[IM] Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Moderators: Coby, Neonlight, C_arola, Dyonne, Sica, Nicole288, balance

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
Anoniem

Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 19:23

Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Precies 11 jaar geleden, op woensdag 19 oktober 2005, ging mijn eerste paard Geert weg, en bracht de boer Wikke mee terug. Ondanks dat ik Geert mn eerste eigen paardje noem, was hij eigenlijk een huurpaard. Wikke dus ook, maar Wikke was een verrassing voor mij. De bedoeling was eigenlijk dat ik Wikke ‘’uit zou pakken’’, ze stond in een dichte trailer te wachten tot ik zou komen. Maar ik was op stage, dus werd ze uiteindelijk toch maar uitgeladen. En ondanks dat ik niet van plan was om die dag naar stal te gaan moest ik na een aantal gemiste oproepen van de boer toch echt zo snel mogelijk daarnaar toe. En daar stond ze dan. In Geert zijn prive-loopstal, onder Geert zijn deken. En ze kende verder nog niks.

Voor mij was ze er veel te snel, ik moest nog rouwen om Geert en tegelijk moest ik Wikke alles nog leren. Een toen 6 jarige friesche merrie, met krom been, die super lief was maar tegelijk ook super groen. Zelfs het meelopen aan een halster en touwtje was vreemd voor haar. Net als het eten van wortels en brokjes. Ik dacht dat elk paard dat altijd zou eten, maar het bleek dus dat paarden ook dat moeten leren eten haha!

Omdat ze zo lief was vertrouwde ik haar ook snel, en bleek ze erg leergierig. Het zadelmak maken was met een beetje hulp van iemand die de longeerlijn de eerste keer vast hield een eitje, en al snel reden we zonder hulp door de bak en ook buiten.
De eerste keer afspoelen was een ramp, maar nadat we haar met 4 personen vast hielden en ik de slang op haar hield gaf ze zich over en sindsdien vond ze afspuiten heerlijk. De eerste keer door het water rijden net zo, ze moest er echt ingedrukt worden, maar eenmaal er in was water het beste wat haar was overkomen. Wikke was een stoer en lief paard, maar groot verkeer bleef ze niet leuk vinden. Meer dan eens ben ik met haar midden op een 80 km weg beland, omdat er op de paralel rijbaan een trekker (met of zonder aanhanger) voorbij kwam. Ik heb Wikke een hoop geleerd, alles wat ze kende leerde ze van mij, en tegelijkertijd heeft zij mij ook een boel geleerd. En ondanks dat ze geen Geert was, was ze toch mijn paard.

Afbeelding

Toen mn ouders in 2007 een boerderij kochten met een stuk grond erbij wilden we allemaal dan ook dat Wikke mee zou verhuizen. In het begin leek dit onmogelijk, dus kochten we mijn stage-projectje Viola, maar uiteindelijk kregen we te horen dat we Wikke toch wel mochten overkopen.
En omdat Wikke een krom been had, maar ook bekend was dat ze dit niet doorgaf aan haar veulens, hebben we Wikke gelijk laten dekken. Dit was zodat ik tegen de tijd dat Wikke niet meer kon rijden door haar been, haar veulen oud genoeg zou zijn om dan wel te kunnen rijden. Ik heb al vanaf het begin gezegd dat het voor Wikke bijzonder zou zijn als ze de 15 zou halen met haar been, en voor die tijd zou ze waarschijnlijk al ‘’kapot’’ zijn door slijtage, dus nu was de beste tijd om haar te laten dekken. En zo gebeurde het dat we gingen verhuizen, en we een kleine kudde van 3 eigen paarden hadden om mee te nemen (ik had in 2006 al mn shetje met de naam Sedje gekocht), met de 4e op komst.


Thuis ging het de eerste paar jaren nog steeds erg goed met Wikke. Op 1 april 2008 werd haar veulen Bijke geboren, en Wikke was helemaal in haar element. In 2009 viel ons op dat haar knie er anders uit zag dan normaal. In het begin toen ik Wikke kreeg had ze 2 dezelfde benen qua formaat, alleen was er 1 vanaf de knie scheef. Nu echter was haar scheve knie ook dikker. We zijn er mee naar de kliniek geweest, en uit foto’s bleek dat ze een botwoekering had in haar knie. Het dikke werd veroorzaakt door een overschot aan gewrichtsvloeistof. Zolang ze nog liep mocht ze nog alles doen wat ze wilde en kon, maar ik moest er met het rijden wel rekening mee houden dat het bot door zou woekeren en ze op den duur dus belemmerd zou worden in haar bewegingen. Nu reed ik sowieso al niet veel, en als ik les had o.i.d. pakte ik gewoon mijn andere rij-paard.
Als er iemand anders kwam om bij ons te rijden dan kreeg die persoon wel de eer om op Wikke te mogen zitten. Ze genoot er nog steeds van, en was super betrouwbaar. Zo heeft ook mijn vriend op Wikke leren rijden. Vanaf dit moment hadden we ook voedingssupplementen in huis om haar been zo flexibel mogelijk te houden.


Afbeelding

Afbeelding


Toen in 2012 haar veulentje Bijke 4 was geworden, en dus oud genoeg was om beleerd te worden, kon Wikke echt niet meer. Een beetje rondstappen lukte nog wel, maar de bochtjes en de bak waren echt te zwaar voor haar geworden. Haar knie was dikker, en belemmerde haar echt in haar bewegingen. Rijden betekende standaard de dagen erna een slechte Wikke, dus Wikke ging officieel met pensioen, en Bijke werd mijn rijpaard.

2013 bleek een erg slechte en natte winter, en het scheelde niet veel of het zou voor Wikke de laatste zijn geweest. Haar been was zo dik, en ze had zo veel last van de modder en de gladheid en de ongelijke wei dat ze pijn had. Wikke was een sterk paard, ze ging altijd door met haar oortjes naar voren, maar deze winter toonde ze pijn. Ze viel in, ze liep slecht, dus ze mocht deze winter tussen de stallen loslopen i.p.v. op stal te staan ’s nachts. Ook deden we aan pijnbestrijding, ze kreeg Metacam maar dat gaf weinig verschil, en omdat metacam erg duur is en ook niet al te best voor de maag van een paard hebben we dit vervangen door duivelsklauw, een natuurlijke pijnstiller. Maar de winter was lang en nat en glad, en Wikke had pijn. We hebben deze winter alles al uitgezocht hoe en waar we Wikke zouden laten inslapen mocht het echt niet meer kunnen. Maar gelukkig liep de winter op zn eind en met het voorjaar kwam de droogte terug en knapte Wikke weer op.


Afbeelding


De zomers werden weer winters, en elke winter was het lastig voor Wikke, maar omdat de winters mild waren kregen we haar er met de duivelsklauw doorheen, en zo slecht als ze in 2012 was is ze niet weer geweest. Wel werd Wikke steeds ouder, en slechter.
Haar weerstand werd minder, als er schimmel was zat ze er gelijk helemaal onder, en ook viel ze langzaamaan steeds was meer in/ af. Wikke was altijd een rond/ bol paard met een hengsten-nek, maar het ronde/ bolle verdween van haar rug en flanken. Haar bespiering bij haar slechte been was volledig verdwenen, en de hoeven uitkrabben was een steeds grotere ‘’ramp’’. Ze was volledig belemmerd door haar been, en dit jaar in 2016 begon ze ook met haar achterbeen slecht te lopen.


Eerst zag ik het niet, of eigenlijk wilde ik het niet zien. Het was de ene dag ook beter zichtbaar dan de andere dag, en omdat het erg lang mooi droog is geweest en gebleven kon Wikke nog best even mee. Ze was nog altijd de leider van de kudde, maar onze leider kon niet meer mee draven als de rest een sprintje trok. En als ze het wel deed liep ze de dagen erna slecht. Haar achterbeen werd slechter, net als Wikke. Ze keek steeds vaker zuur, en de laatste keer dat de hoefsmid er was was voor Wikke erg lastig, een paard kan tenslotte niet op 2 benen staan. Ik hoopte nog ergens dat het door de mok kwam, maar eigenlijk wisten we het allemaal al wel.

Afbeelding

Toen de dierenarts kwam voor de jaarlijkse enting had ik vooraf ook al gevraagd of ze naar Wikke haar achterbeen wilde kijken, en aangegeven dat ik Wikke wellicht niet wilde laten enten.
Dinsdag kwam de dierenarts, en haar bevindingen waren dat Wikke niet slecht liep door de mok, maar dat ze bij dr heup pijn had. Hier was het ook warmer dan aan de andere kant, maar het hoefde niet gelijk einde verhaal te betekenen. Wat wel duidelijk was dat het wel kwam door dat ze dr voorbeen ontlaste, en daardoor haar achterbeen verkeerd gebruikte en dus overbelaste. Beter zou het niet worden, we konden wel nog het een en ander doen om het te verlichten voor Wikke (osteophaat erbij, pijnstillers geven en kijken of dat zou helpen, e.d.) omdat Wikke in het algemeen nog wel een goede/ gelukkige en gezonde indruk maakte. Ze was nog vrolijk, had appeltjes op dr vacht, en was nog niet te dun dus toonde niet zichtbaar pijn. Maar toch, beter zou het nooit worden, en het was maar de vraag hoe ze zich in de nattigheid zou houden.
Ik heb Wikke niet laten enten, en we hebben een afspraak gemaakt voor donderdag. Maar helemaal zeker was ik nog niet, dus belden we ook met onze kennis die met dieren kan praten/ aanvoelen. Zij kon woensdag nog wel even komen.

Afbeelding

Afbeelding


Woensdag hebben we al wel afscheid genomen, en nog wat laatste foto’s van Wikke gemaakt. Ik heb Wikke (en de rest) nog een laatste keer huilend gepoetst, en ook het foto’s maken was erg moeilijk door mijn verdriet. Maar Wikke liep slecht op 2 benen, zo kon ze de winter nooit ingaan/ door komen, en ik wilde niet dat ze bij het inslapen in de modder zou moeten liggen/ vallen of uit zou glijden. Deze winter zou haar laatste worden, en als Wikke echt mager zou zijn van de pijn waren we te laat. Dan zou ze te veel hebben geleden, want Wikke was erg sterk.. Dan liever nu, nu ze nog relatief goed was. Het zou voor Wikke echt het beste zijn..

Afbeelding

’s Avonds kwam onze kennis. Ze was een jaar geleden ook al bij ons geweest voor onze andere pony. en vertelde toen al een zeurende pijn bij Wikke dr heup te voelen. Destijds zagen wij het echter niet, en omdat Wikke nu wel vanuit haar heup slecht liep hebben we haar weer laten komen om te kijken of Wikke veel pijn had en of ze zelf al klaar was om te gaan. Ze vertelde ons dat Wikke nog steeds een zeurende pijn had, maar zich eigenlijk nog best goed voelde. En ook dat Wikke zelf niet wist wat ze zou moeten kiezen want Wikke had geen keuze (ze was tenslotte een paard). Wel vertrouwde Wikke op onze keuze, we waren altijd goed voor haar geweest. Ook gaf Wikke aan dat ze last had van de kou, ze vond de kou niet fijn.

Met deze wetenschap op zak hebben wij de moeilijkste knoop doorgehakt. We wisten dat de winters en nattigheid altijd een drama waren, en dat was altijd met 1 slecht been. Nu had ze 2 slechte benen die allebei niet meer beter zouden worden, slechter wel. We wilden niet dat Wikke zou lijden, en wat dat betreft wilden we liever een dag te vroeg zijn dan een dag te laat met het inslapen. En met de winter voor de deur wilde ik ook niet dat we Wikke in de modder/ in een plas moesten laten inslapen. In verband met de Rendac, en omdat we niet wilden slepen/ trekken met een dood paard, was er 1 plek in de wei waar ze ingeslapen kon worden, en die plek is in de winter altijd hartstikke nat/ een zwembad. Deze winter zou Wikke niet doorkomen, en we wilden haar niet door laten lopen tot ze echt zichtbaar zou lijden. Alles wat we nog konden doen was uitstellen van, en met het uitstellen werd ook de kans op modder een stuk groter. Het was goed zo, het was genoeg geweest. Het leven zou lijden worden, en dat wilden we voorkomen.

Dus met het beste voor Wikke voor hebben we gekozen om haar op donderdag 13 oktober te laten gaan. Het was een onmogelijke keuze die wij voor haar hebben gemaakt, in de hoop haar voor nog nog meer lijden te hebben bespaard. Ik heb haar nog extra slobber gegeven, en ben verrassend rustig gaan slapen. Het was goed, de twijfel was weg, dit was het beste dat we voor Wikke konden doen.


Afbeelding

Afbeelding


’s Ochtends hoorde ik op de radio het nummer ‘’not an addict’’, en het beschreef waarnaar ik op weg was en hoe het inslapen zou gaan. Met een brok in mn keel hoorde ik de tekst die ik al honderden keren eerder had gehoord, maar nu kwam hij aan. En het was mooi, en het was waar.

Breathe it in and breathe it out
And pass it on, it's almost out
We're so creative, so much more
We're high above but on the floor


Ik heb Wikke nog een laatste bak voer gegeven, en ben haar staart gaan vlechten om deze af te knippen. Ook knipte ik een plukje manen af om te bewaren. Dit had ik ook van Geert, en het was fijn om nog wat te hebben. De dierenarts kwam, dus het was tijd om Wikke van de rest van de kudde te scheiden en haar halster om te doen. De staart ging er af, en ik nam Wikke mee naar de plek waar ze zou gaan.
Ik had al aangegeven dat Wikke extra sedatie e.d. nodig zou hebben want de ervaring had geleerd dat Wikke zich niet zomaar zou overgeven aan de medicatie. En om het allemaal voor Wikke zo fijn en gecontroleerd mogelijk te laten gaan koos ik voor de manier waarbij ze rustig zou gaan liggen en waarbij het zou gaan alsof ze onder narcose werd gebracht.

The deeper you stick it in your vein
The deeper the thoughts, there's no more pain
I'm in heaven, I'm a god
I'm everywhere, I feel so hot


Wikke reageerde heel goed op de sedatie en het infuus en wilde al snel gaan liggen. Bij het proberen te gaan liggen was ook goed te zien hoe haar benen haar in de weg zaten, ze wilde wel, maar ze kon gewoonweg niet gaan liggen. Haar voorbeen was belemmert in beweging (buigen was onmogelijk), en haar achterbeen werkte ook niet mee. We hebben tegen haar gepraat, dat het goed was en dat ze mocht gaan liggen, ze zou geen pijn meer hebben en naar een betere plek gaan.

Free me, leave me
Watch me as I'm going down
Free me, see me
Look at me, I'm falling and I'm falling.


Uiteindelijk slaagde ze er in om zich gecontroleerd te laten vallen, en toen ze eenmaal lag bleef ze ook rustig liggen. Dit was het moment dat ze de definitieve spuiten kreeg. We bleven tegen haar praten, we bleven tegen haar huilen maar het was goed zo ze mocht gaan. Haar tijd was gekomen, ze zou geen pijn meer hebben en we zouden goed voor haar kindje zorgen. Maar ondanks dat ze heel rustig was was het voor Wikke toch nog niet genoeg om echt te kunnen gaan. Ze bleek ze toch een extra spuit nodig te hebben, en met het geven van de derde spuit ging ze met dr oortjes naar voren door naar het volgende leven..

It's over now, I'm cold, alone
I'm just a person on my own
Nothing means a thing to me
(Nothing means a thing to me)


Het moment dat Wikke weg was was vredig, ze was heel mooi gegaan, ze heeft zichzelf gecontroleerd neer weten te leggen (ze is niet uitgegleden in de modder) en ik heb geen angst of pijn of paniek bij haar weten te ontdekken. Het was goed zo, ze is rustig heen gegaan op de best mogelijke manier die we hadden kunnen wensen. We hebben dan ook gelijk de andere paarden bij Wikke gelaten om afscheid te nemen, wat ons een bijzonder schouwspel opleverde.



Tijdens het inslapen heeft de rest van de kudde alles staan aanschouwen van achter een draadje, en ze zijn allemaal heel rustig gebleven. Zodra de wei waar Wikke lag open ging zijn ze met zn 3en naar haar toegegaan, waarbij ze ook allemaal doorhadden dat Wikke dood was. De ruinen gingen afwachtend maar opgewonden op haar lichaam af, waarbij Bijke nog niet durfde. Toen de ruinen echter Wikke aan het bevoelen/ aftasten waren kwam ook Bijke er bij. De paarden begonnen allemaal aan de achterkant, en gingen al voelend en ruikend naar dr hoofd. Sedje heeft aan dr oor staan wiebelen, aan dr oog gezeten, aan dr neus gevoelt en toen was het voor hem klaar.
Toen Meine doorhad dat ze echt dood was schrok hij zich lam waarbij hij wegsprong en vanaf een afstandje toe keek hoe Bijke verder ging met ontdekken. Bijke was vertrouwd met het dode lichaam van haar moeder, was niet bang, en blies zelfs nog uitgebreid in haar neus. Bijke was beschermend, de anderen mochten niet meer bij Wikke in de buurt komen. Bijke was een rouwend paard, en we hebben haar alleen gelaten om afscheid te nemen..


Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding


Toen we 2 uur later gingen kijken hoe Wikke er bij lag, stond Bijke nog steeds bij haar te waken. Het brak mijn hart om haar zo te zien. Ze was er ook bij toen ik de rest van Wikke haar manen er af ging halen. Ze heeft alles staan aanschouwen, en was er ook erg rustig onder. We zijn weer naar binnen gegaan, en toen we na een paar uur weer buiten kwamen was ook Bijke bij Wikke weg gelopen. Ze had het los kunnen laten, en dat was fijn.


Afbeelding


’s Avonds heb ik de weide van Wikke weer dicht gedaan, zodat de Rendac geen last van de rest van de kudde zou hebben. Ergens hoopte ik dat Wikke de volgende dag weg zou zijn toen ik kwam, maar dat was ze niet. De andere paarden waren wel erg rustig en stonden gewoon in de wei. Toen Wikke opgehaald werd hebben de paarden kunnen kijken, en vanaf dat moment was Bijke toch nog even overstuur. Nu was het echt definitief dat Wikke weg was, en ze heeft staan gillen naar alle vrachtwagentjes die voorbij kwamen. Ook aan Bijke dr opgetrokken buik was te zien dat ze het zwaar had, en nu nog steeds heeft. Het is ook niet niks natuurlijk, 8 jaar met je moeder samen te zijn geweest, en die dan zo weg zien rijden..

En nu, morgen is ze een week dood, vandaag zou ze precies 11 jaar bij ons zijn geweest. Het is zwaar, maar het is goed zo. Nooit meer de 3 friezen in formatie aanschouwen, nooit meer Wikke aan het hoofd. Maar ook geen zorgen meer over hoe nat de wei is, en hoeveel pijnstillers ze nodig zou hebben om het dragelijk te houden. Niet meer uitrekken van een uitgerekt leven, en met pijn toekijken hoe je paard zich pijnlijk door de modder baant. 11 jaar hebben we van dr mogen genieten, ze heeft ons zoveel geleerd en een geweldig veulen gegeven. 11 jaar samen, 17 jaar oud (februari zou ze 18 worden) en nu is ze (pijn)vrij..

Tigress

Berichten: 9009
Geregistreerd: 08-11-10
Woonplaats: Appelscha

Re: Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 19:32

Tranen in de ogen, wat prachtig ook hoe je je paarden afscheid hebt laten nemen. Fijn dat het op die manier kan.
Heel veel sterkte met het zware verlies :(:)

Amalarab

Berichten: 7471
Geregistreerd: 24-11-07
Woonplaats: Friesland

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 19:36

goede keus, veel
sterkte gewenst :(:)

Foreverkliek

Berichten: 1359
Geregistreerd: 24-07-15
Woonplaats: Naast Twix

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 19:43

Heel veel sterkte met je verlies Y;(
Je hebt een prachtig eerbetoon aan een prachtig paard gemaakt.

Anchee

Berichten: 153
Geregistreerd: 15-01-16

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 19:47

Hele dikke knuffel voor je, wat een ontzettend rottige beslissing om te moeten nemen Y;(
Het feit dat je weet dat het beter is zo, neemt de pijn natuurlijk niet weg :(:)
Geef Bijke ook maar wat extra knuffels, want voor haar zal het inderdaad ook niet makkelijk zijn...

Y;( Nogmaals ontzettend veel sterkte Y;(

Calanthe

Berichten: 1917
Geregistreerd: 11-01-15
Woonplaats: Omgeving Arnhem/Doetinchem

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 20:05

Heb dit met tranen in mijn ogen gelezen.
Heel veel sterkte met je verlies Y;(

melody7

Berichten: 13754
Geregistreerd: 16-02-11
Woonplaats: Noord-Brabant

Re: Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 20:17

Heel veel sterkte :(:)

geerke

Berichten: 31213
Geregistreerd: 06-09-07

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 20:17

erg mooi en pakkend verslag.Goede keus gemaakt....waarom wachten tot ze niet meer overeind kan komen.Fotos zijn erg confronterend voor mij,maar ook mooi en vredig.
Ik heb 1.5 jaar geleden mijn oude paard in laten slapen,het verschil tussen de fotos is dat mijn fries afscheid neemt van mijn spanjaard.
Het is de moeilijkste beslissing die je moet maken als paardeneigenaar...maar ook mooi dat we het kunnen.Dat we de mogelijkheid hebben om lijden te voorkomen.
Met angst en beven kijk ik naar de toekomst...mijn fries is bijna 23.Weer zo een rotbeslissing in het verschiet

Heel veel sterkte!

Kabayo

Berichten: 14444
Geregistreerd: 30-05-12
Woonplaats: Fryslân

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 20:19

Ik reageer nooit op zulke topics maar tranen in mijn ogen.. Arme bijke

Heel veem sterkte, en knuffel aan bijke

Joscaa

Berichten: 14493
Geregistreerd: 16-05-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 20:21

Wat een verdrietig verhaal, bah... Maar wel een hele eerlijke beslissing, en ze ligt er inderdaad bij met de oortjes strak naar voren. Heftig he, om te zien hoe paarden reageren op het dode lichaam van hun vriend, ben daar toen ook echt een beetje door geraakt toen ik mijn paard had ingeslapen en haar beste vriend afscheid liet nemen. Die probeerde ook echt haar op te laten staan, zo van 'kom op nou, kom!' en toen hij besefte dat het geen nut meer had, heeft hij haar hele hoofd afgelikt. Zo triest..
Heel veel sterkte met het verlies van je merrie... :(:) Hopelijk hebben de paarden het nu ook goed kunnen afsluiten...

djinnie

Berichten: 2803
Geregistreerd: 23-04-05
Woonplaats: Wijchen

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 20:22

Hier ook tranen in mijn ogen. Je hebt haar een mooi afscheid kunnen geven en zo ook de rest van de kudde. Sterkte met het verlies, ook voor Bijke.

Jackie82

Berichten: 639
Geregistreerd: 05-10-15
Woonplaats: Thuis

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 20:28

Heb met tranen in mn ogen het hele verhaal gelezen,
heel veel sterkte!! ;(

Maflinger_S
Berichten: 12325
Geregistreerd: 01-07-08

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 20:29

Wat een mooi topic. Echt een mooi eerbetoon aan Wikke.

Fijn ook dat je het filmpje hier ook met ons deelt. Mooi om te zien hoe de paarden de dood van een maatje ervaren en hoe ze er mee omgaan. Dit helpt enorm om het laten inslapen van een paard uit de taboesfeer te halen. (Nou ja, op mij heeft het in ieder geval deze uitwerking gehad.) Dank je wel.

Sterkte met het verlies!

_SantOs_

Berichten: 1369
Geregistreerd: 21-10-05
Woonplaats: Rotterdam

Re: Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 20:30

Heel veel sterkte. Heb met een brok in m'n keel het hele verhaal gelezen. Volgens mij had Wikke geen betere baas kunnen hebben.

heidinuytenJarig

Berichten: 232
Geregistreerd: 08-05-06
Woonplaats: Rucphen.

Re: Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 21:11

Veel sterkte.

LisaFalco

Berichten: 770
Geregistreerd: 02-04-11
Woonplaats: Zuid Limburg

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 21:30

Wat heb je dit mooi geschreven en wat bijzonder om te zien hoe de paarden afscheid van haar nemen. Je hebt denk ik de beste keuze gemaakt. Veel sterkte met het verlies

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 21:32

Bedankt allemaal voor de reacties.

We wilden perse dat de paarden afscheid zouden nemen, juist ook omdat Wikke de leider van de kudde was, en Bijke 8 jaar lang bij dr moeder is gebleven. Afspenen deden ze zelf, dus eigenlijk zijn ze nooit echt uit elkaar geweest. Ik wilde dan ook niet dat Wikke in een trailer weg zou gaan en dat we met een lege trailer terug zouden komen. Dat zou voor veel meer stress en verdriet hebben gezorgd, al is aan Bijke dr opgetrokken buik nu ook wel te zien dat ze het er zwaar mee heeft. En dat breekt mijn hart. De ruinen gaan er een stuk beter mee om, Sedje stond al vrij snel in de wei te eten, en ook Meine liep er vrij makkelijk bij weg. Hij leek het ook vooral eng te vinden, schrok steeds als hij aan Wikke rook. Maar het is inderdaad het beste zo.. We hebben haar het echte lijden bespaard, en het was gewoon genoeg geweest.. Uitstellen zou niet eerlijk zijn geweest, voor Wikke niet maar ook voor ons niet..

Mijn moeder heeft ook Wikke dr verhaal opgeschreven, ook mooi om met jullie te delen. Omdat hij vrij groot is komt hij in delen, hier is alvast deel 1 en 2;

Citaat:
Het begon met een kleine advertentie in de krant: Paard met kar te koop, 1000 gulden.
Mijn dochter, toen een jong meisje, zei dat dat haar paard was. Maar we woonde in de stad, en hadden geen plek in ons tuintje voor een paard en een kar. Toch had ze informatie ingewonnen over het hoe en wat van het paard. Bleek een Frieze oude ruin te zijn, die zijn hele leven bij een persoon had geleefd, en die vrouw was er niet meer. Paard kwijnde weg, en de familie wilde hem niet hebben omdat hij zo oud was en artrose had in, ik geloof wel, alle benen. Het was in de tijd dat mijn dochter ook iemand nodig had in een moeilijke periode in haar leven.

Voor haar verjaardag had ze geld gekregen, en ze wist wat ze wilde: een paard huren bij een boer in de buurt. Daar had je dan een paard die je mocht verzorgen alsof het jouw paard was. Ze had net genoeg voor 1 maand huur, dus wij naar de boer. Ze had keuze uit 3 paarden: een schimmel met de naam Mister, een alleman's vriendje Boomer of een oud grijs paard, wat een fries bleek te zijn met de naam Geert. De boer vertelde er eigenlijk ook bij dat Geert niet voor de verhuur was, omdat er nog nooit op hem was gereden.
Mister viel af, want ik was bang voor Mister. Dus het moest Boomer worden, maar de klik was met dat doffe oude paard, en zo kwam Geert in ons leven. De boer vertelde dat Geert nog niet zo lang bij hem was, en dat hij hem gekocht had met kar en al. Hij was zijn leven bij een persoon opgegroeid, maar die vrouw was..... Het was het paard van de advertentie! Het paard van mijn dochter!

1 maand kon ze Geert betalen. Elke dag ging ze heen, en s'ochtend's fietste ik naar de boer om Geert eten te geven. Hij hinnikte als hij ons hoorde. En binnen 3 weken stond er geen dof grijs paard in de stal/wei, maar een zwart paard met een blauwe gloed. Iedereen zag het, en de boer ook. Ze attendeerde mij er op, en vertelde dat het Paard gelukkig was. Niet alleen het paard. Mijn meisje knapte ook op...
De boer kwam aan het einde van de maand vertellen dat ze Geert nog een maand mocht verzorgen voor het zelfde geld, omdat hij Geert ook altijd kon pakken als hij met de kar wilde rijden. ...
Geert en Shanna...
Na de tweede maand waren we om, beide verdiende elkaar. Geert was voor ons. Ik zocht een baan om oa Geert te kunnen betalen.
Ze heeft hem zelf onder het zadel gebracht, en samen hebben ze met een wedstrijd de eerste prijs gewonnen! Ze waren er voor elkaar en werkte voor elkaar.. Maar Geert was oud, en had artrose in zijn benen. Nog nooit ben ik zo'n lief en wijs paard tegen gekomen! Na anderhalf jaar hebben we afscheid van hem moeten nemen.
Hij was toen 21 jaar...

Wordt vervolgd.


Citaat:
Vervolg 1.....
"Ik zou het fijn vinden als je met mij mee gaat, om te kijken naar een ander paard,...." Ik zei dat ik geen verstand van paarden had, maar ze wilde het zo graag, dus ging ik mee, met het paardenmeisje, wat niet mijn dochter was, en de boer. Wij hadden Geert, en ondanks dat hij zo oud was en artrose had in zijn benen, waren wij dol gelukkig met hem. Wij hoefden en wilden geen ander paard!

"Zó! Mevrouwtje, staat er nog een mooi paardje voor uw dochter bij?," vroeg de paarden-handelaar naar een tijdje. Ik zei dat het paardenmeisje niet mijn dochter was, maar als ik een paard zou mogen uitkiezen, dat ik dan voor de Fries ging, die ergens in een weiland met een Shetlander stond. De handelaar lachte en zei dat dat paard nu het enigste paard was wat hij niet te koop had staan. Het paard kon niets, was van zijn vrouw en ze hadden haar alleen om er veulentjes uit te halen. "Dan staat hier geen paard voor mij," antwoordde ik en maakte een paar foto's van de Fries in het land......

Geert ging achteruit en op een dag werd de beslissing genomen. We hebben met Geert een mooie wandeling gemaakt, want op hem rijden kon al een tijdje niet meer. En daarbij hebben we mooie foto's genomen. Het was herfst... Net als nu.....
De boer vroeg wat onze wensen waren, mochten we een ander paard willen. Maar wij wilden geen ander paard. En mocht er toch een ander paard komen, dan een lieve Fries...
"Al heeft het paard een krom been, het maakt ons niet uit...." Heb ik tegen hem gezegd, en ik meende dat echt.... Onze Geert werd allang niet meer bereden. Maar hij was, in dat ander half jaar dat wij voor hem mochten zorgen, de beste vriend en therapeut van mijn paardenmeisje geworden! Wij hadden geen paard nodig om het te berijden. Wij hadden een paard nodig om mijn meisje weer wat geluk te geven in haar leven. Een leven wat o zo moeilijk bleek te zijn.....

De avond voordat Geert weg zou gaan is Shanna bij Geert geweest om zijn manen en staart er af te knippen...... Zo kon hij niet op transport voor de slacht. (want hoe gek het ook klinkt: paarden slachten in Italië is goedkoper, dan in Nederland. Een transport zou Geert niet overleven.... Een paard zonder staart betekend dat dat paard iets onder de leden heeft) Een mooie vlecht in een paardenstaart en in een pluk van zijn manen: ze heeft ze nog steeds!

s' Ochtends, op de dag dat Geert weg ging, ben ik, of zijn wij (dat staat me niet meer zo helder van geest) naar de boer gegaan, en hebben geholpen om Geert in de trailer te zetten. Hij hinnikte toen ze weg reden, en hij keek om...
Dag Geert..!

Wordt vervolgt....
Laatst bijgewerkt door Anoniem op 19-10-16 22:10, in het totaal 1 keer bewerkt

OleJon
Berichten: 2596
Geregistreerd: 04-07-14

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 21:43

heel veel sterkte :(:)

kally
Berichten: 5334
Geregistreerd: 17-07-04
Woonplaats: Rotterdam

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 21:45

Wat een mooi eerbetoon heb je geschreven aan je geliefde merrie, ondanks dat het vreselijk is om afscheid te nemen tegenover haar was het een eerlijke beslissing!
Heel veel sterkte gewenst voor nu en de komende tijd!

Chasey

Berichten: 10701
Geregistreerd: 27-10-10
Woonplaats: Winterswijk

Re: Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Link naar dit bericht Geplaatst: 19-10-16 21:52

Heel veel sterkte!!

En het filmpje was ook voor mij weer heel confronterend.

MickeyenVici

Berichten: 4855
Geregistreerd: 13-04-11
Woonplaats: Reusel

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-10-16 05:07

Heel veel sterkte! Y;(

Santos_05

Berichten: 3122
Geregistreerd: 23-12-04

Re: Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-10-16 05:25

Heel veel sterkte, heel mooi hoe alle paarden afscheid hebben genomen op hun eigen manier. Het verhaal van je moeder is ook knap geschreven, echt uit een moederhart voor haar dochter!

Cardy

Berichten: 6696
Geregistreerd: 08-04-05
Woonplaats: Beverwijk

Re: Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-10-16 05:48

Tranen in mijn ogen en kippenvel over mijn lijf.. Bijna 3 weken geleden heb ik mijn maatje, welke ik bijna 13 jaar bij mij had, moeten inslapen vanwege... Een botwoekering in de knie.

Heel veel sterkte met dit verdriet en een dikke knuffel van mij!

Siggislief

Berichten: 14719
Geregistreerd: 04-10-04
Woonplaats: Amsterdam

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-10-16 05:52

De tranen stroomde over mn wangen, je hebt mooi geschreven.
Heel veel sterkte met het verlies, zon mooie fries.

Elisa2

Berichten: 40761
Geregistreerd: 31-08-04

Re: Vandaag zou ze 11 jaar bij ons zijn.

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-10-16 08:29

Prachtig omschreven inderdaad..ik krijg er tranen van in mijn ogen. Wat een moeilijke beslissing moet dat geweest zijn. Heel veel sterkte met het verlies van deze bijzondere merrie.