Geplaatst 
Gisterenavond rond 8 uur werd ik gebeld, ik lag ziek op bed, wilde rond 6 uur nog even slapen voordat ik naar stal ging om te voeren. Onbekend nummer.. Het was de politie met de mededeling dat er op de weg bij stal een kleine pony was aangereden. Door iemand in de buurt was verteld dat ik daar een wei huur en zo kwamen ze bij mij terecht. “Klopt het dat u een kleine pony heeft?” “Ja, ik heb er twee..”
In de buurt staan nog meer ‘kleine pony’s’/shetlanders, dus werd gevraagd of ik kon komen kijken. Volgens de mevrouw aan de telefoon was het een bruine, met een hele dikke vacht.
Ik heb een vos en een buckskin pinto. De buren hebben een bruine, een vos en een vosbonte. De overburen hebben er een heleboel… Zou het mijn paardje zijn? En welke dan? En waarom? Zoveel vragen.. Wat duurde die 20 minuten in de auto lang.
De politie vroeg of ze bij mijn wei mochten kijken om te zien hoeveel paarden er stonden, ze zou me terugbellen als ze er was. Intussen mijn vriendin gebeld, half hysterisch verteld wat er aan de hand was, 2 minuten later stonden zij en haar vrouw voor de deur, zodat ik niet alleen hoefde te rijden.
Mijn moeder gebeld (die was met haar man aan het gourmetten bij vrienden), nog hysterischer, die snapte de helft van het verhaal maar, maar dat was genoeg, die kwamen meteen.
De politie had al teruggebeld, ze zagen 3 grote en één klein paardje in mijn wei staan, dus ze dachten dat het toch de mijne was..
Ondanks dat gezegd was het een ‘bruine’ was, wist ik diep in mijn hart dat het mijn Sammy was. De ontsnapper, de boef, mijn clown.. Ik wist het, maar ik wilde het niet geloven.
Aangekomen bij de weg naar stal zag ik hem liggen en toen wist ik het zeker. Zijn hoofd was bedekt, maar dat lijfje herken ik uit duizenden..
Ik heb een andere vriendin gebeld, die altijd voor de paarden klaar staat, die is meteen gekomen. Ik ben met Koos (mijn stiefvader) naar de boer gegaan, om te vragen of die hem van de weg wilde halen. Dat wilde hij zeker, met de heftruck heeft hij hem bij hem achter gelegd, onder een afdak en onder een zeil. We kregen koffie en hij had erg met ons te doen, heel lief!
Lieve Sammy,
Een jaar geleden was je er bijna niet meer, je stond doodziek in de kliniek, de grond zakte onder mijn voeten weg, mijn maatje, mijn mini-man, dat mocht niet gebeuren. En inderdaad, samen hebben we de hele nacht gevochten en de volgende dag stond jij als een grote clown in je stal. Steigerend liet je weten dat je er was, still alive ánd kicking.. Je voorbeentjes over de deur, want binnen staan dat vond je niks. Ziek zijn? Nee hoor, jij niet..
Teruggekomen op stal, was je erg gemist door je maatjes:
Nu een jaar later, ben je er echt niet meer.. Zo onwerkelijk.. Nooit meer jouw hinnikje als ik aan kom, nooit meer jouw neusje tegen mijn kont, omdat je vindt dat ik door moet lopen, nooit meer vloeken over dat kleine paard, dat zo gigantisch in de weg staat en mijn werk op stal onmogelijk maakt, maar dat met één lieve blik alles in één keer goed kon maken. Nooit meer jou zien spelen met Bikkel.. Nooit meer jou zien eten met Anneloes.. Nooit meer met z’n drietjes wandelen.. Nooit meer samen spelen. Dit kan niet, dit mag niet..
Mijn kleine ontsnapper, hoe deed je het toch? Voor jullie kwamen hebben we de wei mini-proof gemaakt, dat was niet genoeg. Daarna hebben we de wei ‘hufter-proof’ gemaakt, met twee lagen beoband, drie lagen stroomdraad, een extra draad om het hek.. Maar het mocht niet baten, ‘Sammy-proof’ is niet gelukt. We hebben heel de omheining twee keer gecheckt, nergens iets gevonden waar langs jij kon ontsnappen, maar het is je gelukt..
Sammy, jij was altijd op zoek naar vrijheid, een omheining vond je maar niks en trotseerde je op je eigen Houdini-manier. Nu ben je vrij, want op de eeuwige groene weides is geen omheining. Je kunt gaan en staan waar je wilt, je kunt spelen, je kunt rennen, je kan op avontuur.. Lieve Sammy, geniet van je avonturen. Bikkel, Anneloes en ik blijven nog even hier, maar op een dag zijn we weer samen. In ons hart blijf je hier, we missen je nu al, kleine man.. En we zullen je blijven missen, de leegte die jij achterlaat, zal geen enkel paard, groot of klein, kunnen vullen. We houden van je..
Vaarwel maatje…
