Geplaatst Ze zeggen dat de tijd je wonden heelt,
Maar ik voel elke dag dezelfde pijn.
Waarom werd je bij me weggehaald?
Waarom mocht je niet gewoon dicht bij me zijn?
Nog steeds dezelfde leegte in mijn hart,
Nog steeds dezelfde handen op mijn keel.
Boos op de God die jou niet wilde helpen,
Boos op een wereld die niet stoppen wil. -Marco Borsato - Verlies -
Op 19 februari 2016 is Tess mijn verzorg/bijrijdpaardje ingeslapen...ben in de tussentijd vaak aan een topic hier in IM begonnen maar het nooit kunnen afmaken, deed nog teveel pijn en ook nu staan de tranen weer in mijn ogen
, maar nu het bijna 3 mei is vind ik het tijd worden om deze post toch te plaatsen. Morgen zou ik der twee jaar verzorgen, twee jaar alweer...en twee jaar pas, we hadden nog zoveel plannen, zoveel dingen die we wilden doen.Vanaf het einde van het weide seizoen in 2015 liep je te kwakkelen met je eerst je schouder en later je achterbeen. Fysio is er veel bij geweest, hoefzweren zijn uit je hoeven gehaald, soda badjes en veel stappen aan de hand.
8 februari 2016 is de fysio voor de laatste keer geweest, we zouden nog 3 dagen stappen en dan weer rustig gaan opbouwen onder het zadel. We waren goed bezig met stappen, en je leek nergens meer last van te hebben. Je was levendig, je ogen stonden helder. Je was alert als altijd. Prima toch?
Toen je eigenaar erop ging 12 februari hadden we eigenlijk allemaal het idee dat je niet kreupel zou lopen, echter liep je kreupel
Fysio kon niks vinden de 8ste, dus op naar de kliniek om een scan te laten maken en foto's. Misschien had je ergens last van wat gewoon verholpen kon worden. Niemand ging met een echt slecht gevoel erheen, ik was een dagje vrij en had net lekker uitgeslapen die dag...15 februari. Ik wilde net je eigenaar appen op het moment dat mijn telefoon ging, eigenlijk wist ik het toen al...ze zou niet bellen als het nieuws goed zou zijn. 'Hee met .. Ik heb heel slecht nieuws'. Op dat moment ging een peesblessure door mijn hoofd, 6 maanden stil staan, naja dat is te overzien. Voor haar doe ik alles, mijn beste vriendinnetje. 'Ze heeft boswoekeringen in der knie, en het is zo slecht dat er niks meer aan te doen is, we laten haar dus hier en vrijdag wordt ze ingeslapen' bam....het gevoel dat je hart letterlijk uit elkaar scheurt. Ik brak...en nadat ik had verteld dat ik er dan graag donderdag heen zou willen om afscheid te nemen hingen we op. Ik weet niet wat voor een geluiden ik allemaal maakte maar ademhalen zat er niet echt bij...half hyperventilerend mijn vriendinnetje Denise (__denise hier op Bokt) geappt 'Ze komt niet meer terug', ook die was verbaasd, verdrietig, 'hoezo ze komt niet meer terug?' waarop ik reageerde 'ze wordt ingeslapen'...De enige manier waarop ik het kon vertellen was over de app. Ik kon het niet uitspreken. Het kon toch niet waar zijn? Mijn lieve vriendinnetje, komt niet meer naar huis?!
Ik heb geschreeuwd tot ik geen stem meer had,
Mezelf gepijnigd tot ik niets meer voelde.
De cirkel keer op keer weer rondgegaan,
Totdat ik zelf niet eens meer wist waar ik op doelde.
Ik heb gepiekerd tot het ochtend was,
Alle beslissingen die ik ooit nam,
Alle vragen die ik had gesteld,
Gewacht op antwoord,
Dat van niemand kwam…
De dagen erna...schuld...had ik nou maar niet met der gesprongen; misschien waren die buitenritjes toch niet zo goed; en waarom wilde ik nou per se echt trainen? I have these memories and they keep rolling around in my head. Het maakte niet uit wat mensen zeiden, ik hoorde het niet. Iedereen wenste me sterkte en ik reageerde er amper op...waarom? Simpel ik kon het (nog) niet aan.
Soms is er zoveel wat we voelen, maar zo weinig wat we kunnen zeggen
Tuurlijk wist ik dat het, het beste was maar ik kon het nog niet bevatten...
Die donderdag 18 februari ging ik naar Bokhorst om afscheid te nemen...Mijn moeder heeft wat foto's gemaakt zonder dat ik het doorhad van ons laatste gesprek samen...
En kwam het daar over alsof ze pijn had? Nee nog steeds niet... Ze hield zich denk ik groot want ik kan me niet voorstellen hoeveel pijn dat eigenlijk gedaan moet hebben, je knie kapot...
19 februari is ze in de ochtend ingeslapen, ik was er niet bij. En of ik daar spijt van heb? Ja...ze was alleen, en dit is waarschijnlijk te menselijk gedacht maar ik vind het erbij horen het echt afscheid nemen. Die avond heb ik een filmpje gepost op youtube, van onze momenten samen...Niet alles paste erin....
Mijn lieve koningin (want dat was ze, en dat wist ze) ik mis je nog steeds...elke keer weer....
En niemand…
vertelt je hoe je verder moet.
Als alles wat je lief is,
Ineens voor altijd weg is.
Eén moment is alles goed.
En dan vertelt een stem je,
Dat het ophoudt.
https://www.youtube.com/watch?v=GHluNk1 ... esMichiels
