Geplaatst Aanmaal aangekomen was het nog erger, hij was totaal bezweet en had schuim op z'n mond. DA gebeld (diagnose was koliek) en hij kreeg pijnstillers ingespoten. Ook werd hij opgevoeld, maar er viel niet veel te voelen. Ook zijn slokdarm was in orde.
Na amper een uurtje moest de DA terugkomen: mijn lieve Falco was door z'n benen gevallen, net met z'n hoofd op de drinkbak op stal en had daarmee zijn hoofd onder het bloed zitten. Hij viel continu neer en hij was amper te behandelen, dus de DA belde mijn vaste DA op, haar collega, een paardenspecialist.
Toen hij eenmaal aangekomen was, werd Falco dadelijk gesondeerd (net zoals een 8-tal jaren geleden), maar het ging niet goed. We kregen Falco in de veilige wei, want met zijn vallen en strompelen was de stal te gevaarlijk geworden. De wonde aan zijn hoofd kon nog niet gehecht worden en hij had nu ook een enorme bloedneus.
Op een gegeven moment viel hij neer... en hij is nooit meer opgestaan. Mijn lieveling heeft zo hard gevochten, zeker 100 keer heeft hij geprobeerd om op te staan. Hij raakte in shock, maar bleef proberen.
Zo ging het de hele nacht door, tot vanmorgen. Rond half 9 begon hij al liggend met zijn voorbenen te slaan, tegen zijn eigen hoofd aan. De DA zou om 9 komen, maar toen was het al te laat. Om kwart voor 9 heeft Falco gedroomd dat hij naar de eeuwige groene weide mocht vertrekken: al liggend gingen zijn benen in rengalop en plots vielen ze stil. Hij keek nog even omhoog en toen was hij vertrokken. Falco mocht 10 jaar worden in maart.
Toen hij ongeveer 8.5 jaar geleden als jaarling thuis aankwam...
Falco enkele winters geleden...
Na een wilde nacht, vorig jaar...
In oktober, toen hij zijn nieuwe stal mocht inzegenen...
Laatst in de wei...
In maart, toen hij verkleed op oefenjumping mocht, hij was zo mooi...
Namiddag heeft het paardencrematorium van Roermond hem op een erg fijne manier opgehaald. Morgen zal hij gecremeerd worden en donderdag mag ik zijn as ophalen. Dit zullen we een plekje geven op de plek waar hij het liefst was, thuis.
Mijn lieveling, mijn vriendje, mijn maatje, mijn Flakey, mijn eerste paardje... Jouw einde kwam veel te snel en veel te plots, ik besef het nog niet dat je er niet meer bent. Dat zal wel komen als ik je niet meer hoor hinikken elke ochtend en avond als ik je kom verzorgen, als ik je warme neus niet meer in mijn nek zal voelen...
Ik zal je nooit vergeten, ik zal voor altijd van je houden en ik hoop dat je gevoeld hebt dat je niet alleen was. Het spijt me dat ik je niet meer kon helpen.
