Geplaatst Als eerbetoon aan mijn grootste trots maak ik dit topic..
Caitou was mijn once in a lifetime paard, mijn topper, mijn groot uitgevallen droompaard,
mijn clown, mijn toeter, mijn meisje, mijn trots, mijn alles..
Na veel pech in de paarden kwam jij vorig jaar weer op mijn pad. Het was alsof het zo bestemd was..
Ik was weer rustig opzoek naar een paard en bij toeval kreeg ik een berichtje van je geweldige baasje.
Ze moest helaas de keuze maken om je te verkopen, of ik niet nog een geschikt plekje wist..
Caitou was je naam maar dit was al gauw veranderd in de bijnaam Toet.
Al 5 jaar kende ik je, alle dagen dat ik vrij was kwam ik over de vloer bij de boerderij
waar je stond samen met je moeder en je ponyvriendin die ik verzorgde.
Je hele geschiedenis kende ik en ik had ook al vele dingen met je meegemaakt..
En nu kreeg ik de kans om je te over te nemen, je was alles wat ik zocht. Het enige nadeel
was dat je nogal groot was. Ik ben maar een ukje met nog geen 1.60 en jij was rond de 1.70.
Je was dan misschien groot je was ook lief, eerlijk en je had een karakter van goud.
Misschien was je daarom ook wel zo groot, zo'n paard van goud heeft een hart van
goud en dat wordt groot verpakt zodat er zoveel mogelijk is om lief te hebben..
Een jaar had ik je niet gezien maar toen ik je weer zag en een ritje op je rug maakte wist ik zeker.
De knoop werd doorgehakt, mijn groot uitgevallen droompaard werd van mij.
Nooit heb ik spijt gehad van deze keus. Het ging niet altijd even makkelijk maar opgeven
stond niet in ons woordenboek. Ik kon met je lezen en schrijven en ik vertrouwde je blind.
In een korte periode beleefde we geweldige dingen, we maakten buitenritten waar we vol op
van genoten, we volgden lessen waar we veel van leerden, we sprongen hindernissen om
onze grenzen te verleggen en het belangrijkste was dat we vol op genoten van elkaar.
Elke dag als ik je zag kon ik niet geloven dat je mijn trots was, je was prachtig met je gouden
gloed en je eigenwijze koppie. Humor had je zeker je was altijd in voor een grapje, wat heb ik
vaak gelachen om je lompheid en eigenwijsheid. Wanneer ik me wat down voelde beurde jij me op,
als ik niet oplette zorgde je er wel voor dat ik oplette en als je gekriebeld wou worden dan liet je dit maar al te graag weten.
Ik genoot alle dagen vol op van je. Ik had vele dromen die ik graag waar wou maken met
jou dus er werden al gauw vele plannen gemaakt en de agenda werd vol gepland.
Maar toen sloeg het noodlot toe..
Je liep niet helemaal lekker, ik kon mijn vinger er niet precies op leggen maar voor ik het wist
zaten we in de medische molen. Op het begin leek het allemaal mee te vallen en was er een
grote kans op herstel. Ik geloofde er helemaal in, je was tenslotte nog zo jong en we hadden
zoveel plannen dus het moest gewoon goed komen. Dit zou gewoon een zware tegenslag zijn
maar daar krabbelde we wel boven op. Helaas is het altijd bij het krabbelen gebleven en zijn
we er nooit boven op gekomen..Op het begin had ze nog goede en slechte dagen en was er
nog hoop.. Ze was sterk en ze wou er voor gaan net als ik.. Maar al gauw zag ik haar veranderen,
de twinkeling in haar ogen verdween langzaam, haar lichaam wou steeds minder je zag haar verslechteren met de dag..
Ze had een aandoening aan haar beide voorbenen en dit werd alleen maar erger..
Een pijnvrij en paardwaardig leven was niet meer mogelijk voor haar..
Mijn meisje mijn trots mijn alles, het was genoeg zo je was op..
Ik heb de moeilijkste beslissing ooit moeten maken maar voor Toet was het beter.
Ik ben bij je gebleven tot einde zoals ik had beloofd.. Ik had alleen nooit gedacht dat het
einde zo snel zou komen. Je was verdikkeme nog maar net 8 jaar en je zou net zo’n oude
oma als je moeder worden .. Zes jaar heb ik je mogen kennen en nog geen jaar was
je bij mij.. We hadden het heel anders gepland maar het mocht niet zo zijn …
29 April stond de wereld even stil, je keek nog mij 1 keer aan met je trouwe blik,
nog 1 keer je warme adem in mijn gezicht en na een laatste zucht was je al weg..
Je bent vredig heen gegaan terwijl ik je nog een laatste kus op je zachte neus gaf..
Het is beter zo, geen pijn en ellende meer.
Je mag nu eindeloos pijnvrij galopperen over de eeuwige groene weides.
Vergeten zal ik je nooit, ik heb prachtige herinneringen maar wat had ik je nog graag
hier gehad om nog meer herinneringen te maken..
Ik mis je toet, mijn once in a life time paard.
Untill we meet again..
