Geplaatst Gio
Het moment was daar, Victory ging haar veulen krijgen. De uiers lekten op 28 mei als een malle. De volgende ochtend om kwart over acht mijn bed uitgerold, want ik was nieuwsgierig naar het veulen. Maar helaas, nog niks. Er hing al wel wat uit Vickie, dus het zou niet lang meer duren.
13.30. Ze ging liggen, en de weeën begonnen. Maar toen ging ze al vrij vlot weer staan. Nog even niet, dacht ze. Intussen pakte ik een stoel en maakte me het buiten het weiland gemakkelijk. Tijdschriftje erbij, lezen over veulens is ook leuk. De fantasie dat er straks een vrolijk dartelend kleintje naast Vickie loopt. Heerlijk, dat gevoel. Namen verzinnen, en wordt het een hengst of merrie? Ik droomde lekker weg. Fantaserend over het veulen.
14.30. Na een paar keer liggen en opstaan nog niks gebeurd. Ze heeft het wel zwaar, het is haar eerste veulen, maar ze doet het goed. Ik zit nog steeds buiten de wei, en loop af en toe eens heen. Ik zie dat de sliert uit haar steeds groter word. Het zal wel niet heel lang meer duren. Voorzichtig til ik haar staart op. Ze is goed op weg, de 'opening' wordt al wat groter.
15.30. Ik zit nog steeds op mijn stoel. Vickie is moe maar ze moet doorzetten. Ik krijg honger en besluit even naar huis te fietsen en wat te eten. Al kwam dat er niet echt van, omdat ik steeds weer naar het raam rende. Ook al gebeurde er niks.
16.30. Ik zit nu al 3 uur, maar er gebeurt maar niks. Maar ik wil er bij zijn. Bij de geboorte. Dus ik blijf mooi zitten.
17.30. We gaan eten, en ik moet echt langer dan een kwartier zonder te kijken doorbrengen. Oh wat was dat moeilijk. Maar ik was lang niet de enige die het moeilijk had. Vickie had het ook zwaar. Haar energie raakte op. Toen in om zes uur weer naar buiten ging, lag ze weer. Ik liep heen, en ja. Ik zag de voetjes!!!
Ik belde Natascha (de buurvrouw en eigenaresse) snel op om te zeggen dat ik eindelijk voetjes zag. Ze kwam er meteen aangefietst. Maar toen stond Vickie weer op, Frodo was een beetje aan het klieren en ik was niet te laat om hem weg te jagen. Maar Natascha zei dat binnen 2 uurtjes het veulen er wel was. Gelukkig maar, want de hele dag wachten is niet niks. Ik ging samen met haar langs de wei zitten, tot ze weer ging liggen. Toen ze lag moest ik maar even heen sluipen. Het halve hoofdje was er al uit! Ik was helemaal blij. Ik ging bij haar hoofd zitten en aaide haar zachtjes. Ze perste af en toe wat, maar niet hard genoeg. Of nouja, eigenlijk wel. Uren verstreken weer, en Francina kwam kijken. We zaten samen bij haar hoofd. We praten zachtjes over Vickie, en over het toekomstige veulen. Maar er gebeurde niet veel, ze stond weer op. Het ging even niet. Om 10 uur 's avonds toch maar de dierenarts erbij, ook al dachten we wel dat het goed kwam. Gewoon, even voor de zekerheid.
Niks zekerheid.
Hij kwam aan, en vrijwel meteen zij die dat het misschien wel dood was. Toen bekroop me een onheilspellend gevoel. Francina en ik wisselde blikken. Dit was niet best. Hij pakte touwen en houtjes, om Vickie een handje te helpen. Toen gebeurde het. Ik hield Vic vast, Francina, mijn vader, Natas en de DA trokken het veulen er uit.
Plof.
Dood.
Toen was het gedaan. Ik wilde niet huilen. Maar dat kon ik helaas niet tegenhouden. De DA ging weg, nadat ze het veulen buiten het land hadden gelegd. Het was Vic's eerste veulen. We bekeken hem nog eens goed, en zagen hoe prachtig hij was. Een hengst, bruin. Maar waarschijnlijk zou hij schimmel worden, net als zijn moeder. Mijn vader ging weg en Natascha haalde de trekker op. Ze zouden hem meenemen naar huis.
Francina en ik liepen naar Vickie, en knuffelden haar. Het was zwaar geweest voor der. Hoe het nou gekomen is weet ik niet. De DA zij dat hij al minstens 10 uur voor de bevalling dood was. Maar hoe? Hij zij ook dat we er niks aan hebben kunnen doen. Maar je denkt altijd, had ik maar. Maar dat was er nu niet. Helaas. We hebben niks kunnen doen. Behalve toekijken hoe ze een dood veulen naar buiten wilde persen. Maar omdat hij dood was, strekte hij niet ofzo. Daarom kreeg ze hem er niet uit. Victory zelf maakt het goed. Gelukkig.
Francina kwam met de naam: Gio.
Dat is zijn naam, en hij zal voor altijd in onze gedachten blijven.
Gio. The one who never saw the world.
