Geplaatst 
Mn vriendin heeft direct mn oom gebeld (heeft een paardenkliniek) en ik proberen iemand van thuis te bellen, maar niemand nam op. Onder tussen was de vrachtwagen gewoon keihard doorgereden, en mensen die er achter reden kwamen allemaal helpen. Ik heel snel naar huis toe gerend om mn moeder en stiefvader te halen. Zag er niet goed uit, dus trailer gehaald en naar huis wachten op een assistent (Pascal) van mn oom die in de buurt was. Pascal even gekeken en verband omgedaan, toen direct door naar mn oom, er moesten foto's gemaakt worden. Het hield maar niet op van bloeden en hij stond op 3 benen..Bij kliniek aan gekomen héél voorzichtig uit de trailer gehaald en foto's gemaakt. Wij moesten wachten in wachtkamer ivm röntgenstraling. Mn stiefvader ging daarna vragen en kwam met de tranen in de ogen terug, ik wist genoeg.. Mn topper moest ingeslapen worden.. Zijn hoefbeen was helemaal doormidden gebroken en er was nog van alles.. Theoretisch gezien kon t herstellen, maar in de praktijk niet.. Dan zou het een hele lange lijdensweg voor m worden met héél weinig kans dat t ooit goed zou komen zonder heel veel pijn.. Mijn beslissing stond direct vast toen mn oom het vroeg. Ondertussen had hij pijnstillers gekregen. Heb nog een tijd met m staan knuffelen. Daarna hebben we m heel voorzichtig en rustig naar buiten meegenomen op t gras, waar hij zou overlijden.. Heb m zelf meegenomen en ben de hele tijd bij m gebleven. Nog even met m staan knuffelen en fluisteren. Mn oom heeft toen heel rustig de spuiten erin gespoten, waarna ik hem aan Uilkje heb overgeven. (Ik wou m niet zien vallen, ook al voelde hij niks meer..) Hij keek me nog een keer aan, van nu heb ik geen pijn meer. Het was t beste voor m.. Daarna viel hij op de grond.. Heb eerst nog keihard staan huilen, toen ben ik bij m gaan liggen met mijn hoofd op zijn hoofd. Zo heb ik bijna een kwartier lang liggen huilen en aaien.. Het was goed zo, hij is verlost van de pijn.. Heb t halster mee terug genomen en een pluk van zn manen geknipt..
Politie en alles hadden we direct gebelt en is erbij geweest. Ook bij het inslapen. Die politievrouw had de tranen ook in de ogen.. Iemand hier in het dorp had ondertussen precies uitgezocht wie de chauffeur was en heeft geregelt dat die man naar de plek terug moest gaan. Wij kwamen net weer thuis toen die man daar weer stond met de vrachtwagen. Politie was er direct weer bij en hebben zijn verhaal opgenomen. De chauffeur beweerde dat hij niks had gemerkt en dat hij heel hard had geremd. Hij had alleen al wel zn vrachtwagen direct weer laten maken.. Er waren gelukkig wel heel veel mensen die t gezien hebben, de politie heeft ook van al die mensen t verhaal. Niet een zegt dat hij geremd heeft, en dat heeft hij ook écht niet! Samen met de politie is hij hier nog in huis geweest om zn "ecxuus" aan te bieden. Ik heb hem niet gezien, ik wou absoluut niet zien wie mn pony heeft "vermoord" door idioot rijgedrag!!
Morgen moet ik zelf aangifte gaan doen, hoefde niet vandaag van de politie. Gelukkig, ik ben er ook echt niet toe in staat nu..
Rust zacht mn lieverd..
Zal je zó missen..
Nooit meer lachen om je "homohinnikje"...
Nooit meer samen met jou knallen op wedstrijd...
Nooit meer samen met jou naar Appelscha over de hei crossen...
Nooit meer samen met jou loodzware lessen van Jan-Henk hebben...
Nooit meer jou lieve blije koppie zien als ik de stallen in kom lopen...
Nooit meer samen met jou wandelen...
Nooit weer gek van je worden als je de hele proef door hinnikt naar Delphi...
Nooit weer samen met jou zijn...
Ik heb alle beginselen van jou geleerd mn schat, tot het Z dressuur.. Vorige week nog ons eerste puntje in t Z1 gehaald. Je was als een familielid voor ons.. Je betekent zoveel meer als de 30 andere paarden die hier staan.. Na al die jaren en geweldige ervaringen en avonturen samen met jou, ben je een stukje van mn hart geworden.. Ik zal je vreselijk missen.. Mijn topper is niet meer bij mij.. Je zal altijd in mn hart blijven, tot mn eigen dood!
Rust zacht mn lieverd..
Iester Marco 19-06-1992 - 31-10-2008
