Natasjaa schreef:Jeetje, dit klinkt heftig! Heel erg veel sterkte, mag ik vragen wat er gebeurd is?
Hij was een prachtige pony !!
Ja dat mag, zal t verhaal uit mn profiel ff kopieren...
Met Nick ben ik western gaan rijden en in 2008 startten we onze eerste L5 wedstrijd bij de WRAN. Vanaf die eerste wedstrijd gingen we als een speer, we legden ons toe op het onderdeel trail (daar hadden we beiden heel veel lol in!) en daartoe hadden we les bij Jan Pieter Koopman.
In no time vlogen Nick en ik door L5 en L4 heen! De blauwe lintjes vlogen om onze oren. Overduidelijk een hobby van ons beiden.
In 2010 zou ons L3 debuut volgen. Eerst waren daar de afgelaste wedstrijden vanwege de sneeuw en ijzel en later stond onze Nick ineens kreupel, een trap van een ander paard gehad. We hebben gestapt, gekoeld, gekleid, gepoederd en heel wat vee-artsen voorbij zien komen.
Van de diagnose getrapt, tot verstapt, tot een peesschede-ontsteking, tot een langdurige peesblessure toe hebben we de medische weg bewandeld. Eind maart zijn er zelfs nog foto's gemaakt waar deze vee-arts niets op kon zien behalve een zwelling.
Toen Nick inmiddels al een week of 3 a 4 niet meer kreupel liep mochten we langzaam opbouwen van de vee-arts.
Helaas was dit van korte duur. Onze hoefsmid merkte tijdens het beslaan dat zijn rechterachtervoetje wel erg "los" zat. Toen hebben we onze eigen vee-arts (ipv degene die ze bij ons op stal aanraadden) erbij gehaald. Die schrok wat hij zag... Hij heeft ons a la minuut doorgestuurd naar De Bosdreef in Moerbeke. Daar constateerden ze middels foto's en een echo dat de collaterale band van de kogel volledig doorgescheurd was en omdat de voorgaande vee-artsen nooit het benul hebben gehad dat dit aan de hand was, ook inmiddels al helemaal verdwenen (door het lichaam opgenomen). Tevens had Nick een hernia ontwikkeld op zijn kogel en was er al kraakbeenvloeistof aan het "lekken". Omdat de inwendige wond zo oud was konden ze enkel nog operatief een kunsstof band eraan zetten. De kans op artrose binnen no time lag rond de 85% en het slagingspercentage van de operatie was zo goed als nihil (experimentele operatie).
Na veel janken, denken en vooral een goed overleg met onze eigen vee-arts (die zei dat de prognose zo slecht was dat er echt een bijna nihille kans van slagen zou zijn en als het al zou slagen, zou hij de rest van zijn leven met een stijf pootje in zijn eentje de wei op kunnen (rennen en dollen kan niet meer...) hebben we besloten om die beslissing te nemen die het eerlijkste was tegenover Nick (ook al was het een enorm moeilijke en pijnlijke beslissing).
Daarom hebben we op 7 juni 2010 met veel pijn afscheid genomen van Nick, ons paard, onze westerntopper, ons maatje wat maar 6 jaar mocht worden...