De twijfel bij Wikke maakte het zo moeilijk, want het was niet noodzakelijk haar te laten gaan, ze had nog wel even mee gekund, en als het een droge zachte winter wordt zullen we wel balen.. Maar aan de andere kant, hebben we nog nooit een droge winter gehad. De modder nekte haar altijd, helemaal als de modder bevroor. Alsof er allemaal uitstekende bakstenen in de wei uitgespreid waren, en daar moest ze zich dan doorheen maneuvreren. Dat lukte dr niet meer, helemaal niet met 2 slechte benen. Dus we hebben het beste gedaan wat we konden doen, en het niet langer uitgerekt..
Bij deze deel 3 en 4 van mijn moeder (ik heb haar de link gegeven, dus ze weet dat jullie dit ook kunnen meelezen);
Citaat:Vervolg 3
Hoe moeilijk kan het zijn om op een dag een paard te verliezen en een ander paard te krijgen... Mijn paardenmeisje had het enorm zwaar. Veel mensen snapte het niet, ze hoorde toch blij te zijn?! Maar ik snapte het helemaal. Geert was een vriend geworden in de korte tijd dat hij in ons leven was. Een lief paard, een wijs paard... Een bijzonder paard...Een paard bij wie ze helemaal opbloeide, en dat was wederzijds.
Haar paard, het paard van de advertentie die we niet konden kopen omdat we in de stad woonde, maar die op wonderlijke wijze toch op ons pad was gekomen. Het had zo moeten zijn....
En daar was op de dag dat hij weg ging het paard wat mijn paard was. Het paard wat niet te koop was, maar uiteindelijk naast Geert stond om hun laatste reis te maken...
... Al heeft het paard een krom been, dat maakt ons niet uit... Als het maar lief is!
Plichtsgetrouw ging ze elke dag naar Wikke, om te doen wat ze moest doen. Ze gaf haar eten, poetste haar, maakte haar stal schoon... Maar het heeft toch wel een tijdje geduurd voordat ze kon genieten van ons nieuwe paard. S'ochtends deed ik wat ik ook deed bij Geert. En o, wat was ze lief! Mijn paard... Wikke
Ze verdiende volgens mij, een eerlijke kans, want zij kon er niets aan doen dat ze naast Geert had gestaan om naar de slacht te gaan. Bij de handelaar stond ze op het land, waar ze eigenlijk alleen maar was om veulentjes te krijgen omdat haar bloedlijn zo goed was. Na twee gezonde veulens kon ze gaan... En het heeft zo moeten zijn dat ik, zonder het te weten, geroepen heb: al heeft een paard.... Want dat is haar redding geweest: ze kreeg een tweede kans! Wederom weg gekocht voor de dood..
Ze was lief en leergierig, maar ze had ook een sterke wil. Samen werkte ze aan hun geloof in elkaar, al zou Wikke nooit de status gaan halen die Geert in een korte tijd had gehaald. Geert was het paard wat je maar eens in je leven tegen komt: liefde op het eerste gezicht! En dat was wederzijds! Net als bij Geert bracht ze Wikke eigenhandig onder het zadel. En langzamer hand kreeg Wikke ook een plaatsje in haar hart. Mijn Wikke!
En toen...
Gingen wij verhuizen...
Van de stad naar het buitengebied, in een gedeelte van een boerderij, met een schuur en een stukje grond. Om verschillende redenen wilde we uit de stad weg. En hoe fijn zou het zijn om oa Wikke mee te mogen nemen... We wilde haar kopen, maar....... Wikke was wederom niet te koop.....
Wordt vervolgt.....
Citaat:Vervolg 4....
" Wikke is niet te koop," zei de boer toen ik hem vertelde dat we vanuit de stad weg zouden gaan, om ons intrek te nemen in een gedeelte van een boerderij waar een schuur en een stukje grond bij hoorde. Ik had hem gevraagd of we Wikke mochten kopen, zodat ze met ons mee kon. Maar nee, er viel niet over te praten. Natuurlijk mochten we haar wel blijven huren, maar ja... Als je de mogelijkheid hebt om je eigen paard bij huis te hebben, dan ga je niet extra geld uitgeven om te huren...
Groot verdriet, want Wikke hoorde erbij! Wikke hoorde bij ons, bij haar maar zeker ook bij mij!
Het was de tijd dat mijn paardenmeisje op een school zat, die ons om toestemming vroeg om haar extra stage te laten lopen bij een boer, die buiten koeien en kalfjes ook een paar paarden bezat. En daar stond ze: in een donkere stal helemaal achterin... Een vos merrie met de naam Viola! ( volgens mij een van een tweeling) Viola was een paard wat de het vertrouwen in de mens verloren had, doordat ze bij een vorige eigenaar mishandeld was. De boer had eigenlijk geen tijd om haar de aandacht te geven die verdiende, en leek het school en de boer een goed idee om dat project aan het paardenmeisje te geven. Een uitdaging. Dus buiten de dagelijkse verzorging van Wikke, kwam er nu nog een paard in ons leven.
Viola knapte mondjes maat op. Bij de stage-boer werd er een andere, lichtere plaats voor haar gemaakt. En toen hij hoorde van ons dat Wikke niet te koop was heeft hij Viola aan ons verkocht voor een schappelijke prijs.
Tja, en dan onze Wikke....
"Geef me een goede reden, waarom Wikke bij jullie hoort," zei de boer toen hij hoorde dat we Viola gekocht hadden. Dat was natuurlijk niet zo moeilijk, en eigenlijk hadden we geen geld meer voor nog een paard. Maar Wikke los laten was moeilijk, dus antwoordde ik dat Wikke en Shanna elkaar nodig hadden om een andere reden dat iemand anders, een paard zou hebben. En dat wij rekening zouden houden met haar kromme been. ( Bij de boer zou of Wikke overblijven, vanwege haar been, of haar been zou kapot gereden worden, waardoor er geen Wikke meer zou zijn....).
Een paar dagen later kregen we het fijne bericht dat we haar konden kopen voor veel te veel geld. 2500 Euro voor een paard met een krom been is erg veel. Zelfs voor een fries.
Maar ja, emotionele waarde he, en los laten van... We hebben het gedaan. Onze Wikke gekocht, en meteen de oude kar van Geert er maar bij gedaan. Wikke en Geert... Symbolisch zou hij dmv de kar met ons mee verhuizen....
En zo hadden we opeens twee paarden....
En een pony, maar dat is weer een ander verhaal!
Wordt vervolgd....