Geplaatst Op 25 maart nam ik afscheid van mijn allerliefste Otje. Het paard dat ik vanaf veulen af aan ken en die ik als kleine, iele 2-jarige van de buren heb gekocht. Wat is dit paard een onderdeel van mijn leven geworden, wat hebben we ontiegelijk veel meegemaakt, wat heb ik me een zorgen gemaakt om haar, wat heb ik van haar genoten, wat hield ik bizar veel van haar. Ze heeft bijna 19 jaar mogen worden. Het afscheid viel zwaar, enorm zwaar, maar het is goed zo. Ook al voelt het nog steeds alsof er een belangrijk deel van mij ontbreekt.
Na alle ziektes, blessures, zadelellende en ongemakken die we hebben meegemaakt, heb ik Otje uiteindelijk moeten laten gaan vanwege haar ademhaling. Heel haar leven is die nooit normaal geweest. Er was altijd knor, gesnurk, schuim en een hoop lawaai. Geen enkele DA wist wat het was. Op het moment dat ze lást kreeg van haar ademhaling wist ik dat ik niet langer mocht wachten...
Het is bijna niet te geloven dat dit filmpje: nog geen jaar geleden gemaakt is. Op 45 seconden zie je dat we kijken naar een boom op het veld waar ze nu begraven ligt.
En dan nu de foto's. Gosh... Ik heb er duizenden. Ga daar maar eens uit kiezen.
Zo begon het allemaal, mijn kleine 2-jarige voor het eerst aan huis. Op de foto neuzend met haar mama Joy.
Wat hebben we niet allemaal beleefd in de afgelopen jaren. Van wedstrijden, tot aan een westernles, dressuur, springen, vakantie op Texel, verhuizingen en veel, heel veel bosritten. Van dat laatste genoten we echt het meeste. En hier zijn dan ook echt de mooiste foto's gemaakt. Naast de 3 miljoen selfies vanaf Otjes rug natuurlijk.
Otje had een enorme gebruiksaanwijzing. Gelukkig kende ik die inmiddels uit m'n hoofd. Zo konden we altijd maar 1 route (dezelfde) nemen naar het bos. Besloot ik op een dag een andere kant op te gaan, dan was het mis. Een beetje autistisch was ze wel. Ongeduldig ook. Stilstaan voor een fotoshoot in het bos was er dan ook echt niet bij. Aan vrijheidsdressuur deed ik niet. Otje wel. Die hield enorm van steigeren om aan te geven als het (volgens haar) te lang duurde. Heel gecontroleerd, maar wel steeds hoger als ze niet door mocht lopen
Door de jaren heen zijn er een paar foto's gemaakt die onze band weerspiegelen:
In de loop der jaren heeft Otje een aantal Grote Liefdes gekend, waaronder 'opa':
Toen ik eind 2011 een veulentje kocht met het oog op de toekomst vond ze dat nog niet zo bijster interessant. Het viel dan ook niet mee om een leuke foto te maken waar we alle3 opstonden. Dat ging iets beter in het jaar dat Floor 2 werd. Otje begon nieuwsgierig te worden:
Er is een periode geweest dat Otje Floor maar reuze irritant vond. Dat sloeg om als een blad aan de boom toen we in december 2014 verhuisden van stal. Floor was inmiddels ook volwassen en ging de opfok uit. Vanaf het eerste moment waren ze onafscheidelijk. Letterlijk. Floor alleen achterlaten was nog enigszins mogelijk. Otje alleen achterlaten ábsoluut niet. Als ik Floor longeerde, had ik Otje ook gelijk beweging gegeven:
Otje was stápelgek op Floor, mijn hart brak toen ze voor het eerst bij elkaar stonden en ik Otje voor het eerst sinds jaren weer eens zag kriebelen met een paard:
En dan komt er dus na al die jaren het moment waarop je merkt dat ademhalen steeds moeilijker wordt. Binnen een jaar tijd hadden we zoveel concessies gedaan met rijden. Ik paste me aan, aan wat er mogelijk was. We reden niet meer in de bak, niet meer met bit, namen -letterlijk- steeds meer gas terug in het bos... en toch was dat niet genoeg.
Halverwege maart waren er een paar warme dagen. Ik zag dat ze steeds meer met haar hele lijf aan het ademen was. Ze at als een slootgraver, maar begon af te vallen.
Ik schreef het volgende op Facebook: "...Vandaag is de dag dat ik afscheid moest nemen van mijn allerliefste Otje. Een hartverscheurende beslissing waarvan ik wilde dat ik 'm nooit zou moeten nemen. Wanneer besluit je dat het genoeg is? Dat je moet kiezen voor haar welzijn, terwijl je hart breekt van verdriet? Als je weet dat het betekent dat je na 17 jaar samen geen nieuwe herinneringen meer zult maken? Dat kan alleen als het echt niet anders kan.
Dat moment was aangebroken toen ik zag hoe graag ze wilde rennen, maar werd tegengehouden door haar ademhaling. Gebrek aan zuurstof gaat niet samen met de trotse volbloed die ze was...."
Vanaf het moment dat ik de beslissing genomen had, sloeg de werkelijkheid in als een bom. Ik heb altijd gezegd dat ik haar thuis laat inslapen. En daarna de Rendac zou bellen. Voor mijn gevoel was het dan al niet meer mijn Otje. Nou.... Daar ben ik heel vlot op terug gekomen toen het moment daar was. Het voelde absoluut niet goed om op die manier afscheid te nemen.
Dus toen begon de ellende van het plannen. Je organiseert de dag waarop jij beslist over leven en dood van jouw dierbaarste bezit. Onwerkelijk. De DA werd gebeld, het crematorium, vriendin, vriend, staleigenaars.
Het afscheid was mooi. Volgens het boekje zei de DA. Op het moment dat Otje de laatste injectie kreeg, begon Floortje hartverscheurend te hinniken. Het ging door merg en been. Ze wist het. Terwijl Otje met haar hoofd in mijn handen lag, ademde ze nog 1 keer en het was klaar. Ik zag het aan haar ogen. Floor heeft uitgebreid afscheid genomen. Het was mooi en heel verdrietig tegelijk. Ook het ophalen door het crematorium ging super netjes. Ik had nooit gedacht dat ik erbij zou blijven, maar echt, ik zou het nooit meer anders doen.
Ik heb ontelbare foto's van haar afscheidsshoots. Ze zijn niet echt mooi (behalve de eerste foto uit het topic) en onbewerkt (kon ik me niet toe zetten). Dit is een van de laatste foto's die gemaakt is:
Een paar weken geleden hebben we de as van Otje begraven bij ons overleden hondje Milka, zo zijn ze toch weer samen.
De as zat in een hele mooie ton. De foto zet ik in een linkje (niet schokkend overigens): http://i812.photobucket.com/albums/zz44/Olympia96/IMG_0793_zpskzgcuwx4.jpg
In haar grafje heb ik 1 van haar 2 laatste hoefijzers gelegd, een zakje Fishermen's Friend (daar was ze verslaafd aan) en een veer die ik vond op de plek waar we haar doos neerzetten. Nu ben ik echt niet heel erg spiritueel ingesteld, maar een vriendin van mij wel. Zij zei ooit dat je veren die op je pad komen altijd moet oprapen. Zo gezegd zo gedaan.
En toen thuis nog maar eens gezocht naar de betekenis. Het was een veer van een buizerd. Die staat voor Dood en Wederopstanding en een nieuwe visie ontwikkelen. Heel bijzonder.
Dit is hoe we Otje begraven hebben. Ik vind de foto niet schokkend, maar zet 'm toch in een linkje: http://i812.photobucket.com/albums/zz44/Olympia96/IMG_0799_zpsml4j6wv6.jpg
Het voelt raar. De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Ik heb nu nog maar 1 paard. En het is stil op stal. Ik mis haar hese hinnik, haar gesnurk en geknor. Ondertussen is daar mijn jonge paard die natuurlijk al lang klaar was om aan het werk te gaan. Om mijn gedachten af te leiden is dat dan ook precies wat we zijn gaan doen. Het is echt waar: life goes on, maar makkelijk is het niet.
Tot slot, want hoe eindig je zo'n IM post eigenlijk? De allermooiste herinnering die mijn ex in 2011 maakte van mij en Otje.
Love is like the wind, you can't see it but you can feel it.
*Excuus voor het ellenlange verhaal. Kort en krachtig kreeg ik niet voor elkaar
* 
Nu kan ik weer... 
