Geplaatst 
Terwijl ik dit verhaal typ, beleef ik alles weer zo heftig opnieuw..
Het is nog zo moeilijk en onwerkelijk om te beseffen dat hij er echt niet meer is.. en wat mis ik hem..
Fiento is eigenlijk onverwacht van de ene op de andere dag ziek geworden.. Hij zat juist de laatste tijd super in zijn vel, zag er goed uit, was mooi vol (werd in de winter vaak snel wat dunner), was met rijden nog volop vrolijk en enthousiast..
Donderdag 26 nov. 2009
Ik moest die dag ergens heen en had 's ochtends niet veel tijd om te voeren.. Fiento at soms zijn slobber 's ochtends helemaal op, soms voor de helft en soms nam die een hap, liep hij naar de anderen in de wei, kwam weer terug voor een hap enz.. De ene keer deed hij er 10 minuten over, andere keer misschien wel een half uur..
Afijn, ik had zijn stal gemest en dacht, nou de rest van zijn slobber gooi ik er vanavond wel bij.. Hij liep namelijk na 1 hap de wei al in..
Eind van de middag werd ik gebeld: Fiento ligt plat in de wei en wil niet opstaan.. Uiteindelijk in de benen gekregen, gestapt, maar hij was erg sloom en niet lekker..
Ik zat op dat moment in de auto en mijn hart zat gelijk in mijn keel.. Mijn mannetje.. ik wilde zo graag binnen 1 sec bij hem zijn.. Ben gelijk naar de wei gescheurt en zat in de auto al gelijk te janken..
Bij de wei aangekomen, was hij inmiddels op stal gezet en hij had een paar happen gegeten..
Ik zag hem staan en heb gelijk de DA gebeld omdat hij duidelijk pijn in zijn buik had.. Ik dacht meteen aan koliek.. De DA heeft hem pijnstillers en iets voor de koliek gegeven.. Heb de hele avond bij zijn stal gezeten en mijn zusje kwam heel lief mijn avondeten brengen.. Ben uiteindelijk 's avonds laat naar huis gegaan toen stond hij er rustig bij. Een paar uur later 's nachts nog een keer gegaan om nog een beetje quadrisol te geven..
Vrijdag 27 nov.
De volgende dag moest hij op stal blijven en mocht enkel een beetje hooi eten, al helemaal geen gras.. En kon hem nog wat quadrisol geven.. Heb bijna de hele ochtend met hem gestapt omdat hij de hele stal afbrak, keihard tegen de deur schoppen en hij stond met zijn hoofd te zwaaien niet normaal.. DA kon die middag pas komen.. Hij stapte in hoog tempo, hij liep op de pijn leek het, wilde niet stil staan..
Uiteindelijk maar weer op stal gezet, ben er de hele dag bijgeweest, durfde hem niet alleen te laten.. Ben die middag even een uurtje naar huis gegaan, omdat een vriendin even op hem wilde passen. (zij helpt mij regelmatig en reed hem ook) Om 16.00 belde ze dat hij eigenlijk wel rustig was en een slokje water op had en aan het hooi stond te knabbelen. Ik zei dat ze wel naar huis kon gaan dan. Ben tegen 17.00 er weer heen gegaan om te voeren.. Toen lag hij helaas weer plat in de stal..
Heb de kliniek gebeld en een trailer geregeld. Wilde zo niet de nacht in met hem.. Samen met mijn vader zijn we erheen gereden.. Onderzoeken gedaan, parraffine door zijn neus gespoeld, echo van zijn buik gemaakt, opgevoeld, getemperatuurd.. Er was niks bijzonders te vinden.. Maar omdat hij zo suf was, hij was veel te sloom/rustig voor zijn doen moest hij een nachtje blijven ter observatie..
Dat gaf mij een gerust gevoel.. Hij werd daar goed in de gaten gehouden..
Om 22.30 kreeg ik al een telefoontje of ik over een evt operatie na wilde denken.. De DA vond hem er namelijk toch wel een beetje 'doods' bij liggen..(lag weer helemaal plat) nog net te goed om te opereren, maar als het verslechterde wilde hij dat wel doen.. Ik was meteen over de zeik, tuurlijk moest ie dat doen als dat nodig was, maar ik was zo bang voor het risico van een operatie op zijn leeftijd van 22 jaar..
De dagen erna waren slopend.. Ik was zo zenuwachtig steeds en had overal mijn telefoon op geluid staan, om geen oproep te missen.. Elke ochtend rond 9.00 telefoontje, geen bericht goed bericht.. Zijn situatie was stabiel, maar verbeterde niet, nog geen mest..
Zaterdag 28 nov:
met mijn moeder op bezoekuur geweest. Heb alleen maar zitten janken.. Bij hem gezeten, hij had pijn.. Hoopte zo dat het goed kwam..
Die avond gewerkt..
Zondag geen bezoekuur..
verschrikkelijk wilde hem graag zien.. 's avonds telefoontje ontvangen situatie stabiel en de DA van die avond vond hem er eigenlijk redelijk goed bijstaan..Maandag 30 nov: best positief telefoontje.. hij was wat alerter. had zondag avond wel wat verhoging gehad, dus koortsremmers en antibiotica gegeven.. nog geen mest helaas.. maar hij oogde wat opgewekter.. ik mocht een stukje gaan wandelen met hem want het was mooi weer.
Heb mijn vriend en zelfde vriendin (die hem ook reed) meegenomen. En hebben een stukje met hem gewandeld in het zonnetje.. heerlijk.. even op bankje gezeten en de echte Fiento leek weer terug.. Hij duwde weer tegen mijn rug aan, zocht naar grassprietjes tuusen de tegels(mocht nog steeds niks eten..) vroeg om aandacht, dit deed mij zo goed, hij was er weer.. eindelijk.. Hij wilde eten en begon zich een beetje te vervelen, dat was een goed teken.. Met een (stiekem) geruster gevoel ging ik naar huis.. Spanning was een beetje weg.. en ik had voorzichtig goede hoop..
Wel was het nog steeds niet echt duidelijk wat het nou was, want er was wel iets meer aan de hand dan koliek.. Alleen konden ze er niet achter komen wat.. bloedwaardes, echo, opvoelen en temperatuur(op zondag na) waren allemaal goed..
1 december:
Mijn moeder besloot mij dinsdagochtend te trakteren op een bezoekje aan de schoonheidsspecialist, even lekker ontspannen na al die spanningen van de afgelopen dagen.. Fiento's situatie leek stabiel dus zouden we vroeg naar schoonheidsspecialiste gaan en dan wat later naar Fiento en vragen of we na het bezoekuur iets langer mochten blijven..
Echter, toen ik om 9.00 bij de schoonheidsspecialiste net een bakje koffie zat, ging mijn telefoon, de DA die hem die vrijdagavond als eerste had gezien:
"Ik maak me nu toch wat zorgen om Fiento.. ik vind hem eigenlijk slechter dan vrijdagavond toen hij binnenkwam.. Zijn bloed toont uitdroging wat zou betekenen dat hij eigenlijk aan een infuus zou moeten met vocht.. Ook duidt er toch ergens een flinke ontsteking oid te zitten waardoor de koorts nu is opgelopen naar 40 graden en koortsremmers slaan meer aan.. Antibiotica(wat ze hem al eerder gegeven hadden) lijkt ook niet echt aan te slaan.. Hij staat met een hartslag van 80 te zweten op stal.. Ik weet niet of we zijn situatie wel onder controle gaan krijgen.."
Waarop ik trillerig antwoorde dat ze er een infuus aan mochten hangen als dat nodig was.. ze mochten alles doen wat nodig leek, daar hadden ze mijn toestemming voor..
Waarop de DA enkel zijn laatste woorden herhaalde: "Maar ik weet niet of we zijn situatie wel onder controle gaan krijgen.."
Die woorden staan me nog zo duidelijk bij..
We zijn meteen naar de kliniek gereden.. Rond 10.00 waren we daar.. Ik ben eerst naar de wc gelopen, durfde nog niet te kijken..
Daar stond hij dan, zijn hoofd hangend naar de grond, zijn hele lichaam bewoog snel op en neer net als zijn ademhaling, wijde neusgaten, helemaal bezweet, zijn ogen waren onverschillig.. in beslag genomen door pijn wat hij geaccepteerd had, geen sprankje vechtlust meer... Hij had het opgegeven..
Ze hadden hem geen pijnstillers meer gegeven die dag, hij stond er puur zo bij, versuft van de pijn..
Wat de DA precies allemaal zei weet ik niet, het enige wat bleef hangen waren de woorden: "Het enige waar je hem nu nog mee kan helpen, is er een einde aan te maken..."
Het gekke was dat ik ineens zo realistisch was en al antwoordde voordat de woorden goed en wel tot mij doordrongen..: "Dan moet het vandaag maar gebeuren.. Hij mag er niet nog langer zo bij staan.. het moet vandaag gebeuren.."
Ondertussen dacht ik dat ik het vast verkeerd verstaan had of niet helemaal goed begrepen had.. dat er misschien nog wel iets gedaan kon worden.. Maar een operatie zag hij niet zitten.. er een infuus aanhangen was alleen maar uitstel en valse hoop... Er was gewoon eigenlijk geen andere optie.. Het was klaar.. hier stopte het dan..
Ik heb eerst iedereen weggestuurd, mijn werk gebeld: "ik kom niet".. En ben op de grond gaan zitten bij hem.. Ik besefte het gewoon niet.. het drong niet tot me door dat ik die middag zonder paard naar huis zou gaan en dat ie ook nooit meer thuis zou komen..
Mijn vriend wilde meteen naar me toe komen.. dat wilde ik niet.. heb wel mijn vader gebeld, die gelijk kwam met mijn zusje.. Hij vloekte en geloofde het eerst niet, zei: neem nog geen beslissing ik kom er eerst aan.. wacht nog even..
Maar toen hij er was, het was duidelijk.. het was klaar..op..over..
Heb eerst ik weet niet hoelang alleen bij hem gezeten, gehuild, ik denk wel uren.. hij was zo lief, heeft de hele tijd met zijn hangende hoofd bij mijn gezicht gestaan, voelde steeds zijn adem in mijn gezicht... Gek genoeg heb ik zo genoten van ons realistische en zo rustige afscheid.. Eigenlijk was ik ineens zo rustig, ik denk ook voor/of door hem.. Zijn hoofd heeft constant bij de mijne gehangen.. zo"n intens gevoel.. we waren zo dicht bijelkaar, haast zonder aanrakingen, bewegingen of woorden... enkel de wind van zijn adem in mijn gezicht.. het was een heel speciaal moment..
Heb uiteindelijk diezelfde vriendin gebeld die ook heel close met hem was.. ookal wilde ik eigenlijk er het liefst niemand bij hebben, ik vond dat zij recht had om afscheid te nemen.. En achteraf vond ik het ook heel fijn dat ze erbij is geweest..
Zij is ook zo snel mogelijk gekomen en heb haar ook alleen gelaten met Fiento voor hun afscheid..
Hebben samen nog even bij hem gestaan.. ongeloof...
Mijn vriend is uiteindelijk toch ook gekomen..
Iedereen bleef heel netjes op afstand en heb er totaal geen besef van gehad dat er eigenlijk zoveel mensen bij waren.. wat er om me heen gebeurde is langs me heen gegaan..
De DA was overigens heel betrokken, ik zag dat hij het ook emotioneel moeilijk vond.. Hij gaf mij de tijd en zei dat ik een seintje kon geven wanneer ik er klaar voor was..
Uiteindelijk het roesje gegeven.. wist niet of het eng was, wat er ging gebeuren of ik het aankon erbij te zijn.. Ben meegelopen naar de ruimte met van die beweegbare wanden, daar werd hij tussengezet.. Heb hem nog een kusje op zijn neus gegeven en in zijn oor gefluisterd dat ik van hem hou, voor altijd...en nog een kusje en nog een keer gezegd ik hou van je schatje...en nog een keer.. Op advies van DA even weggelopen zodat ze hem neer konden leggen en ik het vallen niet zou zien.. Dit was het moeilijkste moment.. In een waas zie ik mezelf door de gang van de stallen lopen, keihard brullen van het janken... dat gevoel, ik wist niet waar ik het zoeken moest, verschrikkelijk... zo intense pijn vanbinnen..
Daar lag hij, heel vredig te slapen, de wind van zijn adem nog steeds voelbaar.. Ik ben tegen hem aan gaan liggen, met mijn hoofd op het zijne.. De vriendin is bij zijn hoofd gaan zitten en samen hebben we hem geknuffeld, vastgehouden, ik heb hem stevig vastgehouden.. En heb tegen de DA gezegd: "Doe het maar, geef de spuit maar.. alsjeblieft.."
Zijn laatste briesje, hij brieste heel zachtjes.. zijn laatste adem.. Zo raar... er ging ineens zo'n stilte, zo'n leeg gevoel door me heen... Rust.. rust vanbinnen heel gek.. ik voelde het gelijk dat hij weg was, nog voordat de DA zei: "zijn hartje is nu gestopt"
En ik was ineens zo kalm, ik lag zo heerlijk tegen hem aan, wilde zo wel uren blijven liggen... Kon wel in slaap vallen tegen hem aan..
13.30 is hij ingeslapen en om 15.15 gingen we uiteindelijk naar huis.. Heb al die tijd tegen hem aan gelegen, ik kon gewoon niet weg.. was helemaal in mijzelf, heb daarbuitenom niks meer meegekregen... Vond het fijn dat ik daar ook de tijd voor heb gekregen.. En ben blij dat er 2 vertrouwde personen bij hem waren, weet zeker dat hij dat fijn vond.. Het was goed zo..
Uiteindelijk hebben ze niet kunnen vinden wat het geweest is.. Waarschijnlijk iets inde richting van een abces dat is gesprongen, een gezwel of afknelling van bloedvaten als een infarct.. Wat duidelijk was, was dat het ineens snel en alleen maar slechter ging en hij niet meer te redden viel..
Ik denk zelf achteraf dat er misschien al langer iets heeft gezeten, maar dat dat al die tijd rustig is geweest.. Bijna 2 jaar terug werd hij om onverklaarbare reden ineens erg dun.. Van alles geprobeerd, uiteindelijk bij de kliniek laten onderzoeken.. Niks gevonden, alles wees ernaar dat dit een kerngezond paard was.. Een klein haakje op zijn kies verwijderd (had een paar weken daarvoor zelf ook al de tandarts bij hem gehad maar goed) Ik moest het 3 dagen aankijken en als het niet beter ging bellen voor verdere onderzoeken.. Gek genoeg at hij vanaf die dag weer als een gek en kwam ook langzaam weer aan, leek weer prima in zijn vel te zitten.. We hebben het toen dus bij het haakje op zijn kies gehouden omdat het opvallend was, dat het meteen daarna beter ging.. Hij is daarna ook weer helemaal opgeknapt. En tot op de dag dat hij ineens ziek werd heb ik ook niks geks meer aan hem gemerkt en zag hij er hartstikke goed uit..
Dag mijn lieve schatje.. 
Heel erg veel sterkte!! 
