Geplaatst Dit is mijn verhaal over mijn leven. Ik was mijn hele leven al fokmerrie en gaf prachtige veulens. Ik was zo gelukkig in mijn fjordenkudde. Ik moet wel toegeven dat ik echt een eigen willetje had en soms een beetje eigenwijs was. Op een dag kwam er een meisje die mij graag wou verzorgen. Het ging allemaal super en ik heb veel met dit meisje bereikt. Ze begreep mij super en bij haar deed ik altijd mijn best. Voor mij was ze mijn bazinnetje. Samen waren wij één, we waren een topteam. Niks kon ons stoppen en tegenhouden. Samen zouden wij nog zoveel avonturen beleven en prachtige buitenritten maken. Dat dachten we…
Ik was weer drachtig van een prachtig merrieveulen en bij de geboorte was iedereen dolbij! Eindelijk mocht ik met mijn prachtige dochter het land op na een paar dagen en ik genoot er van. Lekker weer rollen en rennen. Ik kreeg nog 2 weekjes rust voordat ik weer eens aan het werk ging.Als ik mijn hoofdstelletje en zadel weer zag, begon ik al weer van de verte te hinniken. Maar op een dag ontdekte mijn verzorgster mijn kreupelheid die ik niet gauw liet zien…
Ik moest weer een tijdje rusten en ze keken of ik nog erg kreupel was. Helaas was mijn pijn juist nog erger geworden. De DA kwam er bij en verklaarde dat het in het bovenbeen zat. Veel kon ze nog niet ontdekken, maar in mijn bovenbeen zat het zeker. Ik bleef vrolijk en bleef flemen naar iedereen en alles, soms even een lik in het gezicht van mijn bazinnetje. Ik kreeg dagelijks mijn favo recept; slobber! Ik werd veel geknuffeld. Mijn bazinnetje begreep toen al dat ze veel tijd met me moest doorbrengen. Het werd toch op de dag erger en erger en op een slechte dag kon ik zelfs niet meer lopen.
Met veel moeite werd ik op stal gezet. Ik had zo’n pijn, maar wou het absoluut niet laten merken. Er hing veel verdriet en dat voelde ik. Ik probeerde iedereen maar te troosten door een prachtige fleem te laten zien, wat gelukkig vaak wel hielp.
Ik heb in deze periode veel tranen zien vallen, veel knuffels gekregen en veel kusjes ontvangen.
De DA kwam weer eens langs en besloot toch foto’s te maken. Op de foto’s waren niet veel goeds te zien. Mijn bovenbeen was totaal verbrijzeld door waarschijnlijk een trap van één van de fjorden. Dit verklaarde mijn pijn. Ik kon niet meer verder en was er slecht aan toe. DA besloot dat het beter was mij naar boven te brengen door een spuitje. Bazinnetje er natuurlijk bij. Ze heeft me helemaal vertroeteld totdat de DA kwam. Ik zag de man al in mijn stalletje komen met zijn koffertje en spullen. Ik kreeg eerst een spuitje en ik voelde me erg zweverig. Later kreeg ik er nog een en bij deze ging ik rustig liggen en deed mijn ogen toe. Ik begon te zweven, hoger en hoger. Ik voelde me lichter en lichter worden. Ik zag prachtig wit licht, ik ging erop af. Dat was het moment wanneer ik mijn lichaam verliet en mijn laatste adem uitblies. En elke avond kun je mij bekijken in de sterrenhemel, want ik ben de felste van allemaal.
Rest in peace Pascha 21-06-1995 - 02-09-2010
Wat een mooi geschreven verhaaltje... 
