Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-04-24 20:14

Geplaatst: 10-04-24 20:14

Ik heb ook echt zo veel aan dit topic. Heel fijn.

Iedereen doet 't op z'n eigen manier, maar er is gewoon begrip. Pas als het zover is weet je hoe 't voelt..

Zijn 1e verjaardag zonder hem ben ik gaan fietsen langs de stallen waar hij heeft gestaan. In beweging vind ik fijn, overspoeld 't me niet zo. En een mooie plant in z'n voer emmer gezet.

Vooral gewoon doen wat goed voelt.

Het is nu bijna 1,5 jaar geleden en vandaag heb ik met m'n zus van kast geruild. We hadden 2 kasten voor onze 3 paarden en het voelde nu of uniek flavio z'n kast had ingenomen... Al heb ik pas laatst z'n spullen eruit gehaald en die zijn nu hier thuis. Had ik ook echt niet gedacht. Wat zou ik hebben aan de spullen zonder m'n pony...? En toch, z'n halster hangt in m'n auto, al 1,5 jaar en de rest is dus nu thuis.

Nu dus de spullen in de kasten omgeruild, want het voelt echt als zijn kast.

**Geplaatst**: 11-04-24 15:14

Geplaatst: 11-04-24 15:14

Ik vond dit topic 2 dagen geleden, heb zo zitten huilen dat ik nu pas ruimte voel om te reageren. Mijn mooie dame is ondertussen bijna 9 jaar geleden ingeslapen, ze was mijn steun en toeverlaat. Soms kijk ik het topic door wat ik voor haar gemaakt heb en dan komt de emotie weer volop boven. Ik ben eind februari m'n intens lieve hond Wally kwijtgeraakt aan een erfelijke hartaandoening en dat maakt dat het verdriet om mijn lieve Jamie ook weer even keihard naar boven komt zeilen. Als ik dan dat topic teruglees herken ik zoveel van mijn hond in het verhaal over Jamie, ook hij was net zo'n goedzak, heeft zowel mensen als andere honden geholpen om door hun oliebol heen te komen. Ik vind het heel fijn dat er zoveel gelijkenis tussen die 2 was eigenlijk, maar het feit dat ik ze nu alletwee moet missen breekt echt m'n hart :'(. En hoewel mensen om me heen zich echt wel realiseren hoeveel verdriet ik heb (gehad) om het verlies van mijn hond & paard, echt begrijpen kunnen ze het niet. Fijn om hier te lezen dat ik niet de enige ben.

Na jamie heb ik 2 jaar later mijn andere paard verkocht en heb sindsdien geen paarden meer gehad, ik kon het simpelweg niet. Heb sinds een tijdje wel weer een beetje de wens, maar nog niet genoeg om het door te zetten. Ik heb een paar weken voordat Wally overleed een pup erbij genomen, wilde heel graag dat hij nog een stukje van de opvoeding mee zou krijgen en ik ben heel erg blij met de afleiding en blijdschap die het me geeft, ook al is het een heel dubbel gevoel. Ik wilde niet weer in zo'n gat vallen als met Jamie destijds. Ik heb ook nog een herplaatser in huis, dus nog steeds 2 honden, maar er mist er echt een.

Voordat Jamie ingeslapen werd hebben we een fotoshoot gedaan, dat heeft me echt enorm veel troost gegeven, dus dit keer heb ik het ook heel bewust gedaan toen Wally ziek bleek te zijn, die foto's zijn me zo intens dierbaar

En m'n mooie witte dame

Afbeelding

**Geplaatst**: 11-04-24 19:43

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 11-04-24 19:43

Ik heb ook zoveel aan dit topic. Ik herken ook heel veel. Ik moet zeggen ondanks dat ik weet dat het de enige juiste keuze is geweest is het gemis er nog elke dag. Ik doe helemaal niks meer met de paarden. Ik kan het gewoonweg niet. Heb alles weggedaan en kom ik ook niet meer op stal. Het is eerlijk gewoonweg te pijnlijk. Wat ik lastig vind is dat het verdriet je zo blijft overvallen, soms uit het niets moet ik heel hard grienen, maar goed ik laat het inmiddels gewoon gebeuren want tegenhouden lukt niet. Maar ik mis m’n maatje.