een wijs paard... Een bijzonder paard...Een paard bij wie ze helemaal opbloeide, en dat was wederzijds.
Haar paard, het paard van de advertentie die we niet konden kopen omdat we in de stad woonde, maar die op wonderlijke wijze toch op ons pad was gekomen. Het had zo moeten zijn....
En daar was op de dag dat hij weg ging het paard wat mijn paard was. Het paard wat niet te koop was, maar uiteindelijk naast Geert stond om hun laatste reis te maken...

... Al heeft het paard een krom been, dat maakt ons niet uit... Als het maar lief is!
Plichtsgetrouw ging ze elke dag naar Wikke, om te doen wat ze moest doen. Ze gaf haar eten, poetste haar, maakte haar stal schoon... Maar het heeft toch wel een tijdje geduurd voordat ze kon genieten van ons nieuwe paard. S'ochtends deed ik wat ik ook deed bij Geert. En o, wat was ze lief! Mijn paard... Wikke
Ze verdiende volgens mij, een eerlijke kans, want zij kon er niets aan doen dat ze naast Geert had gestaan om naar de slacht te gaan. Bij de handelaar stond ze op het land, waar ze eigenlijk alleen maar was om veulentjes te krijgen omdat haar bloedlijn zo goed was. Na twee gezonde veulens kon ze gaan... En het heeft zo moeten zijn dat ik, zonder het te weten, geroepen heb: al heeft een paard.... Want dat is haar redding geweest: ze kreeg een tweede kans! Wederom weg gekocht voor de dood..

Ze was lief en leergierig, maar ze had ook een sterke wil. Samen werkte ze aan hun geloof in elkaar, al zou Wikke nooit de status gaan halen die Geert in een korte tijd had gehaald. Geert was het paard wat je maar eens in je leven tegen komt: liefde op het eerste gezicht! En dat was wederzijds! Net als bij Geert bracht ze Wikke eigenhandig onder het zadel. En langzamer hand kreeg Wikke ook een plaatsje in haar hart. Mijn Wikke!

En toen...
Gingen wij verhuizen...
Van de stad naar het buitengebied, in een gedeelte van een boerderij, met een schuur en een stukje grond. Om verschillende redenen wilde we uit de stad weg. En hoe fijn zou het zijn om oa Wikke mee te mogen nemen... We wilde haar kopen, maar....... Wikke was wederom niet te koop.....

Wordt vervolgt.....

Citaat:

Vervolg 4....

" Wikke is niet te koop," zei de boer toen ik hem vertelde dat we vanuit de stad weg zouden gaan, om ons intrek te nemen in een gedeelte van een boerderij waar een schuur en een stukje grond bij hoorde. Ik had hem gevraagd of we Wikke mochten kopen, zodat ze met ons mee kon. Maar nee, er viel niet over te praten. Natuurlijk mochten we haar wel blijven huren, maar ja... Als je de mogelijkheid hebt om je eigen paard bij huis te hebben, dan ga je niet extra geld uitgeven om te huren...

Groot verdriet, want Wikke hoorde erbij! Wikke hoorde bij ons, bij haar maar zeker ook bij mij!
Het was de tijd dat mijn paardenmeisje op een school zat, die ons om toestemming vroeg om haar extra stage te laten lopen bij een boer, die buiten koeien en kalfjes ook een paar paarden bezat. En daar stond ze: in een donkere stal helemaal achterin... Een vos merrie met de naam Viola! ( volgens mij een van een tweeling) Viola was een paard wat de het vertrouwen in de mens verloren had, doordat ze bij een vorige eigenaar mishandeld was. De boer had eigenlijk geen tijd om haar de aandacht te geven die verdiende, en leek het school en de boer een goed idee om dat project aan het paardenmeisje te geven. Een uitdaging. Dus buiten de dagelijkse verzorging van Wikke, kwam er nu nog een paard in ons leven.
Viola knapte mondjes maat op. Bij de stage-boer werd er een andere, lichtere plaats voor haar gemaakt. En toen hij hoorde van ons dat Wikke niet te koop was heeft hij Viola aan ons verkocht voor een schappelijke prijs.

Tja, en dan onze Wikke....
"Geef me een goede reden, waarom Wikke bij jullie hoort," zei de boer toen hij hoorde dat we Viola gekocht hadden. Dat was natuurlijk niet zo moeilijk, en eigenlijk hadden we geen geld meer voor nog een paard. Maar Wikke los laten was moeilijk, dus antwoordde ik dat Wikke en Shanna elkaar nodig hadden om een andere reden dat iemand anders, een paard zou hebben. En dat wij rekening zouden houden met haar kromme been. ( Bij de boer zou of Wikke overblijven, vanwege haar been, of haar been zou kapot gereden worden, waardoor er geen Wikke meer zou zijn....).

Een paar dagen later kregen we het fijne bericht dat we haar konden kopen voor veel te veel geld. 2500 Euro voor een paard met een krom been is erg veel. Zelfs voor een fries.
Maar ja, emotionele waarde he, en los laten van... We hebben het gedaan. Onze Wikke gekocht, en meteen de oude kar van Geert er maar bij gedaan. Wikke en Geert... Symbolisch zou hij dmv de kar met ons mee verhuizen....
En zo hadden we opeens twee paarden....
En een pony, maar dat is weer een ander verhaal!

Wordt vervolgd....

Citaat:

Vervolg 5

Al heeft ze een krom been, het maakt ons niet uit. Als ze maar lief is! En lief was ze...
Hoera! We hoefde Wikke niet achter te laten. We mochten haar kopen, voor een natuurlijk veel's te hoog bedrag, maar ze was het ons waard! Het lieve paard met het kromme been. En omdat de kar van Geert er ook nog was hebben we die ook gekocht. Ondanks dat hij er slecht aan toe was, en wij de prijs er voor moesten betalen wat Geert en kar samen gekost hadden. Wikke zou beleerd worden voor de kar, en ik zou op men-les gaan, zodat we samen iets konden gaan ondernemen. Ik had er zin in.

Toen Wikke van ons werd, was er nog iets moois mogelijk. Een goede Fries kopen met rechte benen, was te kostbaar. Maar we konden haar natuurlijk ook laten dekken. Wetende dat Wikke haar kromme been niet over erfde, was dit de goedkoopste en leukste oplossing. Daar, waar zij beleerd werd voor de kar, stond hij: Otto, een prachtige friese hengst! Een all-in prijs werd gemaakt en de dekking lukte in een keer! Bijke werd in onze stal geboren en mijn paardenmeisje had vanaf dag 1 de klik met het veulentje, die ze bij Wikke minder had.

Een lang verhaal kort maken... Ondanks dat Wikke beleerd was voor de kar en ik menlessen heb gehad, zijn we nooit samen op pad geweest. Wikke's been werd steeds slechter, en na een bezoek aan de paardenkliniek werd ons duidelijk dat Wikke, ondanks haar jonge leeftijd, eigenlijk niets meer kon doen dan paard wezen zonder belasting. Ze was een goede leider van onze kudde, en een heerlijk paard om mee te knuffelen., maar daar hield het bij op. Wikke zou haar jonge oude dag voor de rest van haar leven bij ons door brengen, want weg doen; dat nooit!

"Wikke is aanhankelijk aan jou," werd er door een vriendin, die ons hielp met de verzorging van onze paarden, gezegd. Dacht dat dat nog wel mee viel, omdat ik eigenlijk niets met paarden kan. Maar zij zei dat het echt zo was en dat Wikke me echt in de gaten hield. Onvoorwaardelijke liefde.
Oke, we hebben paarden, waar ik niet zoveel mee kan. Maar ik geniet wel van ze. Hoe ze er uit zien, hoe ze ruiken, die prachtige mooie ogen, het kroelen van hun lippen... Hoe ze bezig kunnen zijn met het water in onze poel als die vol met water staat... (Wikke was gek op de poel....).
Ik kijk, en observeer. En soms zie je een verandering die je liever niet zien wilt....

Wordt vervolgt

Citaat:

Vervolg 6

We woonden aan de rand van de stad. Vlak bij een stadspark waar Shetlanders rond liepen. We huurde Wikke, en ons paardenmeisje had van haar geld een Shetlander gekocht die ze bij de andere shetlanders mocht zetten, tegen betaling en met zeggenschap dat wij ook de andere pony's in de gaten zouden houden, omdat de eigenaar ver buiten de stad woonde.

Onder de Shetlanders was een muitertje, zeg maar een zorgenpaardje, die wij Tibbe hadden genoemd. Tibbe was lief, Tibbe was klein, en ondanks onze zorgen overleed hij in ons bij zijn op een kerstavond. De eigenaar hadden we gebeld, maar hij kwam te laat.... Het was kerstavond, donker en laat. En tijdens het wachten op de eigenaar gebeurde er iets bijzonders....
Tibbe lag dood op onze deken en toen kwamen ze.; Alle paarden en pony's die daar op het land liepen! Ze kwamen bij Tibbe langs om afscheid van hem te nemen, ieder op zijn/haar eigen manier. Sommige liepen langs, anderen trapte zachtjes tegen hem aan om hem in beweging te brengen, weer anderen roken aan hem.. Het was stil buiten, en koud. Maar wij mochten getuige zijn van iets heel bijzonders. Iets wat we ons leven nooit meer zouden vergeten.

Die avond hebben we geleerd dat afscheid nemen ook bij dieren zo heel belangrijk is!

Wordt vervolgt....

Citaat:

Vervolg 7...

Nog maar twee dagen geleden, en het kan nooit meer ongedaan worden.

Nog maar 2 dagen geleden, en o.... wat mis ik haar.... Wat missen wij haar... missen zij haar... Hebben we de juiste beslissing genomen?

Eigenlijk weten we het antwoord wel, maar het blijft zo moeilijk. Zo definitief... Want stel je voor dat het net zo'n kwakkel winter wordt als vorig jaar. Of het jaar er voor... En stel dat het een droge herfst wordt. Dat het land droog blijft en dat de grond niet zuigt aan de hoeven die er over heen lopen..... Dan zou ze toch.....???!! We weten dat we er goed aan gedaan hebben, dat het anders alleen maar uitstellen van was. Maar toch... Het blijft zo moeilijk!

Geluk zit in kleine dingen...!
Kijken, genieten en observeren... S'ochtend's elke keer weer. 1,2,3 en 4. Genieten, elke dag weer van drie zwarte Friezen en een kleine Shet! Als je de honden uit laat, als je de post uit de brievenbus haalt, als je weg gaat. Je kan er niet omheen; je komt altijd langs ze heen. Het is zo'n mooi vertrouwd gezicht op ons kleine stukje grond, dat je bijna vergeet dat het niet altijd zo zou blijven. 1,2,3 en 4. 1,2,3 en 4, 1,2,3 en......

Iets zien wat je eigenlijk niet wilt zien: het achteruit gaan van jouw paard, is niet leuk. Van de voorkant weet je het. Ze is er zelfs voor naar de paardenkliniek geweest. Beter zou het nooit worden, slechter wel. Maar wanneer ook de achterhand niet meer is zoals het geweest is, begin je je zorgen te maken. Ik zag het als eerste... Het werd nog duidelijker toen de hoefsmid kwam en ze wat moeilijker te bekappen was, en later nog zichtbaarder toen ze niet meer met de andere paarden mee kon rennen als ze ons zagen en achter in het land stonden. Draven en galopperen, .... Dat ging niet mee, ze moest het dan bekopen...

Haar vorm werd anders, een platte kant en een bolle kant. Haar achterbeen stand begon te veranderen, beentjes dicht bij elkaar. Een lange stap, gevolgd door een korte. Ondanks dat ze nog vrolijk was, en goed at, was ze zeker 50 kilo lichter dan het jaar er voor....
Kijken en observeren.

"Mam," zei ze, "we moeten bedenken wat we met Wikke gaan doen." Ze had het natuurlijk ook allemaal gezien, en net als ik bang voor wat we uiteindelijk zouden gaan beslissen. De dierenarts wist waar we tegen aan hikte en sloot meteen uit dat het beter zou kunnen worden: slechter wel. Ze vond het moeilijk om te zeggen wat wijsheid was, want voor haar stond Wikke. Lief, vrolijk.... Mijn Wikke in al haar optimisme.
Beter gaat het niet worden, slechter wel....

Het is herfst en straks komt de winter... Stel je voor dat het dit jaar wel een natte herfst wordt, of een koude winter...
Beter gaat het niet worden, maar slechter wel.......

Wordt vervolgt ....

Citaat:

Vervolg 8

Het zal nooit beter worden, maar slechter wel.. En hoever wil je gaan....

Een paar jaar geleden was ze ook en poosje slecht. Een nat land en kou waren funest voor haar, maar we trokken haar die winters door, mede doordat ze zacht waren. We konden denken aan pijnbestrijding, maar dat is het uitstellen van iets wat je dan ook niet wilt...
Hoever wil je gaan om te behouden wat je niet wilt loslaten? Er was twijfel, heel veel twijfel. En nu ze er niet meer is is er weer die twijfel: hebben we er goed aan gedaan om haar nu al te laten gaan... Ik denk dat het door het weer komt. Nog geen zuigend land....

Nog geen definitieve beslissing genomen, hebben we een bevriende paardenfluisteraar gevraagd om langs te komen. Het was een zwaar en emotioneel bezoek. Wikke vertrouwde blindelings op onze beslissing, wetende dat we het goede met haar voor hadden. Ik had haar zo graag nog bij ons willen houden, maar opeens was daar die rust. Die hele aparte serene rust. De twijfel was weg, en het was goed zo.... Geen trouwgetrek om een paar maandjes meer. Nu het weer nog mooi was zou het allemaal mooi verlopen. Niet uitglijden in de modder, maar rustig gaan.....

Wat dinsdags in touw gezet werd, zou donderdags gebeuren. Dinsdag de dierenarts, woensdag ons afscheid en de paardenfluisteraar, en dan die donderdag ochtend .....
Sommige mensen zouden het een kul vinden, een paardenfluisteraar. Maar het gaf ons juist de rust die we zochten. Antwoorden op onze vragen.. De dierenarts en zij zeiden beide het zelfde.. Ze had nog eventjes mee gekund, want ze had geen extreme pijn. Beter zou het niet gaan, maar slechter wel.... Wikke. Wikke was een sterk paard en liet altijd slecht zien wanneer het minder met haar ging. Pijnmedicatie zou het uitstellen zijn van iets wat we eigenlijk dan ook niet wilde. En met het koude seizoen voor de deur, misschien toch het goede moment.... Nu .....

"Jullie moeten met de paarden praten! En uitleggen wat er gebeuren gaat. ...."
Zo dubbel, de woensdag.
Mijn paardenmeisje komt met haar paardenmeisje afscheid nemen van het paard wat al twee keer weg gekocht was voor de dood. Dit keer zou niemand haar kunnen redden tenzij ik mij zou bedenken....

Wordt vervolgt...

Citaat:

Vervolg 9

Donderdag 13 Oktober, 2016
Kwart over 9 komt ze aan, onze dierenarts.
We proberen ons groot te houden, maar het hoeft niet.
"....Wat jullie ook beslissen, ze vind het goed. Ze vertrouwd op jullie, want jullie zijn altijd goed voor haar geweest...."

"Weet je het helemaal zeker?," vraagt ze aan mij. Wat ik ook beslis, het blijft een moeilijk iets: iemand het leven ontnemen die daar niet zelf over mee kan beslissen, is niet niets... In mijn achterhoofd hoor je steeds: Beter kan het niet worden, slechter wel... Ze vertrouwd jullie..... Het koude seizoen komt er aan... Als leven lijden wordt, en hoever wil je gaan."
"Liever een dag te vroeg, dan een dag te laat," zei mijn paardenmeisje steeds. En nu konden we het laten gebeuren in alle rust, op de manier die wij voor ogen hadden en zonder paniek. We hadden alles goed door gesproken: de plek waar het gebeuren moest, wat we met de andere paarden zouden doen, welke medicatie er gebruikt zou worden....

Het paardenmeisje begon met het vlechten van de staart.. Normaal iets waar geen emotie bij komt kijken, maar nu wist je dat dit, samen met wat stukjes gevlochten manen, het het enigste tastbare was wat overbleef van mijn paard. De andere paarden werden op het landje naast Wikke gezet, zodat ze alles konden zien. Iedereen voelde dat er iets te gebeuren stond. Rustig zijn we bij de andere paarden weg gelopen, nadat ze afscheid van elkaar genomen hadden. Ik kan mij niet herinneren dat Bijke gehinnikt heeft. Denk het niet, want anders had Wikke geantwoord en dat zou ik zeker onthouden hebben....

Twee Friesche paarden en een kleine Shetlander staan stil vanachter hun draadje te kijken hoe wij naar het plekje lopen, waar Wikke haar laatste adem zou uit blazen. We zijn allemaal verbazend rustig, zowel wij als Wikke, als de de andere 3. Shanna had van te voren gevraagd wat we konden verwachten, van hoe Wikke zou kunnen reageren op de dingen die komen zouden. We gingen uit van het slechtste scenario, maar niets van dit al. Eerst werd Wikke verdooft, zodat ze rustig zou zijn en blijven.

.....Blijf tegen haar praten.....
We prezen haar dat ze het zo goed deed, dat ze zo lief was en altijd was geweest. We bedankte haar dat ze zo bijzonder was en ons zo vertrouwde dat we haar mochten begeleiden op haar laatste reis. Met een kus op haar neus vertelde ik dat het goed was zo, dat haar taak er op zat en dat ze rustig mocht gaan naar waar alles weer goed zou zijn.... Shanna had aangegeven dat Wikke extra medicatie nodig had omdat dat de lering was die we hadden mee gekregen uit de kliniek toen we haar dikke been hadden laten leegtrekken... (Een sterk paard die niet onder zeil was te krijgen) en dat was maar goed ook.
Wikke reageerde goed op het eerste medicijn, ze werd super rustig. Op het infuus reageerde ze wat langzamer... Ze begon zwaar te ademen.. Ze wilde wel gaan liggen, maar haar kromme been belette haar zo, dat het wat moeite koste en ook nu kon je zien dat de achterhand niet echt mee werkte. Na drie pogingen, gesteund door onze zachte aanmoedigen lukte het dan toch. We streelden, we sniften..

... Als het lichtje in haar ogen uitgaat, dan is ze er niet meer!....
Wikke lag op de grond, met ons aan haar zijde. Het was rustig. Wikke was rustig en wij waren rustig. Het zware ademen werd zachter. We aaiden, we praatte zachtjes tegen haar. Ik keek naar haar oog, en zag hoe langzaam haar lichtje uitging.....

Wordt vervolgt....

Citaat:

Vervolg 10.

Donderdag 13 oktober 2016. Een dag die wij niet zo gauw meer zouden vergeten. Het was een beetje grauw buiten, er stond een kil windje. Maar het voornaamste is dat het droog was.
Om 9.42 uur stond Wikke op de plaats van haar laatste reis, en om 9.55 uur ging haar lichtje uit.

Bij het muitertje Tibbe waren we getuige geweest van het feit dat paarden wel afscheid nemen van een overleden soortgenoot uit hun kudde. Daarom heeft Shanna, meteen na het overlijden van Wikke, het lijntje wat Wikke van de andere scheidde open gedaan. En dan ben je wederom getuige van een bijzondere gebeurtenis. Sedderick kende de dood, hij had op het land bij Tibbe gestaan. Van Meine weten we het niet en van Bijke wisten we dat dit de eerste keer was...

Wikke en Bijke, moeder en dochter...
Waar de anderen na een kort tijdje weg liepen van Wikke, bleef Bijke staan. Zeker 2 uur heeft ze bij Wikke gewaakt, en geen ander paard mocht er bij in de buurt komen. Daarna is ze even weg gelopen, om vervolgens steeds weer terug te komen. De hele dag is Wikke eigenlijk niet alleen geweest. Regelmatig zijn we langs gegaan om te kijken hoe het met iedereen ging, maar ook om nog eventjes bij Wikke te zijn, nu het nog kon.

Vrijdag 14 oktober 2016. Het is een prachtige herfstdag, waar zelfs het zonnetje zich laat zien. Tussen 06.00 uur en 16.00 uur kon Wikke opgehaald worden door Rendac. Het werd zo rond de klok van 2. Om 14.19 reed de wagen bij ons voor op de weg...

Ik had er graag bij geweest om te zien hoe Wikke opgehaald werd, maar mijn man vond dat geen goed idee. Hij zei dat je dat niet wilde zien: zien hoe jouw paard opgetakeld werd. Stel je voor dat het fout zou gaan... Dus tegen mijn zin in ben ik naar binnen gegaan. Mijn man is duidelijk geen paarden man. Hij begreep niet dat ik er voor de andere paarden ook wilde zijn. Want zij hebben alles wel gezien. " Ik moet naar buiten," zei ik tegen hem, ik hoor Bijke hinniken. Maar hij dacht dat het in mijn verbeelding zo was. Totdat hij zelf naar buiten ging... Bijke was duidelijk van slag, en heeft de hele middag gehinnikt .... Maar nooit kwam er antwoord terug...

... Blijf tegen ze praten...,
Ik ben naar ze toe gegaan. Meine, Sedderick en Bijke stonden voor bij het hek. Ik heb met ze gepraat, dingen uitgelegd, ik heb gezongen en gehuild.. Maar vooral tegen Bijke. Ik heb gezegd dat ze juist blij mocht zijn dat ze zeker 8 jaar haar moeder in de buurt gehad had; dat zij nu de baas was over onze kudde. Dat ze sterk moesten zijn voor elkaar. Zeker een half uur ben ik zo bezig geweest. Er zullen mensen zijn die mij voor gek verklaren.. Zo iets doe je toch niet? Maar geloof me of niet; Vanaf het moment dat ik naar binnen ben gegaan heeft ze niet meer gehinnikt voor het hek, en werd ze rustig!

Met het overlijden van Wikke, is er ook een hoofdstuk uit ons leven afgesloten. Wat met Geert begon, is afgemaakt door Wikke. Het jonge paardenmeisje, wat het zo moeilijk had, vond liefde en begrip bij de paarden. Bij ons hoef je geen perfect paard te zijn, als je maar betrouwbaar en lief bent. En bij mijn paarden hoef je geen perfect mens te zijn. Wederzijds vertrouwen en liefde doet een boel goed. En juist door hun liefde en geduld kreeg het paardenmeisje weer het vertrouwen en plezier in het leven terug.
Mijn paardenmeisje is nu een prachtige zelfbewuste jonge vrouw geworden! Ze heeft nu zelf een klein paardenmeisje naast haar staan. Voor het geen, waar de paarden voor ons in ons leven kwamen, zijn ze niet meer nodig! Maar de liefde voor de paarden is gebleven.

Vlak voordat Wikke's lichtje uitging heb ik haar beloofd dat we goed voor haar kind en kudde zouden zorgen. Dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, en dat we het fijn zouden vinden als ze Geert op zou zoeken en over ons zou vertellen. Over hoe zijn paardenmeisje goed terecht gekomen is...

Vandaag, zondag 16 oktober 2016.
De zon schijnt en zonder jas zijn we met de paarden bezig. Even is bij mij de twijfel terug: heb ik er goed aan gedaan om haar nu al te laten gaan.. Maar beter te vroeg dan te laat, en als leven lijden wordt. Beter zou het nooit worden, slechter wel. De natte en koude periode staat voor de deur, en dit keer zou ze er niet doorheen komen. Ook niet met pijnstillers, want ook de achterhand ging snel achteruit... Niet twijfelen, je hebt het goed gedaan..

Hierbij wil ik iedereen die op wat voor manier dan ook, met Wikke begaan was, bedanken voor al jullie medeleven. Mede door jullie lieve berichtjes weet ik dat de twijfel niet nodig is, dat we het goed gedaan hebben, dat we er niet alleen in staan.

Extra dank aan vooral Shanna, Carlijn en Liesbeth is op zijn plaats. Ik wil jullie bedanken voor jullie hulp en steun in de laatste dagen van Wikke's leven! Zonder jullie was het nooit zo'n waardig en mooi einde geworden. (Als je tenminste zo kan spreken over het beëindigen van een leven..)

Lieve Wikke, fantastisch geweldig mooi paard...
Ik mis je! Voor jou hoop ik dat we nu een strenge winter krijgen, wat regen en kou kunnen je nu niet meer deren!